Μαθήματα από το Σίδνεϊ

Φροντιστήριο αποτέλεσαν οι 27οι Ολυμπιακοί αγώνες του Σίδνεϊ για τα μέλη

του «Αθήνα 2004» και σίγουρα οι σημειώσεις τους θα πρέπει να είναι πάρα

πολλές.

Η Ολυμπιάδα του Σίδνεϊ ήταν αναμφίβολα η πιο επιτυχημένη της ιστορίας και

σε αυτό δεν διαφωνεί κανείς.

Μάλιστα, το γεγονός πως οι Αυστραλοί ακολούθησαν τους αγώνες της Ατλάντα

ήταν… βούτυρο στο ψωμί τους, αφού οι Αμερικανοί είχαν αποτύχει παταγωδώς και

οτιδήποτε ακολουθούσε θα ήταν καλύτερο.

Το βασικό όμως για τα μέλη του «Αθήνα 2004» είναι, εκτός από τη μελέτη τους

πάνω στις αθλητικές εγκαταστάσεις, τους χώρους που θα κατασκευαστούν, την

ασφάλεια και όλα αυτά τα σοβαρά θέματα (τα οποία είναι βέβαιο ότι θα

προσεχτούν), να υπάρξει και να δοθεί μεγάλη προσοχή σε σημαντικά δευτερεύοντα

θέματα που πολλές φορές κάνουν τη διαφορά.

Οι μετακινήσεις, για παράδειγμα, ήταν ένα από τα σοβαρότερα προβλήματα που

παρουσιάστηκαν στο Σίδνεϊ, ιδιαίτερα τις βραδινές ώρες, αφού δημοσιογράφοι

αλλά και αθλητές περίμεναν πολλές φορές ακόμα και μισή ώρα μέχρι να τους

παραλάβει κάποιο λεωφορείο (θυμίζουμε πως δεν επιτρέπονταν αμάξια ακόμα και

ταξί στους χώρους έξω από τα στάδια).

Έλειπαν τα πούλμαν

Μετά τους τελικούς στο κολύμπι (τις δύο πρώτες μέρες), έξω από το «Ακουάτικ

Σέντερ» επικράτησε πανδαιμόνιο. Αθλητές, κριτές, δημοσιογράφοι περίμεναν τα

πούλμαν που θα τους μετέφεραν σε ολυμπιακό χωριό, κέντρο Τύπου κ.λπ., αλλά

αυτά δεν υπήρχαν. Όλοι υποχρεώθηκαν να περπατήσουν έξω από τον περιβάλλοντα

χώρο του κολυμβητηρίου και να περιμένουν στον δρόμο για διερχόμενα πούλμαν, τα

οποία κανονικά θα έπρεπε με τη λήξη των αγώνων να βρίσκονται στη θέση τους.

Οι οδηγοί δεν ήταν πολλές φορές ενημερωμένοι απόλυτα για τις διαδρομές, αλλά

και κάποιοι άλλοι δεν ήξεραν καν που βρίσκεται το πούλμαν τους! Ένας 58χρονος

οδηγός το έψαχνε για επτά ώρες (!) με αποτέλεσμα να αρχίσει τη βάρδιά του αντί

στις 08.00 το πρωί, όπως ήταν προγραμματισμένο, στις 15.00 το μεσημέρι…

Γενικά, δεν ήταν ευέλικτοι και δεν άλλαζαν με τίποτα το πρόγραμμά τους.

Πούλμαν γεμάτο με δημοσιογράφους, οι οποίοι είχαν δηλώσει στον οδηγό πως πάνε

όλοι στο κέντρο Τύπου, έφαγαν μία ώρα περνώντας από το γήπεδο του χόκεϊ, του

τένις, του μπέιζμπολ, επειδή έτσι έλεγε το πρόγραμμα του οδηγού και δεν

σκέφτηκε πως μπορεί να το αλλάξει, αφού κανείς δεν ήθελε να πάει σε κάποιον

από αυτούς τους αθλητικούς χώρους.

Αν κάποιος προχωρούσε μέσα στο κέντρο Τύπου (το οποίο ήταν στάβλοι που

διαμορφώθηκαν σε χώρο εργασίας των δημοσιογράφων), θα έβλεπε ένα αχανές κτίριο

με πολλούς ανεκμετάλλευτους χώρους, ενώ πουθενά δεν υπήρχε λίγο νερό να πιει

κανείς. Αν ήθελε κάποιος να ξεδιψάσει, έπρεπε να περπατήσει σχεδόν ένα

χιλιόμετρο και να έχει απαραίτητα νόμισμα δύο δολαρίων για να πάρει από ένα

μηχάνημα μπουκαλάκι με νερό. Αν δεν είχε τα χρήματα (δεν μπορούσες να χαλάσεις

κάπου), αναγκαζόταν να καταφύγει στην… τουαλέτα.

