Ας υποθέσουμε ότι το διοικητικό συμβούλιο μιας εταιρείας αναζητά έναν νέο διευθύνοντα σύμβουλο. Κι ότι έπειτα από μια αγωνιώδη αναζήτηση, τα μέλη του αποφασίζουν να προσλάβουν ένα νέο πρόσωπο στον κόσμο των επιχειρήσεων, πιστεύοντας ότι έτσι η εταιρία τους θα επιστρέψει και πάλι στην κορυφή της αγοράς.

Και πράγματι, ο νέος διευθύνων σύμβουλος εμφανίζεται με μεγαλεπήβολα σχέδια, ενώ σπαταλά τους έξι πρώτες μήνες κατεδαφίζοντας και καταδικάζοντας τις προηγούμενες πολιτικές και πρακτικές, καμιά φορά χωρίς λόγο και αιτία. Παράλληλα, προσλαμβάνει αχυράνθρωπους, τους οποίους βρίσκει ανάμεσα σε παλιούς συναδέλφους, φίλους ή ακόμη και συγγενείς. Εχοντας και οι ίδιοι ελάχιστη εμπειρία, όπως και εκείνος, αλλά και θέλοντας να φανούν αρεστοί στο αφεντικό τους, δεν του προσφέρουν και τίποτε φοβερές συμβουλές. Αλλά ακόμη κι όταν το κάνουν, ο διευθύνων σύμβουλος τις αγνοεί. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, η διαφάνεια είναι ανύπαρκτη και οι παραβιάσεις της επιχειρηματικής ηθικής και των βασικών της αρχών είναι συνεχείς.

Σύντομα, η αξιοπιστία του διευθύνοντος συμβούλου καταρρέει. Τα έμπειρα στελέχη της εταιρείας, ενοχλημένα από τον νέο επικεφαλής, παραιτούνται έπειτα από λίγους μήνες. Η κατάσταση αυτή τροφοδοτεί μια ευρύτερη ανησυχία σε όλους, από τους επενδυτές έως τους υπαλλήλους, η οποία μεγαλώνει καθώς γίνεται σαφές ότι ο διευθύνων σύμβουλος δεν εκπληρώνει τις δεσμεύσεις που είχε αναλάβει στη συνέντευξη για την πρόσληψή του. Τους επόμενους έξι μήνες η εταιρεία είναι σε κακό χάλι. Το συμβούλιο φτάνει πια στο σημείο να απολύσει τον διευθύνοντα σύμβουλο. Η πίεση εξάλλου από Αρχές, συνδικάτα και καταναλωτικές οργανώσεις είναι μεγάλη.

Ο Ντόναλντ Τραμπ παριστάνει τον CEO της Αμερικής. Πράγματι, κέρδισε τις εκλογές εν μέρει και επειδή παρουσίασε τον εαυτό του ως έναν επιτυχημένο μεγιστάνα των επιχειρήσεων. Αν επομένως κριθεί ως επικεφαλής μιας μεγάλης πολυεθνικής επιχείρησης, θα παρατηρούσε κανείς ότι έχει προκαλέσει μεγαλύτερη ζημιά από εκείνη που θα προκαλούσε οποιοσδήποτε CEO. Εχει καταπατήσει όλους τους κανόνες του αξιώματός του. Βρίσκεται αντιμέτωπος με σκανδαλώδεις αποκαλύψεις για τις σχέσεις του στενού του περιβάλλοντος με τη Ρωσία. Και στο πεδίο της νομοθετικής παραγωγής είναι ανεπαρκής.

Σχεδόν κάθε εβδομάδα συμβαίνει κάτι που θα έκανε έναν διευθύνοντα σύμβουλο να χάσει τη δουλειά του. Για παράδειγμα, εάν οποιοσδήποτε CEO πήγαινε σε μια συνάντηση χωρίς να έχει ιδέα τού τι συμβαίνει, όπως κάνει ο Τραμπ συχνά, θα είχε απολέσει πολύ σύντομα τον σεβασμό έξω από την εταιρεία και την υποστήριξη μέσα σε αυτή.

Στον κόσμο των επιχειρήσεων ο βασιλιάς μαθαίνει πολύ γρήγορα ότι είναι γυμνός –εκτός και αν είναι από εκείνο το είδος των οικογενειακών επιχειρήσεων που ο Τραμπ έστησε και συχνά χρεοκόπησαν. Η κυβέρνηση του Τραμπ είναι μια τέτοια «επιχείρηση». Κι αυτό σημαίνει ότι τα ανώτερα μέλη της δεν έχουν άλλη εναλλακτική από το να παραιτηθούν εξαιτίας των φτωχών αποτελεσμάτων. Ο επικεφαλής του γραφείου Τύπου του Λευκού Οίκου Σον Σπάισερ ήταν ο πρώτος που πέταξε την πετσέτα έπειτα από μόλις έξι μήνες. Δεν θα είναι ο τελευταίος.

Η Λούσι Π. Μάρκους είναι επιχειρηματίας και πανεπιστημιακός

Τελευταία Νέα