Αναζήτηση
Είμαστε λαός περιούσιος, κατά τον κ. Χριστόδουλο. Είμαστε έθνος ανάδελφον,
κατά τον κ. Σαρτζετάκη, πρώην Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Η κρατική μας πολιτική
κινήθηκε πάντα ανάμεσα σε έναν εξωπραγματικό εθνικισμό, και αντίστροφα σε
έναν ενδοτισμό, στα πλαίσια του καθεστώτος της υποτέλειας.
Η κυρίαρχη τάξη μας ονειρευόταν Αγιά Σοφιά και Κόκκινη Μηλιά. Έτσι ξερίζωσε,
από τις χιλιόχρονες εστίες του, τον Ελληνισμό της Μικράς Ασίας. Τυφλή από
αντικομμουνισμό, διατήρησε «εμπόλεμη κατάσταση»(;) με την Αλβανία. Σε στιγμές
εθνικιστικής παράκρουσης, ονειρευόταν «απελευθέρωση» της Βορείου Ηπείρου.
Συνέπεια: ο ξεριζωμός της ελληνικής μειονότητας. Με αρχοντοχωριάτικη έπαρση
περιφρονούσαμε τους «Σκοπιανούς» και δεν συζητούσαμε για διπλή ονομασία. Έτσι
χάθηκε και η «μάχη» για το όνομα Μακεδονία. Τυχοδιωκτισμοί και προδοτικές
συμφωνίες οδήγησαν στην de facto διχοτόμηση της Κύπρου. Η τυπική διχοτόμηση
είναι ζήτημα χρόνου.
Μικροϊμπεριαλισμός, Μεγάλη Ιδέα, υποτέλεια. Σήμερα τα «ιδανικά» του κράτους
μας έγιναν πιο πεζά: Ευρώ, οικονομική ανάπτυξη, Ολυμπιάδα. Κυβέρνηση, κόμματα
και ΜΜΕ, αιχμάλωτοι ενός χυδαίου αστικού ωφελιμισμού, θέλουν να μας πείσουν
ότι περίπου βαδίζουμε προς τη νέα Γη της Επαγγελίας. Ας σημειώσουμε όμως
μερικές «πρωτιές» μας, απλά, χωρίς αναλύσεις.
Είχαμε πάλι το υψηλότερο χριστουγεννιάτικο δέντρο της Ευρώπης. Ταυτόχρονα
έχουμε δεύτερο παγκόσμιο ρεκόρ: Το 50% του πληθυσμού να κατοικεί και να ζει
(τρόπος του λέγειν) στο Λεκανοπέδιο. Είμαστε πρώτοι στο νέφος. Έχουμε
αναλογικά με τον πληθυσμό τον μεγαλύτερο αριθμό ταξί στην πρωτεύουσα. Και
όμως, θεωρείσαι τυχερός αν βρεις ταξί. Έχουμε λέει υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης.
Με ποιο τρόπο; Πρώτοι σε αποδοτικότητα κεφαλαίου (24%). Τελευταίοι σε εργατικό
κόστος. Ανάπτυξη και ανεργία: 523.374 άνεργοι στο τελευταίο τρίμηνο του 1999.
