[ ΠΡΟΒΟΛΕΙΣ ]

Ο Θόδωρος διατηρεί ένα μικρό εργαστήριο ζαχαρωδών στη Λευκάδα. Μια μέρα ένα

μικρό περιστέρι – ποιος ξέρει πώς – στάθηκε μπροστά στην πόρτα του. Το μάζεψε,

το φρόντισε, το ζέστανε στην αγκαλιά του. Έγιναν αχώριστοι φίλοι. Ένα

περιστέρι άλλαξε τη ζωή του Θόδωρου. Ανέβαινε στα τραπέζια με τα μαντολάτα,

γύριζε επιδεικτικά το κεφάλι του, πετούσε μέσα στον χώρο του εργαστηρίου λες

και ήταν στο σπίτι του. Ο Θόδωρος το έδειχνε με καμάρι στους πελάτες. Ένα

περιστέρι ήταν ο φίλος του, η μασκότ του μαγαζιού.

Τις προάλλες που πήγα στο νησί τον ρώτησα για το περιστέρι. «Πέθανε», μου είπε

με τρεμάμενη φωνή. Το άφησα – πρόσθεσε – μια νύχτα έξω και το πρωί με περίμενε

στην πόρτα. Μπήκε μέσα και ύστερα από λίγο πέθανε. Λες και το έκανε σκόπιμα

για να με εκδικηθεί.

Από τα μάτια του Θόδωρου έτρεξε ένα δάκρυ. Σταμάτησα την κουβέντα γιατί ήταν

φορτισμένος. Τον χαιρέτησα και έφυγα. Η ιστορία είναι αληθινή. Άλλωστε, όλοι

μας έχουμε ακούσει πολλές ιστορίες για σκυλιά, για γάτες, για πουλιά που

πλήγωσαν με τη φυγή τους τα «αφεντικά» τους. Έχω ακούσει και για ανθρώπους που

έφθασαν στην αυτοκτονία επειδή έχασαν τον πιστό τους σύντροφο. Για παράφορες

αγάπες με ζώα. Και πάντα μέσα μου με κυνηγάει από τα μαθητικά μου χρόνια η

ρήση «Γνώρισα ανθρώπους και αγάπησα ζώα». Τελευταία όλο και περισσότεροι

γνωστοί μου στρέφονται στα ζώα. Ο Νίκος αγόρασε γατάκι, αλλά ο Φάνης ενέδωσε

στις απαιτήσεις των παιδιών και απέκτησε πουλιά.

Αναρωτιέμαι γιατί. Ίσως – σκέπτομαι – είναι αυτή η ανάγκη της επικοινωνίας που

μας πιέζει για να εκδηλωθεί. Και επειδή χάσαμε τον κώδικα της επαφής με τους

συνανθρώπους μας, στρεφόμαστε στα ζώα. Άλλωστε, ζούμε μέσα σε ένα γκρίζο τοπίο

με τόσα προβλήματα, μέσα στην ακατάπαυστη φλυαρία των πολιτικών, μέσα σε

ανεκπλήρωτες υποσχέσεις και σε φανατισμένους μαϊντανούς των τηλεοπτικών

παραθύρων. Ζούμε στα δήθεν, στα λοιπόν και στη μοναξιά της καθημερινότητας.

Έτσι η επικοινωνία μας άλλαξε μορφή…