ΚΚΕ: το 16ο Συνέδριο θα βγάλει ειδήσεις

Όσοι παρακολουθούν τις δραστηριότητες του ΚΚΕ λένε πως τα συνέδριά του έχουν

ενδιαφέρον, κυρίως όταν υπάρχουν αντιθέσεις προς επίλυση. Ίσως, μάλιστα, μετά

τη διάσπαση του ’91 και την ήρεμη πορεία του κόμματος στο 14ο και στο 15ο

Συνέδριο, αυτό που έρχεται, το 16ο, στα μέσα του προσεχούς Δεκεμβρίου, να έχει

περισσότερο σασπένς…

Η επιστολή του πρώην αντιπροέδρου της Βουλής Μήτσου Κωστόπουλου και η διαφωνία

του για τις διευρύνσεις του κόμματος στις ευρωεκλογές και τις βουλευτικές

εκλογές, τα «αιρετικά» κείμενα του πρώην μέλους της επιτροπής θέσεων του

συνεδρίου Αντώνη Ντρέκου, οι απόψεις σειράς στελεχών (π.χ. του ευρωβουλευτή

Γιάννη Θεωνά) για τις συμμαχίες ή οι αναλύσεις του Κώστα Κάππου για τον πρώην

υπαρκτό σοσιαλισμό δείχνουν ότι αυτό το συνέδριο μπορεί να βγάλει ειδήσεις.

Η αλήθεια είναι ­ το παραδέχονται όλοι στο ΚΚΕ, αλλά και πολλοί σύμμαχοί του ­

πως το Κομμουνιστικό Κόμμα «στάθηκε με συνέπεια όλα αυτά τα χρόνια πλάι σε μία

σειρά από αγώνες του ελληνικού λαού, είτε αυτοί ήταν οι αγροτικές

κινητοποιήσεις και τα εκπαιδευτικά συλλαλητήρια, είτε ήταν η στήριξη

αντιιμπεριαλιστικών κινήσεων για το κουρδικό και το γιουγκοσλαβικό ζήτημα».

Με αυταπάρνηση

Αποδέχονται, μάλιστα, ότι τα κορυφαία στελέχη του κόμματος, που στηρίζουν την

γενική γραμματέα του κόμματος Αλέκα Παπαρήγα, «ζουν πολλές φορές με στερήσεις

και εργάζονται με αυταπάρνηση για το ΚΚΕ και τον ελληνικό λαό». Για την ίδια

την κ. Παπαρήγα, αποδέχονται επίσης ότι, παρά τις περιπέτειες της υγείας της,

επέδειξε μία εντυπωσιακή εργατικότητα. Και ότι κατάφερε αυτά τα χρόνια, όταν

πολλές Κασσάνδρες προέβλεπαν πως το ΚΚΕ θα σβήσει, να κρατήσει το κόμμα στη

ζωή, να το σταθεροποιήσει και να το αναπτύξει.

Το 16ο όμως Συνέδριο, όπως σημειώνει πηγή του ΚΚΕ, «βρίσκεται μπροστά σ’ ένα

κρίσιμο σταυροδρόμι, μέσα σ’ ένα πολιτικό τοπίο όπου οι εκσυγχρονιστές του

ΠΑΣΟΚ δείχνουν να κυριαρχούν ιδεολογικοπολιτικά στον τόπο».

Το ερώτημα, λοιπόν, που θέτουν όλοι είναι αν ο προβληματισμός που

αναπτύσσεται, π.χ. για το ποιες συμμαχίες πρέπει να κάνει το ΚΚΕ, θα

αποτελέσει την κινητήρια δύναμη για το 16ο Συνέδριο και την ανάπτυξη του

κόμματος ή τελικώς μπορεί να αποβεί τροχοπέδη στην πορεία του, ρίχνοντάς το σε

μία νέα κρίση.

Ούτως ή άλλως η Κ.Ε. του ΚΚΕ θα δώσει στη δημοσιότητα το κείμενο των θέσεων

για το 16ο Συνέδριο στις 17 Σεπτεμβρίου. Και με βάση αυτό θα ανοίξει ένας

μεγάλος διάλογος, μέσα από τις στήλες του «Ριζοσπάστη», που θα κρατήσει έως το

συνέδριο.

Μέχρι τότε όμως τι θα έχει συμβεί; Ποια θα είναι η θέση πριν και κατά το

συνέδριο των κ.κ. Κωστόπουλου και Θεωνά, αλλά και η πορεία του κ. Κ. Κάππου;

Και, κυρίως, πώς θα δουν απολογιστικά οι οργανώσεις τις συμμαχίες με

προσωπικότητες, όπως η δημοσιογράφος κ. Λιάνα Κανέλλη ή ο πανεπιστημιακός κ.

Κώστας Ζουράρις;

Ορισμένοι έχουν στο ΚΚΕ την άποψη ότι ο δικηγόρος και πρώην υποψήφιος δήμαρχος

Αθηναίων κ. Λέων Αυδής θα μπορούσε να αξιοποιηθεί περισσότερο από το κόμμα.

Άλλοι λένε πως αντί των προσχωρήσεων που έγιναν «ίσως θα μπορούσε να υπάρξει

ένα άλλο άνοιγμα προς αριστερούς, οι οποίοι σήμερα εμφανίζονται ως ανένταχτοι,

ακόμα και εγκλωβισμένοι».

