|
|
|
|
Το πλήρες κείμενο της συνέντευξης του Αλ. Γιωτόπουλου,, την οποία παραχώρησε
στην εφημερίδα ««Λαμιακός Τύπος» και στον δημοσιογράφο Χρ. Αλεξανδρή, έχει ως
εξής:
ΕΡ.: Είναι βέβαιο ότι πολλές εφημερίδες και τηλεοπτικοί σταθμοί εθνικής
εμβέλειας θα σας έχουν ζητήσει συνέντευξη. Γιατί δεχτήκατε να δώσετε την πρώτη
σας συνέντευξη σε επαρχιακή εφημερίδα;
ΑΠ.: Το τελευταίο τρίμηνο, η πλειοψηφία των μεγάλων ΜΜΕ περιορίστηκε
στο μίζερο ρόλο του αναμεταδότη κυβερνητικών και αστυνομικών διαρροών.
Διάφοροι χουντικοί, συνταξιούχοι ασφαλίτες κ.λπ. εμφανίζονται σαν αναλυτές για
θέματα “τρομοκρατίας”. Τα κρατικά ΜΜΕ συναγωνίζονται τα ιδιωτικά σε χυδαιότητα
με περιτύλιγμα σοβαροφάνειας. Δείτε αυτήν την επιλογή σαν καταγγελία του
φασίζοντος πανηγυριού που έχουν στήσει τα μεγάλα ΜΜΕ, είμαι βέβαιος ότι οι
απόψεις του λαού είναι πολύ μακριά από αυτό που παρουσιάζουν τα τηλεοπτικά
παράθυρα.
ΕΡ.: Εμείς από την πλευρά μας καταδικάζουμε τις ενέργειες της 17Ν. Εσείς
ποια θέση έχετε για τις ενέργειες αυτές, αφού ισχυρίζεστε ότι δεν είστε ο
αρχηγός της οργάνωσης;
ΑΠ.: Σε πρόσφατη δημοσκόπηση το 23,7% των ερωτηθέντων απάντησαν ότι
συμφωνούν με τις απόψεις της 17Ν όπως εκφράζονται στις προκηρύξεις της, αλλά
δεν συμφωνούν με τις ενέργειές της. Αυτή σε γενικές γραμμές είναι και η δική
μου θέση. Μόνο σε δύο περιπτώσεις νομίζω ότι θα μπορούσαν να γίνουν τέτοιες
επιθέσεις. Σαν άμυνα σε αντίστοιχες επιθέσεις ενάντια σε αγωνιστές του λαϊκού
κινήματος, ή σε προεπαναστατική περίοδο μεγάλων κοινωνικών ζυμώσεων και με
απαραίτητη πάντα προϋπόθεση την ύπαρξη ισχυρού λαϊκού κινήματος. Τέτοιες
συνθήκες δεν υπάρχουν σήμερα. Δεν συμφωνώ, αλλά και δεν καταδικάζω.
«Ατιμώρητα εγκλήματα»
Για να καταδικάσω πρέπει πριν να καταδικαστούν τα δεκάδες ατιμώρητα εγκλήματα
σε βάρος του ελληνικού λαού. Ενδεικτικά αναφέρομαι στο ναυάγιο του “Σαμίνα”
που 80 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους. Δύο χρόνια μετά, η Δικαιοσύνη δεν έχει
κάνει τίποτε και οι μεγαλομέτοχοι της μητρικής εταιρείας κυκλοφορούν
ελεύθεροι, όντας σημαντικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ και οικονομικοί στυλοβάτες του.
Πρέπει να ταξιδέψει κανείς χειμώνα με άσχημο καιρό για να διαπιστώσει,
παρατηρώντας τους επιβάτες, ότι το ναυάγιο αυτό έχει τρομοκρατήσει το
νησιώτικο πληθυσμό πολύ περισσότερο απ’ ό,τι ολόκληρη η δραστηριότητα της 17Ν.
