Ντίλιγκερ ή Κίλιγκερ

Στα «Εγκλήματα του κυρίου Κίσινγκερ», του Christopher Hitchens, υπάρχει φυσικά

και το Κυπριακό.

Εκεί, μέσα στα άλλα, μαθαίνουμε: «Στις 2 Οκτωβρίου 1974, ο Κίσινγκερ οργάνωσε

μια ανωτάτου επιπέδου συνάντηση με τον Qiao Guanhue, υφυπουργό Εξωτερικών της

Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας. Επρόκειτο για την πρώτη σημαντική

κινεζο-αμερικανική συνάντηση μετά την επίσκεψη του Ντεγκ Τσιάοπιγκ στις ΗΠΑ.

Και το πρώτο θέμα στην ημερησία διάταξη ήταν, ακριβώς, η Κύπρος.

»Στο χαρακτηρισμένο ως «Άκρως Απόρρητο – Πολύ λεπτό – Αποκλειστικώς για οπτική

και μόνο επαφή» μνημόνιο αυτής της συνάντησης, ο Κίσινγκερ αρνείται τη δημόσια

καταγγελία των Κινέζων συνομιλητών του ότι είχε κατά οποιονδήποτε τρόπο

βοηθήσει το πραξικόπημα εναντίον του Μακαρίου.

»»Όχι, λέει. Ουδόλως εναντιωθήκαμε στον Μακάριο». (Κάτι που διαψεύδεται στα

ίδια τα «Απομνημονεύματά» του. «Όταν συνέβη το πραξικόπημα (στην Κύπρο), εγώ

βρισκόμουν στη Μόσχα» (ψέμα, λέει ο συγγραφέας). Και συνεχίζει: «Οι συνεργάτες

μου δεν είχαν ανησυχήσει με τις πληροφορίες» για το ενδεχόμενο του

πραξικοπήματος. (Αντιθέτως, βάσει των ντοκουμέντων, υπογραμμίζει ο συγγραφέας,

είχαν ανησυχήσει πάρα πολύ).

»Επιμένει ακόμη, ισχυριζόμενος, ότι ούτε ο ίδιος ο Μακάριος τις είχε λάβει

σοβαρά υπ’ όψιν του αυτές τις πληροφορίες. Ενώ είναι γνωστό ότι ο Πρόεδρος της

Κύπρου είχε δημόσια καταγγείλει τη χούντα των Συνταγματαρχών και τις προθέσεις

της για πραξικόπημα.

» Ο Κίσινγκερ ισχυρίζεται ακόμη, στους Κινέζους επισήμους, ότι η μη-ανησυχία

του Μακαρίου φαίνεται κι από το γεγονός «ότι έλειπε για διακοπές το

Σαββατοκύριακο» κατά τη διάρκεια του πραξικοπήματος.

»Ενώ ο Μακάριος όχι μόνον βρισκόταν στο Προεδρικό Μέγαρο την ώρα των

βομβαρδισμών, αλλά τραυματίστηκε τόσο σοβαρά που να θεωρείται ήδη νεκρός.

»Στο σημείο αυτό ο Κίσινγκερ προβάλλει μιαν συνταρακτική ερμηνεία των

γεγονότων στον Κινέζο υφυπουργό Εξωτερικών: «Γνωρίζουμε, του λέει, ότι οι

Σοβιετικοί είχαν προτρέψει τους Τούρκους να κάνουν την εισβολή» ­ πράγμα που

μεθερμηνευόμενο σημαίνει πως ο Αττίλας έγινε με πρωτοβουλία της ΕΣΣΔ, με τον

στρατό του ΝΑΤΟ και με την υποστήριξη της Αμερικής…

»Ένας καλός ψεύτης πρέπει να έχει μια καλή μνήμη. Ο Κίσινγκερ είναι ένας

ταλαντούχος ψεύτης, με ένα πάρα πολύ καλό μνημονικό. Είναι λοιπόν πιθανόν αυτά

τα υστερικά ψέματα, αν τα δει κανείς αναδρομικά μέσα στο πλαίσιο που

ειπώθηκαν, να μην αποσκοπούσαν σε τίποτα άλλο παρά στο να ερεθίσουν τα

αντισοβιετικά (τότε) αισθήματα των Κινέζων συνομιλητών του».

Στο βιβλίο του Hitchens, που μόλις κυκλοφόρησε στη γαλλική του μετάφραση,

εξετάζονται πολλά από τα εγκλήματα του κυρίου Κίσινγκερ, «του μάγου της

διπλωματίας», του «κατ’ ευθείαν απογόνου του Μέτερνιχ», όπως: α) ο ρόλος του

στον βρώμικο πόλεμο του Βιετνάμ (κατηγορείται, βάσει στοιχείων και απόρρητων

εγγράφων του Πενταγώνου, που πρόσφατα «απελευθερώθηκαν», ότι καθυστέρησε,

επίτηδες, επί εξάμηνο, το 1968, τις ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις, πράγμα που

στοίχισε τη ζωή δεκάδων χιλιάδων αμάχων), β) ο ρόλος του στο πραξικόπημα

εναντίον του δημοκρατικά εκλεγμένου σοσιαλιστή πρωθυπουργού της Χιλής,

Σαλβατόρ Αλιέντε, και στη δολοφονία του αρχηγού των χιλιανών Ενόπλων Δυνάμεων,

στρατηγού Σνάιντερ, γ) ο ρόλος του στο λουτρό αίματος στο Μπαγκλαντές, δ) στο

Ανατολικό Τιμόρ κ.ά.

Η διπλή ιδιότητά του ως προέδρου της «Επιτροπής 40» (μυστικές υπηρεσίες) και

ταυτόχρονα υπεύθυνου Εξωτερικών Υποθέσεων της κυβέρνησης Νίξον πρώτα, Τζέραλντ

Φορντ έπειτα, και κατόπιν ως υπουργού Εξωτερικών, τον καθιστούσε ενήμερο για

όλες τις κρυφές διαβουλεύσεις, σε όλα τα επίπεδα της ιεραρχίας. Διότι, ενώ

πολλοί πρέσβεις των ΗΠΑ γνώριζαν μόνο το μισό του φεγγαριού (την επίσημη

εξωτερική πολιτική της χώρας τους κι έτσι, ανέτως, πλην αναποτελεσματικώς,

διαμαρτύρονταν για τους κακούς χειρισμούς της κυβέρνησής τους), ο Κίσινγκερ

γνώριζε όλες τις κινήσεις της CIA, της DIA, της ΝΙΑ και των άλλων κέντρων, και

μάλιστα τις στήριζε, εν αγνοία των επίσημων πρεσβευτών του.

Αυτό το δίπολο κάνει τον συγγραφέα Christopher Hitchens να τον κατηγορεί

ευθέως και να ανακαλύπτει φράσεις υποκριτικές στα «Απομνημονεύματά» του, σε

πλήρη αντίθεση με τις «μυστικές» οδηγίες του, όπως αυτές αποκαλύπτονται από τα

έγγραφα που έπαψαν πλέον να είναι απόρρητα, και να προτείνει, επιπλέον, την

έγκλησή του ως κατηγορούμενου σ’ ένα νέο ειδικό Διεθνές Δικαστήριο, τύπου

Χάγης.

Διαβάζοντας το αποκαλυπτικό αυτό βιβλίο, θυμήθηκα και γιατί εμείς, τότε στη

δεκαετία του ’70, τον αποκαλούσαμε Ντίλιγκερ ή Κίλιγκερ. Και όπως φαίνεται,

δεν είχαμε άδικο.