Αναζήτηση
Hταν μια από τις ταινίες που περίμενα πολύ να δω – τα ονόματα που συγκέντρωνε το «Queen of the Desert»δε μου άφηναν και πολλά περιθώρια. Στο καστ, η Νικόλ Κίντμαν να φιγουράρει σε πρώτο ρόλο, και δίπλα της οι Τζέιμς Φράνκο, Ντέμιαν Λιούις και Ρόμπερτ Πάτισον (ο οποίος, από τότε που έγινε αγαπημένος πρωταγωνιστής του Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ κάνει σωστές επιλογές – σύντομα θα ξεχάσουμε το Twillight). Και σα να μην έφτανε αυτό, τη σκηνοθεσία υπέγραφε ο πολύς Βέρνερ Χέρτζοκ, ο τιτάνας δημιουργός αριστουργημάτων σαν το «Αγκίρε – η Μάστιγα του Θεού», «Φιτζκαράλντο» και «Νοσφεράτου» αλλά και πρόσφατων εξαίσιων στιγμών όπως το «Bad Lieutenant» (ναι, το ριμέικ με τον Νίκολας Κέιτζ). Θυμίζω επίσης πως δεν έχει σταματήσει να φιλμάρει και αριστουργηματικά ντοκιμαντέρ. Ε, λογικό να ψηθεί κανείς.
Κι όμως το τελικό αποτέλεσμα είναι εντελώς αποκαρδιωτικό. Η ιστορία της Γερτρούδης Μπελ, της μόνης γυναίκας που «κατάλαβε την ψυχή ενός βεδουίνου» όπως χαρακτηριστικά ακούγεται στο φιλμ, σπουδαίας προσωπικότητας, ιστορικός, αρχαιολόγος και προχωρημένο μυαλό (θα την έλεγε κανείς και φεμινίστρια) που βοήθησε σημαντικά τη Βρετανική κυβέρνηση στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο μοιάζει κομμένη και ραμμένη για το σινεμά του σκηνοθέτη που πάντοτε μαγεύοταν από οριακές προσωπικότητες. Έλα όμως που εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα γλυκανάλατο άρλεκιν, και μάλιστα μισοψημένο και ολοκληρωτικά αδιάφορο σε καθαρά κινηματογραφικό επίπεδο. Δεν είναι πως νοσταλγήσαμε το προσωπικό άγγιγμα του Χέρτζοκ. Είναι πως βαρεθήκαμε τη ζωή μας.
Απολαύσαμε όμως το «45 Χρόνια», το κοινωνικό δράμα ενίς παντρεμένου ζευγαριού, όπου λίγο πριν τον εορτασμό της 45ης επετείου, ένα «φάντασμα» του παρελθόντος (η πρώτη σχέση του συζύγου, λίγο πριν το γάμο του) επιστρέφει στη καθημερινότητα τους. Με τρόπο ευφάνταστο σεναριακά (ίσως λίγο περισσότερο απ’ ότι θα έπρεπε) σε ένα φιλμ καλά δομημένο: Ο Τομ Κόρτνεϊ και η Σαρλότ Ράμπλινγκ είναι υπέροχοι και, από μόνοι τους, κρατούν το ενδιαφέρον μέχρι τέλους. Αξιοσημείωτο επίσης το γύρισμα σε 16ρι φιλμ, σε μια εποχή όπου η ψηφιακή εικόνα έχει λαβώσει γενναία την γνήσια κινηματογραφική αισθητική: εδώ χαρήκαμε σινεμά.
Στο μεταξύ, το κρύο έξω θερίζει και το χιόνι στα πεζοδρόμια θέλει μεγάλη προσοχή. Χρειάζομαι ένα τέταρτο για να πάω με τα πόδια από τις αίθουσες στο ξενοδοχείο, και το μόνο που βλέπω στους δρόμους, είναι ανθρώπους να πέφτουν χάμω. Μέχρι στιγμής το έχω αποφύγει.