Δεύτερο, τα κατ’ ευφημισμό αποκαλούμενα “εργατικά ατυχήματα”. Κάθε χρόνο
περίπου 200 εργαζόμενοι χάνουν τη ζωή τους στο βωμό του κέρδους και της
παραγωγικότητας, ενώ από το 1970 έως σήμερα είχαμε 3.500 νεκρούς. Μόνο στο
ολυμπιακό χωριό, σε λιγότερο από ένα χρόνο είχαμε δώδεκα νεκρούς, λόγω της
παντελούς έλλειψης μέτρων ασφάλειας και της υπερεντατικότητας της εργασίας.
Τρίτο το σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου, όπου ένας κόσμος επωνύμων, με μια
καλοστημένη πλεκτάνη, εξαπάτησε και λήστεψε από εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες
το τεράστιο ποσό των 13 τρισ. δρχ. Εδώ βασικό ρόλο έπαιξαν οι περισσότεροι
υπουργοί του ΠΑΣΟΚ και μάλιστα οι θεωρούμενοι σοβαροί, οι
μεγαλοεπιχειρηματίες, οι βουλευτές των δύο μεγάλων κομμάτων, τα ανώτερα
στελέχη του δημόσιου τομέα, οι μεγαλοδημοσιογράφοι.
Οι λόγοι δημιουργίας ένοπλων οργανώσεων στην Ελλάδα
ΕΡ.: Ποιοι κατά τη γνώμη σας είναι οι λόγοι δημιουργίας ένοπλων οργανώσεων
στην Ελλάδα μετά τη μεταπολίτευση; Πώς εξηγείτε την τόσο μακρόχρονη δράση
τους;
ΑΠ.: Η δραστηριότητα της 17Ν και άλλων ανάλογων οργανώσεων γεννήθηκε
φυσιολογικά από τις εντάσεις και τις ταξικές αντιθέσεις της ελληνικής
κοινωνίας, από την ανικανότητα της αστικής τάξης να επιλύσει κατά τη
μεταπολίτευση τα χρόνια προβλήματά της, από την προϊούσα απαξίωση των ελίτ.
Από τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης έγινε φανερό ότι διαιωνίζεται η
εξάρτηση από τις ΗΠΑ, αναπαράγονται οι τεράστιες οικονομικές ανισότητες, η
απουσία στοιχειώδους κοινωνικού κράτους, συντρίβεται η παραγωγική βάση της
χώρας, καθηλώνεται το πραγματικό εισόδημα των εργαζομένων, εκμηδενίζεται το
αγροτικό εισόδημα. Δίπλα σ’ αυτά τοποθετήστε την προκλητική χλιδή και την
αλματώδη αύξηση κερδών και εισοδημάτων μιας μειοψηφίας, στενά δεμένης με το
πολιτικό σύστημα, την ασυδοσία των μεγαλοεπιχειρηματιών, τη βαθιά διαφθορά και
διάλυση του κρατικού μηχανισμού.
Έτσι οι πολιτικές και οικονομικές ελίτ έχασαν τη νομιμοποίησή τους στη
συνείδηση του λαού και μαζί το αναγκαίο κύρος για τη διατήρηση της κοινωνικής
συνοχής, οπότε οι κοινωνικές συγκρούσεις και η πολιτική βία έγιναν
αναπόφευκτες. Αυτοί είναι οι κύριοι λόγοι που νεαρά παιδιά, θεωρούμενα
απολίτικα, είναι πρόθυμα να πάρουν το όπλο με ευκολία και να το στρέψουν
εναντίον εκπροσώπων των κυρίαρχων κύκλων, να τοποθετήσουν βόμβες σε
στόχους-σύμβολα, να συγκρουστούν βίαια με τις δυνάμεις καταστολής κ.ο.κ.
«Χρεοκοπημένη η Αριστερά»
ΕΡ.: Η αντίδραση της νεολαίας στην απονομιμοποίηση των ελίτ δεν θα μπορούσε
να εκφρασθεί μέσα από τα κοινοβουλευτικά κόμματα και τα κόμματα της επίσημης
αριστεράς;
ΑΠ.: Η επίσημη αριστερά είναι προ πολλού χρεοκοπημένη και αναξιόπιστη.
Η χρεοκοπία του ρεφορμιστικού σκέλους του ΠΑΣΟΚ-Συνασπισμού προήλθε από την
πλήρη εγκατάλειψη των παλιών αντιιμπεριαλιστικών αντιαμερικανικών αιτημάτων,
με συνέπεια τη σημερινή τραγική επιδείνωση της εξάρτησης της χώρας, τη
συμμετοχή σε ιμπεριαλιστικούς πολέμους, την εγκατάλειψη του οράματος του
σοσιαλισμού, την υιοθέτηση νεοφιλελεύθερων πολιτικών.
