Κοιτάω αυτά τα μικρά σύμβολα – σήματα στην άνω άκρη της οθόνης στη συσκευή της
τηλεόρασης. Ένας κύκλος που μέσα του κλείνει ένα τρίγωνο, ένα τετράγωνο,
άλλοτε ένα Χ. Έτσι ο θεατής καταλαβαίνει τον βαθμό καταλληλότητας (αυτός ο
όρος πάλι, που παίρνει βαθμό και η καταλληλότητα. Τι άχρηστες λέξεις
μπουκώνουνε τη γλώσσα;). Δηλαδή το ένα σήμα σημαίνει ότι το έργο (;) είναι
κατάλληλο για όλους, το άλλο ότι είναι κατάλληλο αλλά είναι επιθυμητή η γονική
συναίνεση, επιθυμητή από ποιον; Ποιος πεθύμησε ποτέ τη γονική συναίνεση; Άλλες
φορές πάλι είναι απαραίτητη αυτή η ίδια η ρημάδα η συναίνεση (ο Παύλος της
Έλενας πήγε μια μέρα και της την ζήτησε κανονικά – Μαμά, μου δίνεις μια γονική
συναίνεση να δω τον «Δολοφόνο με την ηλεκτρονική χαντζάρα» γιατί είναι πολύ
απαραίτητη;). Μετά έρχεται το κατάλληλο άνω των 15 ετών και, τέλος, το
κατάλληλο μόνο για ενηλίκους. Εκείνο που με εντυπωσιάζει λοιπόν είναι ότι όλα
είναι κατάλληλα. Τη λέξη ακατάλληλο δεν τη διαβάζεις ποτέ και για κανένα. Κάθε
πρόταση αρχίζει με την καθησυχαστική λέξη κατάλληλο. Κατάλληλο διαβάζεις με
την πρώτη ματιά.
Κι επειδή στην τηλεόραση δεύτερη ματιά δεν ρίχνεις (εδώ και η πρώτη και πολύ
της πάει) όλα τα έργα είναι κατάλληλα για όλους. Μ’ αρέσει που τους πρώτους
μήνες της εφαρμογής του μέτρου, μας κάνανε και τηλεοπτικά σεμινάρια. Επί ώρες
να μας εξηγούν τα ανεξήγητα.
Ολόκληρη εκπομπή αφιερώσανε. Κανονική με διαφημίσεις, μίλαγε – μίλαγε ο
παρουσιαστής, και μετά να κι οι δωροθέτες. Άλλη ωραία λέξη, η «Δωροθέτες».
Πρώτη εξαδέλφη της Δωροθεσίας της Μεγάλης της ιερομάρτυρος (που τη μνήμη της
γιορτάζουμε κάθε Τρίτη και δεκατρείς), και μητριά (mother in law) της Οσίας
Συναινέσεως της Γονικής, μεγάλη η χάρη της.