Οι απόψεις ποικίλλουν. Άλλωστε, δεν θα μπορούσε να συμβεί διαφορετικά για ένα

κομμουνιστικό κόμμα με τόσο μακρά ιστορία, που ζει σε μία χώρα η οποία περνά

με γρήγορες διαδικασίες στην ένταξη στην ΟΝΕ, στη διοργάνωση Ολυμπιακών

Αγώνων, αλλά και στην ανάληψη μεγάλων έργων με ευρωπαϊκή συγχρηματοδότηση.

Το κυρίαρχο θέμα των προβληματισμών, ακόμα και αντιπαραθέσεων στο ΚΚΕ είναι

«πώς τελικώς και με ποιους συγκροτείται το αντιμονοπωλιακό, αντιιμπεριαλιστικό

δημοκρατικό μέτωπο».

Η κ. Παπαρήγα το έχει πάντως διακηρύξει προς όλες τις πλευρές: «Επιδιώκουμε

συζήτηση, να γίνει διάλογος, να ακουσθούν απόψεις, κρίσεις και επικρίσεις».

Έχει ακόμα τονίσει ότι «η προσυνεδριακή συζήτηση πέρα από τον διάλογο μέσα από

τον «Ριζοσπάστη» και την «Κομμουνιστική Επιθεώρηση» (ΚΟΜΕΠ) θα διεξαχθεί με

συσκέψεις και συγκεντρώσεις σε όλη τη χώρα, στις οποίες θα προσκληθούν να

πάρουν μέρος και να συνεισφέρουν με τον προβληματισμό και τις προτάσεις τους

συνεργαζόμενοι, και εργαζόμενοι, νεολαίοι, διανοούμενοι, άνθρωποι που

ενδιαφέρονται για την πρόταση του ΚΚΕ για το αντιιμπεριαλιστικό δημοκρατικό

μέτωπο».

Αρκεί αυτό; αναρωτιούνται ορισμένοι στο ΚΚΕ. Το ερώτημα γίνεται περισσότερο

επιτακτικό, λένε, διότι υπάρχει ένας κόσμος ακόμα και στο ΔΗΚΚΙ, στον ΣΥΝ ή

στο ΠΑΣΟΚ που περιμένει κάτι άλλο από την Αριστερά, κάτι που να της δώσει

ώθηση και όχι απλά να την συντηρεί. Προβληματίζονται ακόμα και για τον 902 TV,

που παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των δημοσιογράφων του, το μεγαλύτερο μέρος

του προγράμματος­ μικροδιαφημίσεις ­ απωθεί τον τηλεθεατή και τον σπρώχνει να

αλλάξει κανάλι.

Τελικώς, για το συνέδριο αυτό, οι παράγοντες για την επιτυχία ή όχι είναι

ασφαλώς πολλοί. Και ένας από τους σημαντικότερους είναι ο ίδιος ο επίτιμος

πρόεδρος του κόμματος, ο βετεράνος της Αριστεράς Χαρίλαος Φλωράκης.

Κλειστά χαρτιά

Τι θα ήθελε ο πρώην γενικός γραμματέας του ΚΚΕ και πρώην πρόεδρος του ΣΥΝ; Ο

ίδιος κρατάει κλειστά τα χαρτιά του. Πιστεύει ακράδαντα στην ενότητα του

κόμματός του, αλλά και στην αποτελεσματικότητά του. Πολύ συχνά λέει στους

φίλους του: «Δεν βλέπετε γύρω σας τι γίνεται; Αυτό το κόμμα κρατάει ψηλά τη

σημαία της ειρήνης και της προκοπής του λαού μας και των λαών της περιοχής.

Λίγο είναι;».

Κι όταν κανείς από τους συνομιλητές του τον τσιγκλάει τι θα γίνει με τους

«παλιούς», αυτούς που διαγράφηκαν ή αποχώρησαν το ’91, η απάντησή του είναι

στερεότυπη: «Ξέρω ότι κανείς πρέπει να μένει αριστερός. Όλα τα καταλαβαίνω.

Αντιλαμβάνομαι να ‘χει διαφωνίες. Αλλά δεν δέχομαι να περνάει κάποιος στην

άλλη όχθη. Ε, από εκείνους που έφυγαν τότε, άλλοι έμειναν στην αποδώ όχθη και

άλλοι πέρασαν απέναντι!».

Ασφαλώς, ο επίτιμος πρόεδρος του ΚΚΕ δεν είναι διατεθειμένος να παίξει το

παραμικρό παιχνίδι.

Και πολύ περισσότερο δεν επιθυμεί παρά να στηρίξει το κόμμα του «στις δύσκολες

αυτές συγκυρίες στα Βαλκάνια και στην Ευρώπη».

Το ίδιο επιδιώκουν και μία σειρά από νέους και παλιούς στο ΚΚΕ, οι οποίοι δεν

επιθυμούν να τραυματισθεί οποιοσδήποτε αγωνιστής από τις προσυνεδριακές

διαδικασίες, αντιθέτως ­ όπως λένε πολλοί ­ πρέπει «να ενισχυθούν οι γραμμές

του κόμματος και να μαζικοποιηθεί».

Τι θα βγει από το συνέδριο; Μέχρι πού θα φτάσει η όποια κριτική για τις

συμμαχίες που έγιναν; Ποια θα είναι η στάση απέναντι στο συνέδριο από τα άλλα

μικρά κόμματα;

Λίγες μέρες πριν αρχίσει ο προσυνεδριακός διάλογος και επίσημα, ακόμα κι αν

δεν μπορεί κανείς να απαντήσει στα ερωτήματα αυτά, μπορεί ωστόσο να γνωρίζει

με βεβαιότητα ότι το 16ο Συνέδριο θα έχει περισσότερο ενδιαφέρον από τα δύο

προηγούμενά του και ίσως να κρύβει και κάποιες εκπλήξεις.