Το “ορθόδοξο” σκέλος της, το ΚΚΕ, μένει δογματικά προσκολλημένο στο σταλινικό
σοβιετικό μοντέλο, το οποίο παρά τα όποια επιμέρους θετικά του δεν ήταν
σοσιαλισμός. Τα σοσιαλιστικά ιδεώδη του κοινωνικού ελέγχου, της άμεσης
δημοκρατίας, της αξίας του ανθρώπου, της αλληλεγγύης, είχαν εγκαταλειφθεί, γι’
αυτό και η έλλειψη οποιασδήποτε λαϊκής αντίστασης στην κατάρρευσή του. Η
μεταπολιτευτική πορεία του ΚΚΕ χαρακτηρίστηκε από τη φοβία απέναντι στην
αυθόρμητη λαϊκή κινητοποίηση, τον ηγεμονισμό, τον καθωσπρεπισμό, την αγωνιώδη
προσπάθεια να γίνει αποδεκτό από το πολιτικό σύστημα που το οδήγησε στις
ανεκδιήγητες επιλογές του 1989 και τελικά στη συρρίκνωση.
Οι ποικιλώνυμες εξωκοινοβουλευτικές οργανώσεις, παρ’ όλο που ανέδειξαν
αξιόλογους αγωνιστές, δεν κατάφεραν να δουν έξω από το μικρόκοσμό τους, να
βρουν κοινή γλώσσα με την κοινωνία.
Έτσι η αριστερά δεν μπόρεσε και δεν μπορεί πια να εκφράσει εκατοντάδες
χιλιάδες αγωνιστές, που δεν έχουν σήμερα προοπτική οργανωμένης και
αποτελεσματικής πολιτικής πάλης.
Σ’ αυτό το πολιτικό πλαίσιο η 17Ν και άλλες ένοπλες οργανώσεις βρήκαν εύφορο
έδαφος ν’ αναπτυχθούν. Εκμεταλλεύτηκαν την απουσία αξιόπιστου αριστερού
αντίλογου. Ειδικά η 17Ν είχε δυο ισχυρά ατού: α) τη συνέπεια. Συνδύαζε την
αντιιμπεριαλιστική αντικαπιταλιστική φιλολογία με συγκεκριμένη αντίστοιχη
δράση, β) το πολιτικό της πρόταγμα, όπως εκφραζόταν μέσα από τα κείμενά της:
Διαφωνώντας με το γραφειοκρατικό-συγκεντρωτικό σοβιετικό μοντέλο, μιλούσε για
λαϊκή εξουσία, δημοκρατική διοίκηση της οικονομίας, σοσιαλισμό με δημοκρατικές
διαδικασίες και στοιχεία άμεσης δημοκρατίας. Τα στοιχεία αυτά αύξησαν την
επιρροή της σε ένα κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας, πράγμα που της επέτρεψε να
συνεχίσει τη δράση της για 27 χρόνια, ανεξάρτητα απ’ το γεγονός ότι η ίδια
αποδεικνύεται ολιγομελής.
«Τα εγκλήματα των πολιτικών ελίτ. »
ΕΡ.: Σε συνθήκες κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, μπορεί να νομιμοποιηθούν η
ένοπλη πολιτική βία και το έγκλημα;
ΑΠ.: Η ένοπλη βία αντλεί τη νομιμοποίησή της από τα εγκλήματα των
πολιτικών ελίτ. Μπορεί σε μια κοινοβουλευτική δημοκρατία να διαπράττονται
εγκλήματα σε βάρος του λαού της ή άλλων λαών. Η ιστορία απαντά καταφατικά. Η
αθηναϊκή άμεση δημοκρατία, από τις τελειότερες που υπήρξαν ποτέ, που δεν
μπορεί να συγκριθεί με τις σύγχρονες αντιπροσωπευτικές δυτικές δημοκρατίες,
απέδειξε ότι μπορεί να διαπράττει φρικαλέα εγκλήματα όταν είναι
ιμπεριαλιστική. Οι σφαγές στη Μήλο και στη Σικελία είναι κλασικό παράδειγμα.
