Πού είναι το μέλλον; ρώτησα το άδειο ποτήρι της σαμπάνιας. Πού είναι η

διαφορά; ρώτησα τα μάτια μου κοιτάζοντας τον κόσμο μετά τη γιορτή και τις

υποσχέσεις της. «Γειά σας, με λένε Μέλλον», άκουσα τη φωνή πίσω μου και

αισθάνθηκα πως αυτό το Μέλλον έχει τη σπαρταριστή γεύση ενός πιάτου

μαγειρεμένου με καυτά μπαχαρικά. «Γεια σας, με λένε τροχιά γύρω από τον

πλανήτη της διαφυγής», μου είπε η ίδια φωνή και μου συνέστησε σε αυτούς που

μου λένε «μην τρελαίνεσαι», να τους απαντάω «οδηγώ χωρίς αυτόματο πιλότο».

Τι αλλάζει λοιπόν τώρα που η καθημερινότητα έβγαλε τα καλά της ρούχα, έκλεισε

στο κουτί με τα κοσμήματα, τα φωτεινά χαμόγελα και το Μετρό γέμισε με

ανθρώπους που αντί για πακέτα με δώρα κρατάνε χαρτοφύλακες και ομπρέλες; Το

Μέλλον με κοίταξε με βλοσυρό, συνοφρυωμένο βλέμμα και με επέπληξε που αφήνω το

ευρώ να ανεβάζει την αξία του στον δείκτη των ανθρώπινων συναλλαγών. Το Μέλλον

μού είπε κι άλλα, μου έδειξε περισσότερα και μου πρότεινε να δοκιμάσω πώς

είναι να ενθουσιάζεσαι ακούγοντας μουσική στον δρόμο. Κι εγώ είπα στο Μέλλον

πως το τραγούδι βγαίνει από τα μυαλά που έχουν συνδεθεί on line με τις καρδιές

τους. Και του έδωσα μία υπόσχεση, χωρίς να ξέρω αν έκανα καλά που δεσμεύτηκα

να την τηρήσω: πως θα είμαι εγώ εκείνη που θα προσέχει το σύστημα on line να

λειτουργεί χωρίς διακοπές και βλάβες. Εγώ, που δεν ήθελα πολλές σχέσεις με το

Μέλλον, βρέθηκα λοιπόν να του κάνω δημόσιες σχέσεις και να υποστηρίζω πως

πρόκειται για το καλύτερο προϊόν που επινόησε το πνεύμα μας. Το Μέλλον,

σύντομα κοντά σας, με όποια γεύση, γλυκιά ή πιπεράτη, εσείς επιθυμείτε να το

γνωρίσετε.

Τελευταία Νέα