Φίλες μου γεια σας. Σήμερα θα σας μιλήσω για τη Μαρία Κόλλια – Τσαρουχά, μια πολιτικό της Δεξιάς το πορτρέτο της οποίας ίσως να μην ενδιαφερόταν κανείς να το φιλοτεχνήσει αν δεν είχε την τύχη να βρεθεί στον πιο άχρηστο, στον πιο αντιπαραγωγικό κυβερνητικό θώκο της χώρας: στο υφυπουργείο Μακεδονίας – Θράκης (ΥΜΑΘ ή, για τους μερακλήδες, και ΜΑΚ-ΘΡΑΚ), παράρτημα του υπουργείου Εσωτερικών κ.λπ. Εκεί, το διάστημα 23 Σεπτεμβρίου 2015 όπου τοποθετήθηκε διαδεχόμενη κάποιον Φίλιππο Τσαλίδη ώς τις 29 Αυγούστου 2018 που παρέδωσε στην Κατερίνα Νοτοπούλου, πέρασε ίσως τα ωραιότερα χρόνια της ζωής της.

Η θέση του υφυπουργού Μακεδονίας – Θράκης είναι συμβολική, ανάλογη δηλαδή της θέσης ενός υπουργείου στη Θεσσαλονίκη. Το υπουργείο, επί Γιώργου Παπανδρέου γενική γραμματεία και σήμερα υφυπουργείο, συμβολίζει δήθεν το ενδιαφέρον των κυβερνήσεων για τη Βόρεια Ελλάδα. Στην ουσία είναι το λάφυρο που έχει κατακτήσει η Θεσσαλονίκη από τον κρατισμό, για να μη διαμαρτύρονται όσοι πιστεύουν στον κρατισμό, με πρώτους τους περιφερειάρχες, τους δημάρχους (πλην Μπουτάρη, που δεν στέκεται σε τόσο πριμιτίφ συμβολισμούς) και, οπωσδήποτε, στον μητροπολίτη της πόλης. Για την παραγωγικότητα του υπουργείου σε συμβολισμούς, εργάζονται εκεί περί τους 80 δημοσίους υπαλλήλους. Τα πολιτικά πρόσωπα που τοποθετούνται σε αυτό το λάφυρο επί της ουσίας δεν έχουν να κάνουν καμία δουλειά, απλώς συμβολίζουν το μακρύ χέρι της κυβερνητικής εξουσίας. Γι’ αυτό, ιδίως τα τελευταία χρόνια, όλες και όλοι που βρέθηκαν στον συγκεκριμένο θώκο είχαν πολύ συγκεκριμένες δουλειές: να πηγαίνουν το πρωί στο γραφείο, να δέχονται στη διάρκεια της ημέρας διάφορους παράγοντες που ήθελαν να μιλήσουν με κάποιον εκπρόσωπο της εξουσίας στην πόλη, να δέχονται διαπιστευτήρια προξένων, να εγκαινιάζουν εκδηλώσεις βγάζοντας λόγους και να πηγαίνουν ταξιδάκια πάντα εντός των γεωγραφικών ορίων της Βόρειας Ελλάδας. Λένε πάντα ότι «η Μακεδονία είναι ελληνική». Προφανώς, υπάρχουν και κάποια κονδύλια για τοπικά ρουσφέτια και that’s all.

Ολη αυτή η δραστηριότητα απαθανατίζεται από φωτογράφους και οι φωτογραφίες αναρτώνται στο σάιτ του υπουργείου. Συνήθως, οι υπουργοί φωτογραφίζονταν μπροστά από σημαίες και εικονίτσες αγίων – αλλά η αλήθεια είναι ότι η Μαρία Κόλλα – Τσαρουχά άλλαξε τον τρόπο να φωτογραφίζεται, οι εικόνες αγίων λιγόστεψαν. Ωστόσο, κατά τα υπόλοιπα, όλο το άλλο πρόγραμμα τηρούνταν εξονυχιστικά.

Οπως μάλιστα αποδείχθηκε, βασικό μέρος του πρωτοκόλλου ήταν τα ρουσφέτια. Η Μαρία Κόλλια – Τσαρουχά, που κρατάει από την παλιά, καλή λαϊκή Δεξιά του κρατισμού, το γνωρίζει καλά αυτό το έργο, γι’ αυτό και πριν αποχωρήσει από το αγαπημένο της υπουργείο και από το όνειρο, φρόντισε να κάνει μαζεμένα ορισμένα ρουσφετάκια σε φορείς της εκλογικής περιφέρειας των Σερρών. Χάρη στη Διαύγεια και σε κάποιον επιμελή δημοσιογράφο, μάθαμε ότι την τελευταία μέρα της στο υπουργείο υπέγραψε 12 συνολικά επιδοτισούλες αξίας 81.500 ευρώ, για πολιτιστικούς κυρίως συλλόγους. Μεταξύ άλλων, με δυο χιλιάρικα όλα κι όλα επιχορηγήθηκε ο Σύλλογος Φίλων Τέχνης – Φίλων της ΕΡΤ Σερρών, για διοργάνωση πολιτιστικών εκδηλώσεων. Χρήσιμο ρουσφέτι, από την τσέπη μου θα έδινα δύο χιλιάρικα (που δε μου περισσεύουν) για να μάθω ότι στις Σέρρες υπάρχει σύλλογος φίλων της ΕΡΤ. Ευχαριστούμε υπουργέ.