Σήμερα ο ιμπεριαλισμός δολοφονεί μαζικά ανυπεράσπιστους λαούς. Οι κυρίαρχες
τάξεις, λειτουργώντας στο πλαίσιο της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, δεν
διστάζουν να σκοτώνουν διαδηλωτές, να προκαλούν εργατικά “ατυχήματα” και
μαζικούς θανάτους από λιμό στον Τρίτο Κόσμο, μέσω των βάρβαρων μηχανισμών του
διεθνούς εμπορίου. Σε τέτοιες συνθήκες η ένοπλη αντίσταση μπορεί σ’ ένα
κομμάτι των καταπιεσμένων να εμφανίζεται σαν μόνη διέξοδος.
Για τους συγκατηγορουμένους του
ΕΡ.: Στο όνομα ποιου επαναστατικού οράματος μπορεί να βαφτιστεί η δολοφονία
ανθρώπων “πολιτικό έγκλημα”; Διαφωνείτε με την άποψη ότι τα μέλη της 17
Νοέμβρη είναι κοινοί εγκληματίες;
ΑΠ.: Η άποψη ότι επαναστάτες αγωνιστές είναι κοινοί εγκληματίες δεν
είναι καινούρια. Είναι διαχρονικό φαινόμενο, αγωνιστές που ξεσηκώνονται να
αποκαλούνται έτσι, ιδιαίτερα από εξουσίες με ελάχιστη νομιμοποίηση. “Κλέφτες”
αποκαλούνταν απαξιωτικά από τους Τούρκους αλλά και τους κοτζαμπάσηδες οι
πρώτοι αντάρτες κατά της τουρκοκρατίας και “Αρματολοί” με θετική αποτίμηση οι
πρώην κλέφτες που προσχωρούσαν στους Τούρκους για να καταδιώκουν τους πρώην
συντρόφους τους. Δολοφόνοι και κοινοί εγκληματίες αποκαλούνταν οι
αντιστασιακοί αντάρτες από τους Γερμανούς στη διάρκεια της Κατοχής.
Ληστοσυμμορίτες οι κομμουνιστές του ’47 και συμμοριτοπόλεμος ο Εμφύλιος.
Δολοφόνοι και κοινοί εγκληματίες οι αντιστασιακοί κατά τη διάρκεια της
επτάχρονης δικτατορίας. Καμία εξουσία δεν αναγνώρισε σ’ αυτούς που εξεγέρθηκαν
εναντίον της, στάτους πολιτικού αγωνιστή, παρά μόνο πολύ μεταγενέστερα.
Θα αντιτάξει κάποιος ότι σήμερα δεν έχουμε εμφύλιο ή δικτατορία. Νομίζω ότι
είναι επιτακτικό να γίνονται συγκρίσεις ώστε να επαληθεύεται έμπρακτα αν
έχουμε πάει μπροστά και να μην επαναπαυόμαστε αυτάρεσκα πίσω από ωραίες λέξεις
όπως εθνική ανεξαρτησία ή δημοκρατία. Δεν έχουμε τουρκοκρατία, αλλά έχουμε
αμερικανική αυτοκρατορία που, αντίθετα στην περιβόητη παγκοσμιοποίηση, δηλώνει
ότι δεν δεσμεύεται από κανένα δίκαιο και θα δρα μόνη της, ειρηνικά ή όχι, με
μόνο γνώμονα το συμφέρον της. Που επιβάλλεται σε μια σειρά χώρες σαν τη δική
μας όχι με παρουσία στρατιωτικών δυνάμεων αλλά με οικονομικά, πολιτικά και
διπλωματικά μέσα, κατά το πρότυπο της Ρώμης, μέσω ντόπιου προσωπικού.
Επιβάλλει την πολιτική της στην ελληνική κυβέρνηση όχι μόνο στα λεγόμενα
εθνικά θέματα, στη στρατηγική της χώρας, στους εξοπλισμούς, στη συμμετοχή
στους ιμπεριαλιστικούς της πολέμους, αλλά ακόμη και στον πολιτισμό.
