Ινφαένι Ουντέζε Ο άνθρωπος που δεν θα γίνει βασιλιάς

«Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένα πριγκιπόπουλο…». Έτσι άρχιζαν τα

παραμύθια που έλεγαν ο παππούς και η γιαγιά στα εγγόνια τους μπροστά στο τζάκι

και συνήθως τελείωναν με το «… και το πριγκιπόπουλο έγινε βασιλιάς και

ζήσαμε εμείς καλά κι αυτοί καλύτερα»

Στη Θεσσαλονίκη όμως και στην ομάδα του ΠΑΟΚ υπάρχει ένα πριγκιπόπουλο που δεν

θα γίνει ποτέ βασιλιάς. Ο λόγος για τον αμυντικό του «δικεφάλου» Ινφαένι

Ουντέζε. Ο Νιγηριανός άσος είναι γιος του βασιλιά της περιοχής Ίμο της

Νιγηρίας. Μπορεί να ζήσει αυτός καλά κι εμείς καλύτερα, όμως δεν θα γίνει ποτέ

βασιλιάς στη χώρα του, αφού δεν είναι ο πρωτότοκος γιος της οικογένειας

Ουντέζε. «Δεν πρόκειται να γίνω βασιλιάς και γι’ αυτό έχω την ευκαιρία να

παίζω ποδόσφαιρο και να ταξιδεύω», είπε ο Ινφαένι, που βλέπει από μια άλλη

οπτική γωνία τη θέση του βασιλιά μιας φυλής στη Νιγηρία. «Ο μεγάλος μου

αδελφός είναι προορισμένο να γίνει βασιλιάς και να πάρει τη θέση του πατέρα

μου. Ο πατέρας μου είναι 62 χρόνων. Μόλις πεθάνει, τη θέση του θα πάρει ο

αδελφός μου. Έτσι, τώρα εκπαιδεύεται και η μόνη του ασχολία είναι να βρίσκεται

πλάι στον πατέρα μου και να μαθαίνει τι κάνει ώστε να διοικεί τον λαό του.

Κάτω από τις οδηγίες του βρίσκονται περίπου 150 χιλιάδες άτομα.

Η ευθύνη είναι μεγάλη και πραγματικά ευχαριστώ τον Θεό που δεν είμαι στη θέση

του αυτή τη στιγμή. Για να καταλάβετε, σας λέω ότι όλα τα αδέλφια μου παίζουν

ποδόσφαιρο, εκτός από τον μεγάλο μου αδελφό. Εγώ, από το να γίνω βασιλιάς,

προτιμώ να παίζω ποδόσφαιρο». Ο Ινφαένι αγαπά πολύ τη χώρα του και την πόλη

όπου γεννήθηκε.

Δεν ξεχνά ποτέ τα πρώτα ποδοσφαιρικά του βήματα. «Άρχισα να παίζω ποδόσφαιρο

όταν ήμουν πέντε χρόνων», είπε και συνέχισε: «Δεν προοριζόμουν για βασιλιάς

και έτσι μπορούσα να βγαίνω στη γειτονιά και να παίζω με τους φίλους μου. Δεν

θα ξεχάσω ποτέ τα παιχνίδια αυτά. Αν ήταν δυνατόν να γυρίσω τον χρόνο πίσω για

να ξαναπαίξω σε εκείνα τα παιχνίδια, θα το έκανα. Θυμάμαι μια φορά που παίζαμε

στον δρόμο, είχε μαζευτεί πολύς κόσμος και μας παρακολουθούσε γιατί το

παιχνίδι ήταν ντέρμπι. Παίζαμε πέντε-πέντε, με μικρές εστίες. Λίγο πριν

τελειώσει το παιχνίδι, σούταρα από την εστία μας στην αντίπαλη εστία και έβαλα

γκολ. Πήραμε τη νίκη και ένιωσα υπέροχα. Πιστεύω ότι στις αλάνες τα παιδιά

παίζουν την καλύτερη μπάλα. Βλέπω τα 15χρονα παιδιά και εδώ στην Ελλάδα.

Παίζουν εκπληκτικό ποδόσφαιρο, γιατί το βλέπουν σαν παιχνίδι. Δεν σκέφτονται

ότι μπορεί να τραυματιστούν, ότι έχουν συμβόλαιο, ότι έχουν καριέρα. Παίζουν

μόνο για το παιχνίδι. Εμένα το όνειρό μου είναι να γίνω σταρ του ποδοσφαίρου.