Φυσικά, η Μαρία Κόλλια – Τσαρουχά δεν έγινε ευρύτερα γνωστή προσφάτως, χάρη στο ΥΜΑΘ. Υπήρχε ζωή και πριν από τα υπουργικά μεγαλεία, πολιτική ζωή, και μάλιστα την περίοδο που, κατά τη συριζαϊκή φρασεολογία, «κυριαρχούσε το παλιό πολιτικό σύστημα», γέννημα θρέμμα άλλωστε αυτού του παλιού συστήματος είναι και η ίδια. Νομικάριος της Θεσσαλονίκης, η Μαρία Κόλλια – Τσαρουχά πρωτοεξελέγη βουλευτίνα στις Σέρρες, το 2000, με τη ΝΔ. Ως τότε, είχε αναλάβει διάφορους εσωκομματικούς ρόλους, δραστηριοποιήθηκε μάλιστα από το 1983 στο τμήμα Γυναικών του κόμματος (μη φανταστείτε καμιά φεμινιστική πρωτοπορία, απλώς έπρεπε να έχει και η ΝΔ σχετικό τμήμα αφού είχαν και οι άλλοι), ενώ έχει διατελέσει και υπεύθυνη τομέα Παιδείας και Θρησκευμάτων. Γενικώς, ήταν ένα πειθήνιο στη γραμμή κομματικό στέλεχος, ώσπου ήρθε το ζόρι των Μνημονίων και η πίεση που υπέστησαν πολλές και πολλοί από τον λαϊκισμό της εποχής. Η Μαρία Κόλλια – Τσαρουχά έκανε την επιλογή της τον Φεβρουάριο του 2012, όταν από βουλευτίνα αποφάσισε να γίνει βουλεύτρια (το συριζαϊκό, και συριζανελίτικο ιδίωμα για τη γυναίκα κοινοβουλευτικό) και καταψήφισε στη Βουλή τη δεύτερη δανειακή σύμβαση. Ακολούθησε η διαγραφή της από την Κ.Ο. της ΝΔ και από το κόμμα. Δεν εκάμφθη. Προσχώρησε ασμένως στους ΑΝΕΛ και αποτέλεσε στήριγμα του Πάνου Καμμένου. Διετέλεσε αντιπρόεδρος της Βουλής, ενώ άντεξε στις πολλές και δύσκολες για το κόμμα της εκλογικές αναμετρήσεις. Γενικώς, διαθέτει ισχυρό ένστικτο αυτοσυντήρησης. Γι’ αυτό και συνεχίζει στα υπουργικά έδρανα, πλέον ως υφυπουργός Εθνικής Αμυνας.

Αλλά, η μισή της καρδιά έχει μείνει στη ρουσφετομάνα Θεσσαλονίκη – και ιδίως στο αγαπημένο κάστρο της, το ΥΜΑΘ. Το οποίο αποχωρίστηκε με δάκρυα.

Ηταν κάτι που πρέπει να το περίμενε από τα τέλη Αυγούστου του 2017, εποχή που ο Πρωθυπουργός έφτιαξε στη Θεσσαλονίκη παράρτημα του γραφείου του για να στεγάσει πολιτικά την Κατερίνα Νοτοπούλου. Ερωτώμενη, τότε, πώς αισθάνεται, είχε απαντήσει ότι το γραφείο Πρωθυπουργού δεν είχε γίνει για να ελέγξει το ΥΜΑΘ, δεχόταν ότι χρειαζόταν στην πόλη «το αφτί και το μάτι του Πρωθυπουργού». Μάλιστα έτεινε χέρι φιλίας στην Κατερίνα Νοτοπούλου. «Είναι ένα τόσο μικρό κορίτσι», έλεγε, «που είμαι η μαμά της».

Αλλά, τελικά, σε πολλά έργα που από την αρχαιότητα κιόλας σέβονταν τον εαυτό τους, κάποια στιγμή συνέβαινε μια μητροκτονία. Το έχουμε δει σε πολλές τραγωδίες. Ηρθε ή ώρα να το δούμε και σε κωμωδία.