Μαρκίζα

Σήμερα, λέει, οι πολίτες νιώθουν ότι δεν υπάρχει αρκετός χώρος για να εκφράσουν τις απόψεις τους στην ευρωπαϊκή πολιτική. Γι’ αυτό και οι Ευρωσοσιαλιστές –για την ακρίβεια το FEPS, ένα think tank ανεξάρτητο μεν, με στενούς δεσμούς με το PES, το Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα δε –διοργανώνουν 28 και 29 Ιουνίου στις Βρυξέλλες συνέδριο με τον τίτλο «Η δημοκρατία πρώτα», στο οποίο τους καλούν να συμμετέχουν. Ιδού ένα μικρό απόσπασμα από το διαφημιστικό του συνεδρίου: «Θα βρεθείτε στο κέντρο των πιο διαδραστικών και ελκυστικών ντιμπέιτ για το μέλλον της Ευρώπης και μαζί με προοδευτικούς πολιτικούς της πρώτης γραμμής, ακαδημαϊκούς, ειδικούς, εκπροσώπους της κοινωνίας των πολιτών και δημοσιογράφους θα διαμορφώσετε τον δρόμο για ένα καλύτερο μέλλον». Πώς; «Ενδυναμώνοντας τη δημοκρατία στην ΕΕ και τα κράτη-μέλη και ξαναγράφοντας τους κανόνες της ευρωπαϊκής οικονομίας». Αφήνοντας στην άκρη τους μεγαλεπήβολους στόχους –ειδικά αν ληφθεί υπόψη η απήχηση που δυστυχώς έχουν πια στα ευρωπαϊκά εκλογικά ακροατήρια οι Σοσιαλιστές –ποιοι πολιτικοί πρώτης γραμμής θα έρθουν πιο κοντά στον λαό; Ποιοι είναι, δηλαδή, οι ομιλητές που έχουν πει ήδη το Ναι στους διοργανωτές; Τους παραθέτω με τη σειρά που τους αναφέρει το FEPS: η Αννα Διαμαντοπούλου, ο Τζιάνι Πιτέλα, ο Τζόζεφ Στίγκλιτς, ο Πιερ Μοσκοβισί και ο Σεργκέι Στάνισεφ. Κοινώς, η Αννα είναι πρώτη στη μαρκίζα. Μεγαλεία. Μπορεί εδώ οι κεντροαριστεροί άσπονδοι φίλοι της να μη της δίνουν και πολλή σημασία και οι πρώην σύντροφοί της να τη θεωρούν πολύ μικρό –αν όχι αμελητέο –παίκτη στον χώρο, αλλά έξω πάει καλά. Ή, έστω, έχει φτιάξει καλύτερο δίκτυο επαφών από εκείνους στην Εσπερία.

Πριν αναλάβει την Περιφέρεια Αττικής και καλέσει τους υπολοίπους να πάνε «όλοι ένα βήμα πίσω» ήταν λαλίστατη. Εκτοτε δεν παρεμβαίνει συχνά στα της κεντρικής πολιτικής σκηνής. Εξού και το άρθρο της, υπό τον κλεμμένο από τον Χέρμαν Μπροχ τίτλο «Υπνοβάτες», το οποίο δημοσιεύθηκε στην «Αυγή της Κυριακής», αξίζει μια ματιά. Γράφει ανάμεσα σε άλλα η Ρένα Δούρου: «Τα επεισόδια στο ΠΕΣΥ αλλά και στη Βουλή πρέπει να μας θέσουν ενώπιον των ευθυνών μας. Να μας αφυπνίσουν έναντι της αδιαφορίας, της υποτίμησης, της «κανονικοποίησης» (banalisation) τέτοιων περιστατικών, που δεν είναι μεμονωμένα και ανοίγουν την πόρτα σε ένα μαύρο παρελθόν που επιδιώκει να επιστρέψει στο παρόν. Τέτοιου είδους περιστατικά δεν επιβάλλουν απλώς «εγρήγορση». Επιβάλλουν αλλαγή νοοτροπίας και ανάληψη πρωτοβουλιών από όλες τις πλευρές του δημοκρατικού πολιτικού φάσματος». Παρά την επιδεικτική παράθεση βιβλιογραφίας η –όπως αναφέρεται στο κομματικό έντυπο –«περιφερειάρχισσα» έχει δίκιο σε αυτά που γράφει. Από την άλλη, όμως, μήπως πριν παραδώσει μαθήματα περιφρούρησης της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας στο πανελλήνιο θα έπρεπε να αναλογιστεί τους τρόπους με τους οποίους το κόμμα της έχει συμβάλει σε αυτή την banalisation; Οπως, ας πούμε, η επίσημη συριζαϊκή αντίδραση στα επεισόδια που έγιναν στην παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου το 2011 στη Θεσσαλονίκη, όταν το πλήθος φώναζε στον τότε πρόεδρο της Δημοκρατίας, Κάρολο Παπούλια, «προδότη παραιτήσου». Αν δεν την ανακαλείτε στη μνήμη σας, ο πορτ παρόλ του ΣΥΡΙΖΑ, Πάνος Σκουρλέτης, έβγαινε και δήλωνε –χαϊδεύοντας τη μελλοντική εκλογική πελατεία τους –ότι «οι διαμαρτυρίες ήταν ο καλύτερος φόρος τιμής στην επέτειο». Α, και «σήμερα στη Θεσσαλονίκη και σε άλλες πόλεις είδαμε έναν περήφανο λαό που ήταν αντάξιος των καλύτερων αγωνιστικών παραδόσεων του λαού μας».