Αναζήτηση
|
|
|
|
Μολονότι τα πράγματα έχουν
πλέον ξεκαθαρίσει από οικονομικής, πολιτικής και κοινωνικής άποψης, δηλαδή ενώ
ουδείς έχει την ψευδαίσθηση ότι η παγκοσμιοποίηση της αγοράς και η επιμέρους
διαδικασία της ΟΝΕ, ως αναπόσπαστο τμήμα της, επιδιώκουν ή έστω σχετίζονται με
την ανάπτυξη των οικονομιών και την ευημερία των λαών, οι εγχώριοι, ορθόδοξοι
ή νεοεπήλυδες νεοφιλελεύθεροι (όπως και οι Ευρωπαίοι) μεθοδεύουν ένα νέο και
σκληρότερο γύρο αφαίμαξης των λαϊκών εισοδημάτων και ακύρωσης των κοινωνικών
δικαιωμάτων και κατακτήσεων με πρόσχημα το προβαλλόμενο ως αναντίρρητο
αξιωματικό πρόσταγμα – επιδίωξη ότι έχουμε ακόμη τη δυνατότητα σύγκλισης με
τους Ευρωπαίους της «πρώτης ταχύτητας».Η «ΠΑΡΑΓΝΩΡΙΣΗ» των μέχρι σήμερα
σχιζοφρενικών συνεπειών της παγκοσμιοποίησης και της ΟΝΕ προξενεί κατάπληξη,
αφού ακόμη και οι παραδεδεγμένοι αριθμοί και στατιστικές ουδέ καν αναφέρονται.
Όπως π.χ. ότι τα τελευταία 50 χρόνια ο παγκόσμιος πλούτος σχεδόν
οκταπλασιάστηκε, ότι ορισμένα πρόσωπα και εταιρείες συγκεκριμένων κλάδων έχουν
τη δυνατότητα εκρηκτικής κερδοφορίας μέσω των μηχανισμών μεταφοράς πλούτου (ο
Χένρι Γκέιτς, πατέρας των Microsof Windows 95 σχημάτισε περιουσία 20 δισ.
δολαρίων σε διάστημα 5-6 ετών, ο Τζωρτζ Σόρος, όπως δηλώνει, απεκόμισε σε μία
νύκτα 1 δισ. δολάρια κερδοσκοπώντας εις βάρος της αγγλικής στερλίνας, κατά την
τελευταία 5ετία, οι δισεκατομμυριούχοι σε δολάρια από 274 έγιναν 447 και
διαθέτουν εισόδημα ίσο με το εισόδημα του μισού πληθυσμού του πλανήτη (!!!).
Αποσιωπάται ότι ενώ το 1960 το πλουσιότερο 20% του παγκόσμιου πληθυσμού
είχε εισόδημα 30πλάσιο από εκείνο του φτωχού 20%, το 1992 η διαφορά
διπλασιάστηκε και η σχέση τώρα είναι 1 προς 60, όπως αποκρύπτεται ότι 89 από
τις 174 χώρες βρίσκονται σήμερα σε χειρότερη θέση από ό,τι το 1986. Η πιο
εύγλωττη απόδειξη αυτού του είδους της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας και των
«ελευθέρων» αγορών είναι ότι ποσό ίσο με το συνολικό ΑΕΠ των 7 πιο πλούσιων
χωρών του κόσμου παίζεται από ιδιώτες στις διεθνείς χρηματιστηριακές αγορές,
ενώ προ 25ετίας κατά ποσοστό 90% τουλάχιστον διοχετευόταν σε βιομηχανικές και
εμπορικές επενδύσεις.
