Ξέρω αρκετούς με χόμπι παράξενα, όπως να παρατηρούν τα πουλιά, ή με χόμπι

ακριβά, λόγου χάριν να κάνουν συλλογή αυτοκινήτων με τη σφραγίδα της αντίκας.

Και ξέρω πολλούς με χόμπι συνηθισμένα, όπως η συλλογή γραμματοσήμων,

σπιρτόκουτων ή και ανέκδοτων. Ο Κωστής της Νίκης, λόγου χάριν, έψαχνε από

μικρός για μινιατούρες αεροπλάνων και τώρα έχει μια σπάνια συλλογή. Έχω κι εγώ

ένα χόμπι, κληρονομημένο από τον πατέρα μου. Τα κοχύλια. Και σε όποια παραλία

βρεθώ, ψάχνω, μετά μανίας, για τα διαφορετικά, αν και κανένα δεν είναι ακριβώς

όμοιο με κάποιο άλλο, εκτός από τις αχηβάδες σε ζευγάρι, τις μισάνοιχτες.

Χόμπι φωτογράφισης αεροπλάνων σε στρατιωτικές βάσεις μπορεί και να υπάρχει,

αλλά μου μοιάζει αλλόκοτο. Γι’ αυτό και δεν πολυκατάλαβα πώς μπορεί να ξεκινά

ολόκληρο τσούρμο από την Αγγλία για να φωτογραφίσει στρατιωτικά αεροπλάνα στην

Ελλάδα, αφού πρώτα ο επικεφαλής του έχει έρθει σ’ επαφή με αξιωματούχους των

τουρκικών ενόπλων δυνάμεων. Δεν λέω, οι άνθρωποι μπορεί να μην έχουν καμία

σχέση με κατασκοπεία και άδικα να κρατούνται στις ελληνικές φυλακές. Αλλά πάλι

γιατί ο αρχηγός της ομάδας να πει ψέματα ότι ήταν σε δημοσιογραφική αποστολή

ενός βρετανικού περιοδικού ενώ ποτέ ­ όπως βεβαιώνει το περιοδικό ­ δεν είχε

συνεργασία μαζί του;

Εγώ, τι να πω, είμαι ευκολόπιστος άνθρωπος. Θέλω να πιστεύω πως αυτοί οι

χομπίστες έπεσαν θύματα τραγικής παρεξήγησης. Όμως, να, εδώ την έχω την

ερώτηση, εξάντλησαν, τάχα, τις φωτογραφίσεις στις βρετανικές αεροπορικές

βάσεις και είπαν να έρθουν σ’ εμάς; Και αν είναι τόσο φανατικοί του εν λόγω

χόμπι, δεν θα ‘πρεπε να ξέρουν και τη νομοθεσία κάθε χώρας που επισκέπτονται;