[ ΠΡΟΒΟΛΕΙΣ ]

Μετά τις εξελίξεις των τελευταίων ημερών, πολλοί νέοι πολιτικοί με παίρνουν

στο τηλέφωνο και με ρωτούν αν είναι σωστό να συχνάζουν σε κότερα

επιχειρηματιών. Έκανα, λοιπόν, μια πρόχειρη ιστορική έρευνα για το ζήτημα η

οποία όμως, δυστυχώς, δεν ήταν ιδιαίτερα διαφωτιστική. Για να το πούμε ευθέως,

φαίνεται ότι επικρατούν δύο μέτρα και δύο σταθμά. Στο παρελθόν, για

παράδειγμα, είναι γνωστό ότι τόσο ο Κωνσταντίνος Καραμανλής όσο και ο Ανδρέας

Παπανδρέου είχαν φιλοξενηθεί επανειλημμένως σε θαλαμηγούς φίλων τους χωρίς

ποτέ να διανοηθεί κανείς να τους προσάψει μομφή ­ τουλάχιστον γι’ αυτήν τους

τη δραστηριότητα. Αλλά και σήμερα υπάρχουν πολιτικοί που εκμεταλλεύονται τη

φιλόξενη διάθεση των πλούσιων και ισχυρών της κοινωνίας ­ ο Δημήτρης

Αβραμόπουλος έρχεται αμέσως στον νου, αλλά ασφαλώς κι άλλοι πολλοί, ακόμα και

αυτός ο Μακαριώτατος Χριστόδουλος ­ χωρίς να δημιουργείται κανένα πρόβλημα.

Προς τι, λοιπόν, τέτοιο πάθος για τον κ. Σκανδαλίδη ­ που πάντως στην Τζιά δεν

πήγε ­ ή για τον κ. Τσουκάτο ή για όποιον άλλον, τέλος πάντων, είχε στον νου

του ο κ. Πάγκαλος; Τι είναι αυτό που μας κάνει να καταπίνουμε χωρίς καμιά

αντίδραση την άνεση ορισμένων να απολαμβάνουν τον πλούτο και την εξουσία και

την ίδια στιγμή να βλέπουμε με καχυποψία την παραμικρή παρασπονδία κάποιων

άλλων; Πώς μπορεί αίφνης γνωστός παρακοιμώμενος της εξουσίας και ιδιοκτήτης

βίλας να κατακεραυνώνει τους νεόπλουτους της νομενκλατούρας, γιατί φιλοδοξούν

να είναι οι επόμενοι γείτονές του χωρίς να κοκκινίζει; Και πώς καθ’ όλα άξιος

παράγων της κοινωνίας μας, που δεν εμφανίζεται πουθενά χωρίς τα διπίθαμα

Κοχίμπα του, μπορεί να κατακεραυνώνει τους ΠΑΣΟΚους για τις κοσμικές υπερβολές

στις οποίες επιδίδονται ­ χωρίς κι αυτός να κοκκινίζει; Μήπως είμαστε κατά

βάση σνομπ; Μήπως εμπιστευόμαστε ενστικτωδώς και εμείς το παλιό χρήμα ­ ακόμα

και το μαυραγορίτικο ­ και περιφρονούμε το νέο; Αυτά όλα σκεπτόμουν θέλοντας

να συμβουλεύσω τους νέους πολιτικούς τι να κάνουν και απάντηση δεν εύρισκα.

Προσέφυγα κι εγώ, λοιπόν, στη λαϊκή μας σοφία και στη γνωστή παροιμία «όποιος

έχει τη μύγα μυγιάζεται». Που πάει να πει ότι όλη αυτή η έκρηξη της κοινωνικής

ματαιοδοξίας που αποπνέουν τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ θα μας άφηνε παγερά

αδιάφορους, αν δεν συνοδευόταν από την αίσθηση ότι εδώ και πολλά χρόνια έχουν

εγκαταλείψει κάθε προσπάθεια ρήξης με τα λογής λογής κατεστημένα συμφέροντα.

Άμα σου βγει το όνομα, με άλλα λόγια, είτε σε δουν στο κότερο είτε όχι, το

ίδιο κάνει…