ΣΕ ΠΡΩΤΟ ΕΝΙΚΟ Η τελευταία σελίδα

Αυτά τα επίσημα γραπτά των εξετάσεων που, κάθε χρόνο, κρίνουν τη ζωή χιλιάδων

νέων ανθρώπων, εμένα μου είναι τελείως απωθητικά. Ντοκουμέντα ξερά και

αδιάφορα που δεν αποκαλύπτουν τίποτα για την πραγματική αξία αυτού που τα

έγραψε. Αυτή η ­ σύμφωνα με τη νόρμα της βιομηχανικής αλυσίδας ­ παράθεση

απο-μνημονευμένων κατεβατών, χωρίς… μυαλό και χωρίς ψυχή, μου μοιάζει κάπως

σαν… τηλεκάρτα. Αν έχεις αρκετές μονάδες τηλεφωνείς, αν όχι κόβεται η

γραμμή.

Αυτό που έχει ενδιαφέρον σε αυτά τα γραπτά είναι η τελευταία σελίδα. Εκεί που

τα παιδιά κρατούν σημειώσεις και καμιά φορά αφήνουν ένα κομματάκι από τις

σκέψεις τους. Έτυχε να μάθω για κάποιες από αυτές και θυμάμαι μία που

δημοσιεύθηκε χάρις στην ευαισθησία ενός από τους εξεταστές: «Έχω φάει δύο

χρόνια από τη ζωή μου δίνοντας εξετάσεις και τελικά δεν έχω κάνει τίποτα. Θα

ήθελα πολύ να περάσω φέτος, αλλά δυστυχώς, όπως φαίνεται, θα μείνει όνειρο

απραγματοποίητο. Οι γονείς μου εργάζονται σκληρά για να πληρώσουν τα δικά μου

φροντιστήρια και η μόνη ικανοποίηση γι’ αυτούς θα ήταν η εισαγωγή μου σε ένα

Πανεπιστήμιο».

Μια εξίσωση ζωής σημειωμένη σε μια κόλλα μαθηματικών χωρίς πράξεις. Μπορεί το

έλλειμμα να ήταν ένα απειροελάχιστο χιλιοστό, μπορεί αυτό το παιδί να ήταν

ένας Αϊνστάιν. Καμιά σημασία δεν έχει. Σημασία έχει να πάρεις 19,50 ακριβώς,

ούτε χιλιοστό πιο κάτω.

Θα ήθελα να βρω αυτό το παιδί για να του πω ότι τίποτα στη ζωή του ­ εκτός από

τις εξετάσεις ­ δεν εξαρτάται από αυτό το χιλιοστό. Ούτε η αξία ούτε η

επιτυχία ούτε η εξέλιξή του ούτε, ακόμη λιγότερο, η ευτυχία ­ όπως και αν το

εννοεί κανείς αυτό.