Κηλίδες

Συνέβη πριν από περίπου δύο χρόνια με το Προσφυγικό σε έξαρση. Γνωστό βιβλιοπωλείο – εντευκτήριο είχε διοργανώσει εκδήλωση για να τιμήσει σημαντικότατη εκπρόσωπο της ελληνικής διανόησης. Η αίθουσα ήταν κατάμεστη και κάποια στιγμή, ενώ η συζήτηση στο πάνελ είχε περάσει στο θέμα υποδοχής των προσφύγων, η τιμώμενη συγγραφέας ζήτησε απόψεις του κοινού. Το μικρόφωνο άδραξε κύριος 65άρης (θα αποφύγω την περιγραφή του διότι παραπέμπει άμεσα στην πολιτική ιδεολογία του) που ήταν κάθετος και κατηγορηματικός. «Το πρόβλημα λύνεται μόνο με παγκόσμια ειρήνη» και δεν σήκωνε κουβέντα. «Ναι, αλλά μέχρι να επιτευχθεί η παγκόσμια ειρήνη μήπως οι κοινωνίες να κάνουν κάτι πιο πρακτικό;» αντιπρότεινε η συγγραφέας. «Αφού οι κοινωνίες φταίνε που δεν έχουμε παγκόσμια ειρήνη. Και χωρίς παγκόσμια ειρήνη δεν γίνεται απολύτως τίποτα». Αιθεροβάμων, ιδεοληπτικός ή γραφικός; Διαλέξτε.

Ενας πολίτης μπορεί να λέει ό,τι θέλει εφόσον οι πεποιθήσεις του ανακυκλώνονται στον στενό του κύκλο. Δεν ισχύει όμως το ίδιο με ένα μέλος της κυβέρνησης. Οι απόψεις του –θεωρητικά –αντανακλούν την κυβερνητική πολιτική. Και για τον αναπληρωτή υπουργό Γεωργικής Ανάπτυξης Γιάννη Τσιρώνη, όπως είπε σε τηλεοπτική συνέντευξή του, για την πετρελαιοκηλίδα στον Σαρωνικό ευθύνονται «μια κοινωνία ολόκληρη, μια παγκόσμια οικονομία εξαρτημένη από το πετρέλαιο και ένα σκληρό διεθνές λόμπι». Προσωπικά, να αναλάβω τις ευθύνες μου, αλλά αν το πάμε με τέτοιες αναγωγές, μήπως πίσω από όλα αυτά κρύβεται ο Ρούντολφ Ντίζελ αυτοπροσώπως; Πολύ φοβάμαι ότι στον ΣΥΡΙΖΑ, ακόμη και οι οικολόγοι πολιτευτές του όπως ο Γιάννης Τσιρώνης αντιμετωπίζουν την οικολογία περισσότερο ως μια ευκαιρία διαμαρτυρίας και αναμόχλευσης εμμονών, παρά σαν ένα πρόβλημα που ζητά άμεσες και εφαρμόσιμες λύσεις.