Αναζήτηση
Όχι μόνο η συζήτηση αλλά οι μεγάλες θεσμικές αλλαγές που καθόρισαν άλλες
σχέσεις ανάμεσα στο κέντρο και τις περιφέρειες, περιφερειοποίησαν τα κράτη,
είναι για την Ευρώπη, αλλά και άλλες χώρες, μια υπόθεση της προηγούμενης
πεντηκονταετίας.
Η Ελλάδα σ’ αυτό είναι τουλάχιστον πενήντα χρόνια πίσω. Τώρα που οι
διαδικασίες της παγκοσμιοποίησης και της ευρωπαϊκής ενσωμάτωσης αποκαλύπτουν
αυτό το χάσμα, την ελληνική ιστορική καθυστέρηση, ο επίσημος παλιός πολιτικός
κόσμος από τον Κ. Σημίτη, ακόμη και τον Κ. Καραμανλή, τον Δ. Αβραμόπουλο μέχρι
και τον Α. Ανδριανόπουλο ανακάλυψαν φραστικά την ανάγκη «αναδιάρθρωσης του
κράτους». Ανακάλυψαν το ζεστό νερό. Στην Ελλάδα τόσο οι «σοσιαλιστές», οι
«κομμουνιστές» και οι «νεοφιλελεύθεροι» είναι συγκεντρωτικοί λάτρεις του
αθηναϊκού συγκεντρωτισμού που κατέστρεψε και καταστρέφει το αττικό τοπίο.
Τώρα όμως είναι αργά γι’ αυτούς. Η πολιτική είναι πρόβλεψη και όχι εκ των
υστέρων πολιτικάντικοι μεταμορφισμοί. Ακόμη και τη δεκαετία του ’90 με τις
κατανομές των πακέτων προώθησαν και στήριξαν όλοι τους συγκεντρωτικές
επιλογές. Άλλες χώρες μπήκαν στην ΟΝΕ μέσα από τις περιφέρειες, αυτοί μπήκαν
από το καζίνο της Σοφοκλέους και τα υπόγεια του μετρό. Έτσι, τώρα, μια
οικονομία με πήλινα πόδια δεν μπορεί να σταθεί, να περπατήσει στην Ευρώπη. Οι
άλλες ευρωπαϊκές ηγεσίες ένωσαν με μεγάλους άξονες, σιδηροδρομικούς και
οδικούς τις χώρες τους. Οι Δανοί ένωσαν τη χώρα τους με τη Σουηδία. Εδώ οι
εβδομηντάρηδες, οι εξηνταπεντάρηδες και οι σαραντάρηδες της πολιτικής μπορούν
να υπερηφανεύονται ότι σε πενήντα χρόνια ένωσαν τα αλλοιωμένα αρχιτεκτονικά
και περιβαλλοντικά Σεπόλια με την Δάφνη. Αυτή είναι η απόδοση και ο
απολογισμός τους.
Ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης είναι Πρόεδρος της Δημοκρατικής Περιφερειακής Ένωσης
