|
|
ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ: Στην Αθήνα.
ΧΡΩΜΑ: Της βαθιάς θάλασσας.
ΦΟΒΑΤΑΙ: Το γκρίζο της μιζέριας και της μονοτονίας.
ΤΙ ΘΑ ΑΛΛΑΖΕ: Θα ήθελα να χάσω την ικανότητα να βλέπω τα πράγματα και
από τις δύο μεριές.
ΠΟΙΑ ΘΕΩΡΕΙ ΩΣ ΤΗ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΤΗΣ ΕΠΙΤΥΧΙΑ: Το ότι κάνω μια δουλειά που αγαπώ.
ΠΟΙΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΘΑΥΜΑΖΕΙ: Θαυμάζω όσους δίνουν προτεραιότητα στην
ποιότητα της ζωής τους και επιμένουν σ’ αυτό.
Αριστούχος του Θεάτρου Τέχνης, η Μαρία Γεωργιάδου δεν έμεινε μόνο στην
ιδιότητα του ηθοποιού. Μεταφράζει θεατρικά έργα («Επικίνδυνες σχέσεις»,
«Λίλιομ», «Ποπ Κορν», γράφει σενάρια («Έκπτωτος Άγγελος») και τώρα κυκλοφορεί
το πρώτο της βιβλίο με τον τίτλο της επιτυχημένης σειράς, στην οποία
πρωταγωνίστησε ο σύντροφός της στη ζωή Στράτος Τζώρτζογλου (Εκδόσεις Νέα
Σύνορα Α.Α. Λιβάνη). Αν και έγινε πριν από λίγους μήνες μητέρα ενός αγοριού,
συνεχίζει την τηλεοπτική παρουσία της στον «Κακό Βεζύρη».
ΕΡ.: Είναι το σενάριο λογοτεχνία;
ΑΠ.: Στις καλύτερες στιγμές του, είναι ποίηση. Στις χειρότερες, απορρυπαντικό.
ΕΡ.: Τι σας ώθησε να ξαναγράψετε τον «Έκπτωτο Άγγελο»;
ΑΠ.: Ήθελα να τον αγαπήσω ξανά με την ελευθερία που σου δίνει ένα άλλο μέσο.
ΕΡ.: Συγγραφέας, ηθοποιός, μεταφράστρια, σεναριογράφος. Πού κρύβεται η
μεγαλύτερη συγκίνηση;
ΑΠ.: Τα όριά τους είναι θολά. Εμπεριέχεται το ένα μέσα στο άλλο.
ΕΡ.: Πώς εκφράζεται πιο εύκολα ο έρωτας;
ΑΠ.: Ο έρωτας είναι πολυμήχανος, βρίσκει πάντα τον τρόπο.
ΕΡ.: Με τρεις λέξεις η κάμερα.
ΑΠ.: Ένα περίεργο μάτι πίσω από τη χαραμάδα μιας πόρτας.
ΕΡ.: Πώς είναι να γράφεις για τον άντρα με τον οποίο μοιράζεσαι τη ζωή σου;
ΑΠ.: Είναι όμορφο εκτός από τη ζωή σου, να μοιράζεσαι και τις φαντασιώσεις σου.
ΕΡ.: Ποιος συγγραφέας σάς επηρέασε στη συγγραφή του πρώτου σας βιβλίου;
ΑΠ.: Υποθέτω, όλοι όσοι έχω διαβάσει.
ΕΡ.: Ποιο σενάριο θα θέλατε να είχατε γράψει;
ΑΠ.: Το «Δαμάζοντας τα κύματα», γιατί περιγράφει μια απόλυτη αγάπη που σε
κάνει ικανό για το θαύμα.
ΕΡ.: Η φράση που αγαπάτε ιδιαίτερα από το βιβλίο σας;
ΑΠ.: «Επανέλαβε τ’ όνομά της δυνατά, λες και μπορούσε να μεταμορφωθεί, λες και
τα γράμματα μπορούσαν να σχηματίσουν την εικόνα της και να γεμίσουν τη μοναξιά
του μικρού και άδειου του δωματίου».
ΕΡ.: Γιατί ένας θεατής του σίριαλ πρέπει να διαβάσει και το μυθιστόρημα;
ΑΠ.: Για να παίξει και να σκηνοθετήσει ο ίδιος.
ΕΡ.: Σε ποια σελίδα κρυβόταν η συγγραφέας;
ΑΠ.: «… Ήταν όμορφο αγόρι και πολύ ευαίσθητο. Είχε συνηθίσει να ντρέπεται
για πολλά. Το μυαλό του έμαθε από νωρίς να κάνει τις συγκρίσεις…».
ΕΡ.: Το «Ποπ Κορν» πόσο… εύγευστο ήταν;
ΑΠ.: Η πιο ποπ γεύση που έχω δοκιμάσει.
ΕΡ.: Οι δυσκολίες της μετάφρασης;
ΑΠ.: Να διατηρηθεί ο ξέφρενος ρυθμός και η αμεσότητα του έργου στη γλώσσα μας.
ΕΡ.: Ο ρόλος που ονειρευόσουν τον πρώτο χρόνο στη σχολή;
ΑΠ.: Τον πρώτο χρόνο της σχολής ονειρευόμουν δεκάδες ρόλους. Δεν θα χώραγαν
στη σελίδα σας.
ΕΡ.: Τι σας οδήγησε στο θέατρο.
ΑΠ.: Ο θάνατος της μητέρας μου. Μ’ έκανε να λατρέψω τη ζωή και τις
μεταμορφώσεις της.
ΕΡ.: Το σινεμά στην Ελλάδα;
ΑΠ.: Όλα είναι δρόμος.
ΕΡ.: Τα πολλά θέατρα βοηθούν την ποιότητα;
ΑΠ.: Δείχνουν μια κινητικότητα, μια ανάγκη για έκφραση, παράλληλα όμως
διασπούν τις δυνάμεις του χώρου.
ΕΡ.: Ο μεγάλος δάσκαλος;
ΑΠ.: Οι ηθοποιοί που λάτρεψα από μικρή: Παξινού, Λαμπέτη, Χατζηαργύρη, Χορν.
ΕΡ.: Το μεγάλο παράπονο;
ΑΠ.: Δεν αγαπώ τα παράπονα και δεν τα συνηθίζω. Νομίζω ότι είναι χάσιμο χρόνου.
ΕΡ.: Τι αλλάζει σε μια γυναίκα όταν γίνει μητέρα;
ΑΠ.: Μαθαίνει τον κόσμο από την αρχή. Ιεραρχεί ξανά, επανατοποθετεί τη ζωή της.
ΕΡ.: Θα ήταν χαρά ή απογοήτευση αν ο γιος σας γινόταν ηθοποιός;
ΑΠ.: Οι ηθοποιοί εδώ και χρόνια δεν λειτουργούν πια συντεχνιακά. Έτσι κι
αλλιώς δεν σκέπτομαι ποτέ τι δουλειά θα κάνει. Ελπίζω κάποια κλίση σε κάτι να
τον βοηθήσει να βρει τον δρόμο του.
ΕΡ.: Ύστερα από τριάντα χρόνια, ονειρεύεστε…
ΑΠ.: Τα όνειρά μου δεν φθάνουν τόσο μακριά. Ύστερα από τριάντα χρόνια ελπίζω
να έχω επιβιώσει.