Προς τι, ως εκ τούτου, καλούνται οι λαοί σε
περαιτέρω θυσίες, αφού καλά γνωρίζουν ότι έκρηξη της ολοένα και εντεινόμενης
φτώχειας δεν είναι συνέπεια της έλλειψης ανάπτυξης και παραγωγής πλούτου, αλλά
αναδιανομής του υπέρ των πλουσίων;
Υπό το πρίσμα των παραπάνω πασίδηλων,
θλιβερών και όπως φαίνεται μη αντιστρεπτών φαινομένων, οι θέσεις που ανέπτυξε
ο Πρωθυπουργός κ. Κ. Σημίτης, στην πρόσφατη συνδιάσκεψη των συνδικαλιστών του
ΠΑΣΟΚ, δεν μπορούν παρά να χαρακτηριστούν, με βαριά ομολογουμένως καρδιά,
ακραίες και συντηρητικές, τόσο όσο ποτέ δεν είχαν εκφραστεί από χείλη Έλληνα
Πρωθυπουργού από της μεταπολιτεύσεως και εντεύθεν. Ιδιαίτερη δε αίσθηση
προξένησε στην κοινή γνώμη η θέση του ότι «ένας καλά εφοδιασμένος νέος
εργαζόμενος μπορεί να αναλάβει περισσότερο ο ίδιος τις ευθύνες για την
ασφάλισή του, τη στέγαση και την υγειονομική του περίθαλψη με αντίστοιχη
μείωση (όχι κατάργηση) των ευθυνών του κράτους». Και δεν είναι τόσο η φράση
καθ’ εαυτή ή το περιεχόμενό της, όσο η βαθύτερη ουσία της και οι ιδεολογικές
συνειδητοποιήσεις που επιτρέπουν την εκφορά του, το μείζον πολιτικό ζήτημα.
Διότι αδυνατούμε να αποδεχθούμε την άποψη ότι κυρίαρχοι πολιτικοί παράγοντες
δεν αντιλαμβάνονται πού οδηγείται ο κόσμος στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης
και της ΟΝΕ και ότι η μέχρι σήμερα, αναγκαία ή όχι θα κριθεί στο μέλλον,
συρρίκνωση του κράτους, η αποδόμηση του Κράτους Προνοίας, οι ιδιωτικοποιήσεις
και οι νέες μορφές ελαστικής απασχόλησης, δεν είναι τίποτε άλλο από μηχανισμοί
μεταφοράς του πλούτου των λαών από τις κοινωνίες στους ιδιώτες. Και ότι
παραπέρα επιμονή στην προώθηση των μηχανισμών αυτών όχι μόνον δεν προωθεί την
κοινωνική και οικολογική ανάπτυξη, αλλά αποκόπτει οριστικώς την πολιτική από
το όραμα μιας δίκαιης και ευημερούσας κοινωνίας, που αποτελεί το σκοπό της
ύπαρξής της.
Μια περιγραφή του οράματος της παγκοσμιοποίησης και των
συνεπειών της ΟΝΕ, μια πρόβλεψη σε ένα φανταστικό πρόγραμμα ηλεκτρονικού
υπολογιστή, που θα ετροφοδοτείτο από τα αριθμητικά και στατιστικά δεδομένα των
αποτελεσμάτων της κατίσχυσης και εφαρμογής των νεοφιλελεύθερων αυτών
μηχανισμών, δεν μπορεί παρά να μας απεικονίσει μια πρωτόγονη κοινωνία, όπου οι
πηγές της εξαθλίωσης των πολλών και του πλουτισμού των ολίγων θα αυξάνουν, ο
«κοινωνικός δαρβινισμός» θα βασιλεύει και η λεηλασία του πλούτου των λαών θα
αναδειχθεί το νόμιμο πολιτικό σύστημα. Η προβολή στο μέλλον της επιδείνωσης
των σημερινών αδιαμφισβήτητων μεγεθών και αριθμών είναι συγκλονιστική και δεν
φαίνεται αχτίδα φωτός στον ορίζοντα.
Έτσι φαντάζει ως τραγική ειρωνεία η
αναζήτηση «κεντροαριστερής» εναλλακτικής λύσης, εν μέσω ακραιφνών
νεοφιλελεύθερων παραδοχών.
Και το ερώτημα τίθεται αμείλικτο: Μπορεί η
ειλικρινής προσπάθεια αναζήτησης εναλλακτικού από το νεοφιλελεύθερο
ιδεολογικού προτάγματος να γίνει ερήμην της σημερινής σκληρής και αύριο
ζοφώδους πραγματικότητας; Ή προϋποθέτει την άρνησή της;
Ο Αλέξης
Μητρόπουλος είναι πανεπιστημιακός και δικηγόρος.
