Αναζήτηση
|
|
Οι πραγματικότητες από τις οποίες προήλθε η ειρηνευτική διαδικασία στη Μέση
Ανατολή δεν έπαψαν να υπάρχουν. Καμία πλευρά δεν μπορεί να νικήσει την άλλη.
Οι Παλαιστίνιοι δεν μπορούν να νικήσουν το Ισραήλ επειδή το Ισραήλ είναι πάρα
πολύ ισχυρό στρατιωτικώς και οι Ισραηλινοί δεν μπορούν να νικήσουν τους
Παλαιστινίους επειδή οι Παλαιστίνιοι είναι πάρα πολύ ισχυροί πολιτικώς. Και οι
δύο πλευρές λοιπόν είναι καταδικασμένες να συνυπάρχουν.
Όταν ο Μπαράκ άνοιξε τις συνομιλίες του Καμπ Ντέιβιντ, προσφέροντας στον
Αραφάτ περίπου το 92% των προ του 1967 εδαφών της Δυτικής Όχθης, προχωρούσε
πολύ περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο πρωθυπουργό του Ισραήλ. Για τους
Παλαιστινίους, όμως, τα σύνορα του 1967 αντιπροσωπεύουν έτσι και αλλιώς μια
παραχώρηση, ανάλογη με την προσάρτηση της Αλσατίας – Λωραίνης το 1871 στη
Γερμανία.
Στο Καμπ Ντέιβιντ, η σύνδεση των Αγίων Τόπων με τις εδαφικές διαφορές
μετέτρεψε το πρόβλημα από παλαιστινιακό σε παναραβικό, ακόμη και πανισλαμικό,
επεκτείνοντας έτσι την επιρροή του Αραφάτ και περιορίζοντας την ευελιξία του.
Το Καμπ Ντέιβιντ απέτυχε επειδή οι Αμερικανοί και οι Ισραηλινοί εξέθρεψαν
αυταπάτες για τη φύση της ειρηνευτικής διαδικασίας. Η εμφάνιση ενός
παλαιστινιακού κράτους δεν είναι πια ένα ισραηλινό διαπραγματευτικό χαρτί.
Αργά ή γρήγορα, ένα παλαιστινιακό κράτος θα αναγνωριστεί από τις περισσότερες
χώρες, ακόμη και από την Ευρώπη, έστω και χωρίς τις ΗΠΑ. Η ισραηλινή
αμφιταλάντευση δίνει στον Αραφάτ ένα μόνιμο μέσον άσκησης πίεσης. Μόλις
ανακηρυχθεί αυτό το κράτος, η πρόκληση τότε θα είναι η συνύπαρξή του με το
Ισραήλ.
Ο Μπαράκ προσπάθησε να λύσει όλα αυτά τα προβλήματα μονομιάς, με την
ενθάρρυνση ενός Αμερικανού προέδρου που έχει μεγάλη εμπιστοσύνη στην πειθώ του
και μικρή πείρα από το τραγικό στην ιστορία. Η προσπάθεια ήταν καταδικασμένη
σε αποτυχία. Από αυτήν πρέπει να βγουν τα σωστά συμπεράσματα:
1) Οι νέες διαπραγματεύσεις δεν πρέπει να ξεκινήσουν από εκεί που
διεκόπησαν οι προηγούμενες.
2) Η πρόκληση της συνύπαρξης παραμένει.
3) Το εδαφικό πρέπει να ρυθμιστεί ξεχωριστά από τα άλλα ζητήματα.
4) Στον καθορισμό των συνόρων να ληφθεί υπόψη ότι πρέπει να υπάρξει μια
οικονομικά βιώσιμη παλαιστινιακή οντότητα.
5) Η επόμενη αμερικανική κυβέρνηση να επανακαθορίσει τον διπλωματικό
προσανατολισμό της σε μια νέα «προσέγγιση συνύπαρξης».
6) Η περίσκεψη είναι πιο σημαντική από τη βιασύνη.
Ο Henry Kissinger υπήρξε υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ.