Συμπερασματικά μπορεί να μην έχουμε τουρκοκρατία, η εθνική μας ανεξαρτησία
όμως είναι από ισχνή έως ανύπαρκτη.
Οι συνθήκες κράτησης
ΕΡ.: Δικοί σας άνθρωποι έχουν πει ότι οι συνθήκες κράτησης είναι
απαράδεκτες. Τι είναι αυτό που σας κάνει να διαμαρτύρεστε;
ΑΠ.: Πρέπει να θυμίσω ότι είμαι ο μόνος κρατούμενος που βρίσκεται σε
παράνομο καθεστώς πλήρους απομόνωσης για πάνω από δύο μήνες, είκοσι τέσσερις
ώρες το εικοσιτετράωρο, αφού και στο χώρο του προαυλισμού είμαι μόνος. Η
κατάσταση αυτή αντί να βελτιώνεται, όπως υπόσχονται οι αρμόδιοι,
επιδεινώνεται. Μου αλλάζουν συνεχώς χώρο προαυλισμού, χειροτερεύουν οι ώρες
επικοινωνίας με το συνήγορό μου, περιορίζουν τις επισκέψεις της συντρόφου μου
από δύο ημίωρα την εβδομάδα σε ένα, περιορίζουν την τηλεφωνική επικοινωνία,
από απεριόριστη που ήταν, σε ουσιαστικά τρία άτομα.
Ο λόγος αυτής της ειδικής μεταχείρισης είναι προφανής: θέλουν μέσω της
συνεχούς απομόνωσης να μου προκαλέσουν ψυχολογικές διαταραχές, που θα
οδηγήσουν σε ουσιαστική αποσύνθεση της προσωπικότητάς μου, ώστε να μην μπορώ
να υπερασπιστώ τον εαυτό μου στη δίκη. Απ’ αυτήν την άποψη μια σύγκριση με τη
δικτατορία θα ‘ταν πολύ ενδιαφέρουσα. Όπως είπε πρόσφατα ο Ψαραδέλλης, που ‘χε
γνωρίσει τις φυλακές της χούντας σαν αντιστασιακός “εγκληματίας”, η κατάσταση
τότε στις φυλακές γι’ αυτούς ήταν καλύτερη. Γιατί ναι μεν υπήρχαν τα
βασανιστήρια, αλλά είχαν ένα χρονικό τέλος. Μετά οι πολιτικοί κρατούμενοι ήταν
όλοι μαζί σε μια πτέρυγα όλη την ημέρα και το βράδυ στα ίδια κελιά. Δηλαδή η
αντιμετώπισή τους στη συνέχεια ήταν πιο ανθρώπινη, ενώ σήμερα η απομόνωση δεν
έχει χρονικά όρια. Έτσι, η μεν δικτατορία προσπαθούσε να σε σπάσει με τα
βασανιστήρια και μετά σε άφηνε σε κανονικό καθεστώς, η δε δημοκρατία προσπαθεί
να σε σπάσει μέσω της συνεχούς απομόνωσης. Ας κρίνει ο καθένας αν υπάρχει
ουσιαστική διαφορά και ποιο σύστημα σέβεται περισσότερο την ανθρώπινη
αξιοπρέπεια.
ΕΡ.: Έχετε να προσθέσετε κάτι άλλο;
ΑΠ.: Θα ήθελα να εκφράσω τη συγκίνησή μου και τις ειλικρινείς
ευχαριστίες μου για τα μηνύματα συμπάθειας και συμπαράστασης που έλαβα τόσο
απ’ το χωριό του πατέρα μου, τη Γιαννιτσού και την περιοχή της Λαμίας, όσο και
από αλλού. Θα ήθελα να χαιρετήσω αυτόν τον κόσμο και να του πω ότι η στάση του
όχι μόνο μου δίνει δύναμη και κουράγιο, αλλά αποδείχνει ότι ο ελληνικός λαός,
παρ’ όλο τον ορυμαγδό συκοφαντιών και ψευδολογιών δύο μηνών, που ξεπέρασε τους
αντίστοιχους της δικτατορίας, παραμένει καχύποπτος και δεν πείθεται. Δείχνει
ότι είναι ζωντανός, ότι έχει αντιστάσεις και αγωνιστικό φρόνημα. Και αυτό
είναι το πιο ενθαρρυντικό μήνυμα για όσους αγωνίζονται για πραγματική εθνική
ανεξαρτησία και δημοκρατία, ισότητα και κοινωνική δικαιοσύνη».