Τα αποτελέσματα αργούσαν χαρακτηριστικά πολλές φορές, ιδιαίτερα τις πρώτες

μέρες, ενώ τα κουτιά, στα οποία τα τοποθετούσαν, ήταν κλειστά και τοποθετημένα

με τέτοιον τρόπο που δεν μπορούσες να τα πάρεις και έπρεπε να σπρώξεις από

κάτω όλο το κουτί για να βγουν τα πρώτα χαρτιά απάνω. Και μιλάμε για 32

αγωνίσματα…

Τα ντουλαπάκια που δόθηκαν σε δημοσιογράφους και φωτογράφους εξαντλήθηκαν

προτού αρχίσουν οι αγώνες και δεν έφεραν άλλα (αν και υπήρχε ο χώρος και η

δυνατότητα) επειδή είπαν ότι στην Ατλάντα ήταν λιγότερα!

Χωρίς ημερομηνίες

Στις προαναγγελίες των αγωνισμάτων (αλλά πολλές φορές και στα αποτελέσματα)

δεν αναγραφόταν στο χαρτί η ημερομηνία (!), ενώ δεν έβγαινε και ημερήσιο

πρόγραμμα με τα αγωνίσματα και τους τελικούς. Υπήρχε ένα μόνο στα γήπεδα, το

οποίο το πουλούσαν προς πέντε δολάρια Αυστραλίας (1.200 δραχμές) σε αθλητές ή

δημοσιογράφους ­ όπως το έπαιρνε και ο υπόλοιπος κόσμος. Έπρεπε δηλαδή ένας

δημοσιογράφος να πηγαίνει καθημερινά σε ένα γήπεδο νωρίς το πρωί και να

αγοράζει το ημερήσιο πρόγραμμα! Ενώ, για παράδειγμα, στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα

Στίβου «Αθήνα ’97» πριν από τρία χρόνια εκδιδόταν από το γραφείο Τύπου

καθημερινά ολόκληρο βιβλίο με τα αποτελέσματα της ημέρας και το πρόγραμμα της

επομένης, το οποίο δινόταν δωρεάν στους εκπροσώπους του Τύπου.

Όμως, και τα προϊόντα κατανάλωσης (νερά, φαγητά, καφέδες κ.λπ.) ήταν

υπερτιμημένα πολλές φορές έως και 500% τις ημέρες των Αγώνων.

Οι μεικτές ζώνες στα γήπεδα, όπου διεξήχθησαν η γυμναστική και το κολύμπι,

ήταν ανεπαρκείς και μικρότερες ή, στη χειρότερη περίπτωση, ίδιες με αθλήματα

που δεν έχουν την ίδια ζήτηση από τους εκπροσώπους του Τύπου.

Αυτά είναι μόνο μερικά από τα λεγόμενα δευτερεύοντα θέματα, που όμως

δημιουργούν κυρίως εσωτερικά προβλήματα και αν μη τι άλλο δεν αφήνουν την

καλύτερη δυνατή εικόνα για την οργανωτική ικανότητα των Αυστραλών.

Όμως, για να μην είμαστε και άδικοι, υπάρχουν και πολλά πράγματα (που είναι

και τα βασικότερα) στα οποία οι Αυστραλοί πέτυχαν σχεδόν απόλυτα και θα πρέπει

εκεί να τους ακολουθήσουμε κατά βήμα.

Τα γεμάτα στάδια και η αθλητική παιδεία που έδειξαν οι Αυστραλοί αποτελεί

επίσης ένα παράδειγμα προς μίμηση. Δεν γέμιζαν τα γήπεδα απλά για να

υποστηρίξουν τους Αυστραλούς. Χειροκροτούσαν και τον αντίπαλο νικητή και

γενικά την προσπάθεια που γινόταν από όλους τους αθλητές. Ήξεραν πότε θα

κάνουν ησυχία και πότε θα πανηγυρίσουν. Η συμμετοχή του κόσμου στην τελετή

έναρξης και λήξης άφησε εποχή, αφού ήταν καθολική και συντονισμένη.

Φιλική εξυπηρέτηση

Η φιλική εξυπηρέτηση όλων των αρμοδίων (ακόμα και σε προβλήματα που τελικά δεν

έλυναν!) έδινε μία εικόνα όμορφη προς τα έξω και σίγουρα καλμάριζε ακόμα και

τον πιο νευρικό άνθρωπο που επιζητούσε κάτι.

Η καθολική συμμετοχή των εθελοντών στο πρόγραμμα «Σίδνεϊ 2000» ήταν ένα από τα

πιο σημαντικά κομμάτια της επιτυχίας των Αυστραλών, ενώ η τεχνογνωσία τους

άγγιξε το άριστα όπως και η πληροφορική μέσω των κομπιούτερ σε κάθε κέντρο

Τύπου, αν και θα μπορούσε να υπάρχει και το Ίντερνετ.

Γενικά, το Σίδνεϊ είναι ένας καλός οδηγός για την Αθήνα, που ξέρει πλέον τι θα

πρέπει να αποφύγει και τι να επαναλάβει και μάλιστα με πολύ καλύτερο τρόπο.

ΠΑΝΩ Η προσέλευση του κόσμου στους αγωνιστικούς χώρους ήταν εκπληκτική. Το

Ολυμπιακό στάδιο ξεχείλιζε από 110.000 θεατές .

ΚΑΤΩ Οι μετακινήσεις ήταν ένα από τα σοβαρότερα προβλήματα που

παρουσιάστηκαν στο Σίδνεϊ .