Αναζήτηση
Τ ο Συνέδριο του ΣΥΝ (29 Ιουνίου – 1 Ιουλίου) είναι κρίσιμο όχι μόνο για την
πορεία του κόμματος αλλά και για την τύχη και το μέλλον συνολικά της Αριστεράς
στη χώρα μας.
Η ευρύτερη αξία και σημασία του «πενιχρού» 3,2% που πήρε ο ΣΥΝ στις πρόσφατες
εκλογές, νομίζω ότι φάνηκε ουσιαστικά στην μετεκλογική φάση, κατά την οποία
άνοιξε το παμπάλαιο γι’ αυτόν τον τόπο θέμα των σχέσεων Εκκλησίας – Κράτους.
Έστω κι αν η κυβέρνηση το άνοιξε δειλά, αντιφατικά και με άθλιους αυταρχικούς
χειρισμούς και παλινωδίες.
Ο ΣΥΝ ήταν η μόνη πολιτική δύναμη που τάχθηκε ενιαία, με σαφήνεια και συνέπεια
υπέρ της μη αναγραφής του θρησκεύματος στις ταυτότητες, ως μέρος της
προσπάθειας για τον γενικότερο διαχωρισμό Εκκλησίας και Κράτους.
Στηρίξαμε, μάλιστα, και στηρίζουμε τη μη αναγραφή του θρησκεύματος, όχι στο
πλαίσιο μιας επιθετικότερης νεοφιλελεύθερης πολιτικής, στο οποίο την εντάσσουν
ο κ. Σημίτης αλλά και οι ακραιφνείς νεοφιλελεύθεροι όπως οι κ.κ. Μάνος και
Ανδριανόπουλος, αλλά από τη σκοπιά του αγώνα για τη διεύρυνση της δημοκρατίας,
η οποία τελεί υπό την εκφυλιστική ομηρεία των αγορών και της πολιτικής υπαλληλοποίησης.
Από τη σκοπιά, επίσης, της προάσπισης των δημοκρατικών και ατομικών
δικαιωμάτων και της μάχης για αριστερές προοδευτικές εξελίξεις στη ζωή της
χώρας. Υπό το φως και αυτών των γεγονότων, παρά τις τεράστιες δυσκολίες μιας
περιόδου αγοραίας μεταμοντέρνας αφασίας, μπορεί σήμερα, περισσότερο, ίσως, από
χθες, να γίνει ευρύτερα κατανοητή ή ανάγκη μιας μεγάλης μαχόμενης,
δημοκρατικής και ριζοσπαστικής Αριστεράς. Μιας Αριστεράς η οποία θα κινείται
πέρα από τα πρότυπα του «υπαρκτού σοσιαλισμού» και της, υπό τον Κλίντον,
νεοδεξιάς σοσιαλδημοκρατίας, που στην Ευρώπη και περί το «νέο Κέντρο»,
εκφράζουν ηγέτες σαν τους κ.κ. Μπλερ, Ντ’ Αλέμα, Σρέντερ και εγχωρίως ο κ. Κ.
Σημίτης.
Πιο κατανοητό, επίσης, μπορεί να γίνει, ότι χωρίς μια ισχυρή σύγχρονη
Αριστερά, που θ’ αντιταχθεί, με προοδευτικούς, κοσμικούς, δημοκρατικούς και
ταξικούς όρους, στη νεοφιλελεύθερη συναίνεση, στη δικομματική εξαχρείωση, στην
Ευρώπη των μεγάλων επιχειρήσεων, στη νέα αμερικανοατλαντική τάξη και στην
ψευδεπίγραφη (αγοραία) «παγκοσμιοποίηση», διαμορφώνεται ένα πελώριο κενό στην
πολιτική ζωή. Ένα κενό, που όπως άφησαν να διαγραφεί τα πρόσφατα ογκώδη
συλλαλητήρια στη Θεσσαλονίκη και την Αθήνα, μπορεί, στην πορεία, να το
καλύψουν, εκ δεξιών, άγρια συντηρητικά, ανορθολογικά, μυστικιστικά και
θρησκόληπτα ρεύματα, τα οποία θ’ αντιπροσωπεύουν μια ακόμη χειρότερη
οπισθοδρόμηση απ’ αυτήν που κλεψίτυπα αυτοαποκαλείται σήμερα «εκσυγχρονισμός».
‘Αλλωστε, πολύ συχνά στην ιστορία του καπιταλισμού (και στη χώρα μας), η
νεοφιλελεύθερη αντικοινωνική και αξιακή αφασία προετοίμαζε υπόκωφα το
κοινωνικό έδαφος στον συντηρητικό και ακροδεξιό ολοκληρωτισμό, στις πιο
ποικίλες εκδοχές του.
Γι’ αυτό, πέραν των άλλων, πρέπει να ματαιωθούν τα σχέδια των κυρίαρχων
πολιτικών και οικονομικών κέντρων, που θέλουν, κατά τα αμερικανικά πρότυπα, να
επιβάλλουν και στη χώρα μας ένα διπολικό νεοφιλελεύθερο μοντέλο με την
ενσωμάτωση ή την περιθωριοποίηση της Αριστεράς. Στόχος αυτών των σχεδιασμών
είναι από καιρό και ο ΣΥΝ, τον οποίο, όχι πάντα ανεπιτυχώς, επιχειρούν να
κατακερματίσουν και να ρευστοποιήσουν.
Πιστεύω ότι το Συνέδριο του ΣΥΝ μπορεί να θέσει τέρμα σε μια μακρά περίοδο
ταλαντεύσεων, αμφισημιών και συγχύσεων στην πορεία, την πολιτική και την
ενότητα του κόμματος.
Ν’ απαντήσει θετικά στην ανάγκη ενός ενιαίου, αυτόνομου ΣΥΝ με διακριτή
αριστερή ταυτότητα, που από θέσεις μαχόμενης αριστερής αντιπολίτευσης θα
αγωνίζεται για μια προοδευτική στροφή στη ζωή της χώρας.
Η Ελλάδα δεν χρειάζεται μια Αριστερά ενσωματωμένη ή δορυφορική στο «νέο» ΠΑΣΟΚ
της ανεργίας, των ανισοτήτων, των μεγάλων επιχειρηματικών μπλοκ και της
αγοραίας υπαλληλοποίησης. Το δίλημμα «υπαρκτός σοσιαλισμός» και τα δόγματά του
ή ενσωμάτωση στην κυρίαρχη διαχείριση είναι ψευδέστατο.
Το Συνέδριο του ΣΥΝ μπορεί, υπό προϋποθέσεις, να γίνει αφετηρία ανάκαμψης και
αντεπίθεσης της σύγχρονης, δημοκρατικής, ριζοσπαστικής και οικολογικής
Αριστεράς!
Ο Παναγιώτης Λαφαζάνης είναι βουλευτής Β’ Πειραιά και μέλος της Π.Γ. του
ΣΥΝ.