Για να το πετύχω αυτό, πρέπει να ανακαλύψω το ποδόσφαιρο σε όλες τις πτυχές

του. Αυτό προσπαθώ να κάνω. Παρακολουθώ όλους τους ποδοσφαιριστές πώς παίζουν.

Από τον καθένα έχω να μάθω και κάτι. Ακόμη και εσύ να παίξεις μαζί μου

ποδόσφαιρο, θα παρακολουθήσω τι κάνεις και θα προσπαθήσω να μάθω από τις

κινήσεις σου. Στο ποδόσφαιρο πρέπει να προσπαθείς και να μαθαίνεις συνέχεια.

Οι γνώσεις δεν τελειώνουν ποτέ. Χαίρομαι όταν παίζω ποδόσφαιρο. Δεν παίζω μόνο

για τη νίκη, αλλά και για το παιχνίδι».

Η ζωή του Ουντέζε στη Νιγηρία δεν περιελάμβανε μόνο ποδόσφαιρο. «Μου άρεσε να

πηγαίνω για πικ-νικ στη θάλασσα», είπε και συνέχισε: «Πηγαίναμε σε μια περιοχή

που λέγεται Ζάμπουε. Μαζευόταν πολύς κόσμος. Ανάβαμε φωτιές και μέναμε εκεί

όλο το βράδυ».

Μπορεί ο Ουντέζε να γεννήθηκε στη Νιγηρία, όμως ποτέ του δεν πήγε για σαφάρι.

«Φοβάμαι τα λιοντάρια και τις τίγρεις». Και εξήγησε γιατί: «Προσεύχομαι να μη

δω ποτέ στη ζωή μου τέτοιο θηρίο. Αν δω, θα πρέπει να τρέξω πιο γρήγορα από

αυτό και δεν νομίζω ότι μπορώ».

Δεν μετάνιωσα ποτέ

Ο Ουντέζε είναι μόλις είκοσι χρόνων. Παρ’ όλα αυτά, από μικρός έχει μάθει να

παίρνει μόνος τις αποφάσεις του, αποδεικνύοντας ότι στα… γονίδιά του υπάρχει

κάτι από βασιλιά. «Αποφασίζω πάντα μόνος, γιατί είμαι αγόρι και όχι κορίτσι»,

είπε και συνέχισε: «Όταν είσαι αγόρι και θέλεις να γίνεις άντρας, πρέπει να

αναλαμβάνεις τις ευθύνες σου από μικρός και να παίρνεις μόνος τις αποφάσεις

σου. Αν ρωτούσα τους γονείς μου για το τι θα κάνω, τότε αν δεν μου έβγαινε σε

καλό η συμβουλή τους, θα κατηγορούσα αυτούς για την αποτυχία μου. Τώρα έχω να

τα βάλω μόνο με τον εαυτό μου. Πάντως η πιο δύσκολη απόφαση της ζωής μου ήταν

να αφήσω τη Νιγηρία και να έρθω στην Ελλάδα. Δεν μετάνιωσα όμως. Είναι αλήθεια

ότι μου λείπει η πατρίδα, η οικογένειά μου και οι φίλοι μου, αλλά θεωρώ ότι η

απόφασή μου ήταν σωστή. Δυστυχώς, οι γονείς μου δεν μπορούν να ταξιδεύσουν

στην Ελλάδα για να με δουν, λόγω του ρόλου του πατέρα μου».

Αγαπημένο μέρος για τον Ουντέζε, εκτός από την πατρίδα του, είναι και οι ΗΠΑ.

Εκεί έκανε το τατουάζ που έχει στο χέρι του και που απεικονίζει έναν μεγάλο

σταυρό μέσα στον οποίο γράφει: «God bless Undeze» (σ.σ.: Ο Θεός ευλογεί τον

Ουντέζε). Εκεί βρίσκεται αυτή τη στιγμή και η κοπελιά του με τον γιο του που

είναι δύο χρόνων και τον οποίο σκέφτεται συνέχεια ο Ινφαένι. «Όποτε περνάω έξω

από μαγαζιά με παιχνίδια, πάντα κάθομαι και τα κοιτώ για να βρω κάτι που

μπορεί να αρέσει στον γιο μου», είπε ο Νιγηριανός άσος, που μπορεί να ζει

ακόμη εργένικα, σε ξενοδοχείο της Θεσσαλονίκης, αλλά του αρέσει πολύ η

οικογένεια και τα πολλά παιδιά.