Μισθοί των 130 και 150 χιλιάδων. Συντάξεις των 40 (αγροτικές), των 80 (ΤΕΒΕ),
των 120 χιλιάδων. Δύο εκατομμύρια Έλληνες ζουν κάτω από το όριο φτώχειας. Και
ενώ η κυβέρνηση επιμένει σε μηδενικές αυξήσεις, σπαταλά εκατοντάδες δισ. για
την Ολυμπιάδα που, συν τοις άλλοις, θα τσιμεντοποιήσει ό,τι άφησε πράσινο η
απληστία των οικοπεδοφάγων. Μεταξύ των πρώτων της Ε.Ε. σε ανεργία και χαμηλούς
μισθούς, χαρίζουμε 6 δισ. σε δύο συμβούλους της Ολυμπιάδας, προβλέπουμε 26
δισ. για «εθελοντισμό» και μοιράζουμε αφειδώς εκατομμύρια στους ημετέρους που
πλαισιώνουν τις επιτροπές κ.λπ. της Ολυμπιάδας. (Ο πρόεδρος της Πολιτιστικής
π.χ. αμείβεται με 1.700.000 τον μήνα συν 100.000 για κάθε συνεδρίαση). Και ενώ
η πλειοψηφία των Ελλήνων μοχθεί για την επιβίωση, τηλεόραση, περιοδικά και
εφημερίδες προβάλλουν αναίσχυντα τον πλούτο και την κενότητα της μεγαλοαστικής
μας τάξης που στην πλειοψηφία της είναι προϊόν της Μαύρης Αγοράς (Κατοχή), της
περιόδου της χούντας και της σοσιαλιστικής δημιουργίας του ΠΑΣΟΚ. Ζούμε
καθημερινά την κραυγαλέα αντίθεση φτώχειας – πλούτου.
Ας συνεχίσουμε τις «πρωτιές». Έχουμε τα χαμηλότερα επιτόκια (κάτω από τον
επίσημο πληθωρισμό), αλλά τους υψηλότερους τόκους δανεισμού. Το κράτος έχει
αναγορεύσει τον τζόγο σε κρατική πολιτική. Οι μικρομεσαίοι νόμισαν ότι τους
χάριζαν λεφτά. Στο χρηματιστήριο οι κωδικοί έφτασαν τους 1.200.000. Τα
αποτελέσματα, κωμικο-τραγικό, είναι γνωστά. Η οικονομία μας, χαώδης, είναι,
βασικά, οικονομία της αρπαχτής. Τα 6.000.000 κινητά με τα οποία κυκλοφορούν
μιλώντας, οδηγώντας, υβρίζοντας οι Νεοέλληνες, απεικονίζουν μία όψη του χάους.
Οι κατά καιρούς υπουργοί μας και οι αυλοκόλακες προσπαθούν να μας πείσουν ότι
η παιδεία είναι η καλύτερη επένδυση κ.λπ. Λοιπόν: με 100 τον μέσο όρο δαπανών
για την παιδεία στην Ε.Ε. έχουμε: Λουξεμβούργο 202, Πορτογαλία 87, Ελλάδα 43.
Τελευταίοι σε δαπάνες. Πρώτοι στο κατεξοχήν ελληνικό προϊόν: τα φροντιστήρια
(1 δισ. την ημέρα πληρώνουν οι γονείς στη χώρα της «δωρεάν παιδείας»). Πρώτοι
σε παραπαιδεία, πρώτοι σε αριθμό σπουδαστών που καταφεύγουν στο εξωτερικό. Οι
πατέρες του έθνους κλαίγονται για τη γήρανση του πληθυσμού. Αλλά οι συνθήκες
ζωής σήμερα επιτρέπουν τα «2 και 3 και 4 παιδιά»; Έτσι κι εδώ άλλη μια πρωτιά:
Πρώτοι σε εκτρώσεις στην Ε.Ε.!
Είμαστε λαός αλλόκοτος. Από τη μία, αδίστακτη, ξεδιάντροπη, κενή, η «ηγέτις»
τάξις μας να αρπάζει και να καμαρώνει για τον πλούτο της. Από την άλλη, οι
εργαζόμενοι να αγωνίζονται για τον επιούσιο και για μια στέγη, πρόθυμοι να
αρπάξουν και αυτοί, αν τα καταφέρουν, σύμφωνα με την ηθική της κοινωνίας της
αρπαχτής. Κατά καιρούς όμως, οι Νεοέλληνες θυμούνται ότι αυτοί και οι
Γιουγκοσλάβοι δημιούργησαν την πιο μαζική Αντίσταση κατά των ναζί. Και τότε
κατεβαίνουν στους δρόμους, υπό τα συγκαταβατικά βλέμματα της σιτιζόμενης
Διανόησης. Αλλοτρίωση; Ας μη στενοχωρήσω τους Αλτουσεριανούς μας.
Ο Ευτύχης Μπιτσάκης είναι ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων.