«Ο ρόλος του ”αρχηγού” είναι αστυνομικό κατασκεύασμα»
«Αστυνομικό κατασκεύασμα» χαρακτηρίζει ο Αλ. Γιωτόπουλος τις κατηγορίες που
του αποδίδονται, ως «καθοδηγητή της 17Ν», κι εξακολουθεί να αρνείται κάθε
σχέση με την οργάνωση. Παράλληλα αμφιβάλλει αν η 17Ν είχε αρχηγό,
υποστηρίζοντας ότι ήταν μια οργάνωση με «αυτόνομους πυρήνες»…
ΕΡ.: Από την πρώτη ημέρα της σύλληψής σας αρνηθήκατε ότι είστε αρχηγός της
17Ν. Αρνηθήκατε όλες τις κατηγορίες που σας απέδωσε η Αστυνομία, έστω κι αν
υπάρχουν στοιχεία, όπως τα ιδιόχειρα σημειώματα και τα δικά σας αποτυπώματα.
Εξακολουθείτε σήμερα να υποστηρίζετε τα ίδια;
ΑΠ.: Απολύτως. Ο ρόλος του «αρχηγού» είναι αστυνομικό κατασκεύασμα.
Οποιοσδήποτε διαβάσει προσεχτικά τις απολογίες των φερομένων ως μελών της 17Ν
θα καταλάβει ότι περιγράφουν μια οργάνωση με αυτόνομους πυρήνες που
αποφασίζουν μόνο τις ενέργειες που πραγματοποιούν και δρουν ανεξάρτητα μεταξύ
τους. Η ιστορική εμπειρία δείχνει ότι τέτοιες ολιγομελείς παράνομες οργανώσεις
δεν έχουν αρχηγούς, γιατί απλούστατα ο υποτιθέμενος αρχηγός δεν έχει κανένα
μηχανισμό επιβολής της εξουσίας του, αφού δεν μπορεί να επιβλέπει την
καθημερινή ζωή των μελών. Το αντίθετο συμβαίνει μόνο σε αντάρτικες οργανώσεις
στο βουνό, που ο αρχηγός μπορεί να ασκεί εξουσία. Όμως ένας αστυνομικός
εγκέφαλος, ελληνικός είτε αλλοδαπός, δεν μπορεί να καταλάβει οργάνωση χωρίς
αρχηγό. Τώρα πια είναι γνωστό ότι η Αστυνομία με θεωρούσε αρχηγό της 17Ν
τουλάχιστον από τα τέλη του 2000. Είχε ανακρίνει συγγενείς μου, που δεν τους
είχα γνωρίσει ποτέ, ή παλιούς γνωστούς μου από τη Γαλλία. Ερεύνησαν σπίτια
συγγενών μου εν αγνοία τους και προσπάθησαν να στήσουν προβοκάτσιες. Ασφαλίτες
ή ξένες μυστικές υπηρεσίες με παρακολουθούσαν από τα Χριστούγεννα του 2001 και
το τελευταίο τετράμηνο πριν από τη σύλληψή μου δύο φορές τηλεφώνησαν στο σπίτι
μου, ζητώντας τον «Αλέξανδρο». Διαπίστωσαν ότι δεν είχα καμία σχέση με
παράνομες οργανώσεις και εκμεταλλεύτηκαν την μάλλον τυχαία έκρηξη στον Πειραιά
για να με «δέσουν», όπως είπαν, με τα προκατασκευασμένα «ευρήματα».
Η Αστυνομία ψάχνοντας «αρχηγό» με ένα, σύμφωνα με τις φερόμενες ως καταθέσεις
του, μέλος της 17Ν, σοβαρά τραυματισμένο στα χέρια του, σχεδόν τυφλό, με
ελαττωμένη ακοή και σε άμεσο κίνδυνο ζωής, μπορούσε βέβαια να κάνει τις
απαιτούμενες κατασκευές που με αλυσιδωτούς εκβιασμούς τις μετέτρεψε σε
καταθέσεις διαφόρων προσώπων.
