ΠΡΟΣΩΠΑ Για ελευθερία και δημοκρατία

Για ό,τι αξίζει να ζει κανείς, αξίζει και να πεθάνει: τριάντα χρόνια πριν,

ο Έλληνας φοιτητής Κώστας Γεωργάκης αυτοπυρπολείτο στη Γένοβα ­ για την

ελευθερία και τη δημοκρατία.

Θέλησε να πεθάνει στις τρεις τη νύκτα της 18ης προς τη 19η Σεπτεμβρίου του

1970, στην Πλατεία Ματεότι της Γένοβας, να γίνει παρανάλωμα του πυρός για την

ελευθερία του λαού του, που την είχε κλέψει η χούντα των συνταγματαρχών. Ήταν

22 ετών και τη χρονιά εκείνη επρόκειτο να ξεκινήσει το τρίτο έτος των σπουδών

του στη Γεωλογική Σχολή της ιταλικής πόλης. Στο 500αράκι που οδηγούσε, είχε

κολλήσει στο παρμπρίζ μια φωτογραφία του Ανδρέα Παπανδρέου. Όλοι, έλεγε,

πρέπει να μάθουν για την τραγωδία που ζει η χώρα του και για τον αγώνα των

Ελλήνων για τη δημοκρατία. Και σαν την αποψινή νύκτα, πριν από 30 χρόνια,

έδωσε τη ζωή του γι’ αυτό που αισθανόταν ως πολιτικό του χρέος. Ήθελε η

επιλογή του αυτή να αποτελέσει μια μαρτυρία, μια παραίνεση, ένα σύμβολο ακόμη

και για τη Γένοβα, την πόλη στην οποία σπούδαζε και ζούσε τα τρία τελευταία

χρόνια της ζωής του, σ’ ένα μικρό διαμέρισμα της βία Φρατέλι Κανάλε, στο Σαν

Μαρτίνο, μαζί με άλλους συμπατριώτες του.

Το βράδυ της 18ης Σεπτεμβρίου, ο Κώστας Γεωργάκης έγραψε ένα γράμμα στον

πατέρα του: «Ο γιος σου δεν είναι ήρωας, είναι ένας άνθρωπος σαν τους άλλους,

ίσως μάλιστα να φοβάμαι και λίγο περισσότερο», έγραφε ο Έλληνας φοιτητής.

«Φίλα τη γη μας για μένα». Αφού τελείωσε το γράμμα, βγήκε από το σπίτι και με

το 500αράκι του έφτασε στην Πλατεία Ματεότι. Από το πορτ μπαγκάζ πήρε τρία

μπουκάλια γεμάτα βενζίνη και ύστερα κατευθύνθηκε προς τα σκαλιά του Παλάτσο

Ντουκάλε, στο οποίο στεγάζονταν τότε τα δικαστήρια της πόλης. Κάτω από τη

μεγάλη στοά, άνοιξε τα μπουκάλια και έριξε τη βενζίνη στα ρούχα του. Μετά

άναψε το σπίρτο…

Εκείνη την ώρα στην πλατεία ήταν μόνο μια ομάδα εργατών καθαριότητας, οι

οποίοι έτρεξαν να βοηθήσουν τον Έλληνα φοιτητή. Όταν έφθασαν κοντά του, οι

φλόγες είχαν ήδη τυλίξει το σώμα του, ωστόσο ο Κώστας Γεωργάκης είχε ακόμη το

κουράγιο να φωνάξει: «Ζήτω η ελεύθερη Ελλάδα» και «Το έκανα για την Ελλάδα

μου, έτσι οι Ιταλοί θα μπορέσουν να φωνάξουν «Ζήτω η Ελλάδα»». Μεταφέρθηκε στο

νοσοκομείο όπου, δέκα ώρες αργότερα, άφησε την τελευταία του πνοή. Η σορός του

μεταφέρθηκε κρυφά, το 1971, στην Κέρκυρα, τον τόπο της καταγωγής του, και

σήμερα είναι θαμμένος στο Α’ Δημοτικό Νεκροταφείο του νησιού. Αλλά η θυσία του

είχε παγκόσμια απήχηση: η Γένοβα και ο λαός της τον τίμησαν σαν δικό τους αγωνιστή.