«Κανένα τμήμα των λαϊκών στρωμάτων δεν ένιωσε φόβο από τη δράση της 17Ν»
«Ένοπλο πολιτικό αγώνα» βλέπει πίσω από τη δράση της 17Ν ο φερόμενος ως
αρχηγός της και δεν θεωρεί ότι οι ενέργειές της ήταν τρομοκρατικές, γιατί δεν
προκάλεσαν «μαζικό τρόμο»…
ΕΡ.: Η 17Ν ήταν αδιαμφισβήτητα η σημαντικότερη τρομοκρατική οργάνωση στη
χώρα. Ποια είναι η γνώμη σας για τη δράση της και για την τρομοκρατία
γενικότερα;
ΑΠ.: Δεν θα χαρακτήριζα τη δράση της 17Ν τρομοκρατική. Το κύριο χαρακτηριστικό
της τρομοκρατικής δραστηριότητας είναι η πρόκληση μαζικού τρόμου στον
πληθυσμό. Στις σημερινές συνθήκες δύο φαινόμενα είναι κατ’ εξοχήν τρομοκρατία:
1) Οι στρατιωτικές ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις των ΗΠΑ και των δυτικών δυνάμεων
εναντίον μικρών κρατών, όπως ο πόλεμος κατά του Ιράκ του ’91 με εκατοντάδες
χιλιάδες θύματα, η επίθεση στη Γιουγκοσλαβία με θύματα κυρίως άμαχους, η
επίθεση στο Αφγανιστάν, η σχεδιαζόμενη σήμερα απρόκλητη επίθεση εναντίον του
Ιράκ. Οι πόλεμοι αυτοί δεν έχουν τον χαρακτήρα αυτών του 19ου αιώνα, είναι
καθαρή τρομοκρατία, αφού μια υπερδύναμη χρησιμοποιώντας υπερσύγχρονα όπλα
μαζικής καταστροφής καταστρέφει ολοκληρωτικά μια μικρή χώρα, ανίκανη να
αμυνθεί, δολοφονώντας μαζικά εκατοντάδες χιλιάδες άμαχους.
2) Η τυφλή βία των κατασταλτικών μηχανισμών εναντίον των λαϊκών
κινητοποιήσεων. Κι εδώ υπάρχει ο χαρακτήρας της τρομοκρατίας, γιατί η βία
χρησιμοποιείται μαζικά και αδιάκριτα απέναντι σε κάθε κοινωνική ομάδα που
αγωνίζεται, δηλαδή απέναντι σ’ όλο το λαό, με εμφανή σκοπό την πρόκληση
τρόμου.
Ο λαός που δίνει τελικά το πραγματικό περιεχόμενο των λέξεων χρησιμοποίησε τον
όρο τρομοκρατία με τις παραπάνω έννοιες. Αντίθετα η υποκρισία των ελίτ είναι
ολοφάνερη όταν χαρακτηρίζουν τον αγώνα των Παλαιστινίων, των Κούρδων, των
Τσετσένων ή του FARC της Κολομβίας ως τρομοκρατία. Οι βίαιες ενέργειες της 17Ν
θα ήταν τρομοκρατία αν στόχευαν διακριτικά και τυφλά τον κόσμο, πράγμα που δεν
έγινε ποτέ. Κανένα απολύτως τμήμα των λαϊκών στρωμάτων δεν ένιωσε ανασφάλεια ή
φόβο από τη δράση της 17Ν. Η κυβερνητική άποψη ότι ο ελληνικός λαός ένιωσε
ασφαλέστερος μετά τη σύλληψη της 17Ν έχει τόση σοβαρότητα όση και οι εκφράσεις
της.
ΕΡ.: Αν δεν δέχεσθε τον όρο “τρομοκρατική οργάνωση”, τότε πώς θα
χαρακτηρίζατε τη δράση της;
ΑΠ.: Η δραστηριότητα της 17Ν ήταν ένοπλος πολιτικός αγώνας, αντάρτικο πόλης με
διακηρυγμένο στόχο την ανατροπή του καπιταλιστικού καθεστώτος για έναν
αντιγραφειοκρατικό σοσιαλισμό με λαϊκή εξουσία. Αυτό αποδεικνύεται όχι μόνο
από τα κείμενα.
