H κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ είναι καταστροφική, εκδικητική και υποκριτική. Εχει αναγάγει το ψέμα σε τρόπο διακυβέρνησης, ανοίγει κάθε μέρα κι ένα καινούργιο μέτωπο, καταργεί κάθε ανεξάρτητη Αρχή, επιχειρεί να αλώσει τα πάντα: ως και κομισάριους στους δήμους προσπάθησε να επιβάλει. Οι ψηφοφόροι κινούνται μεταξύ απογοήτευσης και οργής, οι ξένοι αρχίζουν να χάνουν την υπομονή τους, στον ορίζοντα διαφαίνεται ήδη ένα τέταρτο Μνημόνιο. Τούτων λεχθέντων, θα πρέπει άραγε να απορρίπτεται οποιαδήποτε, έστω και δειλή, προσπάθεια μεταρρύθμισης από την πλευρά αυτής της κυβέρνησης;

Η αντικατάσταση του θλιβερού και ανιαρού μαθήματος των Θρησκευτικών από τη Θρησκειολογία είναι κάτι επιβεβλημένο, που έπρεπε να έχει γίνει εδώ και δεκαετίες. Και η Εκκλησία δεν έχει κανένα δικαίωμα, με βάση το Σύνταγμα, να θέτει «κόκκινες γραμμές», όπως η διατήρηση του ορθόδοξου χαρακτήρα (;) του μαθήματος. Αυτή όμως θα έπρεπε να είναι μόνο η αρχή μιας μεγάλης συζήτησης για τον χωρισμό Εκκλησίας και Κράτους. Και να ακολουθήσουν τα πιο «καυτά» ζητήματα, όπως η λεπτομερής καταγραφή και δίκαιη φορολόγηση της εκκλησιαστικής περιουσίας, η καταβολή των μισθών και συντάξεων των ιερέων από την Εκκλησία, ακόμη και η απομάκρυνση των εικονισμάτων από τα σχολεία και τα δικαστήρια.

Το φιλανθρωπικό έργο της Εκκλησίας είναι μεγάλο, αδιαμφισβήτητο και, σε αυτή την εποχή της κρίσης, πολύτιμο. Δεν μπορεί να χρησιμοποιείται όμως ως επιχείρημα για τη διατήρηση μιας ιδιότυπης –και παράνομης –ασυλίας. Ούτε να επαναλαμβάνεται εμμονικά η απειλή πως αν η κυβέρνηση θέλει να φορολογήσει την Εκκλησία, θα πρέπει πρώτα να της επιστρέψει τα κτίρια που η τελευταία τής έχει «παραχωρήσει». Οσο για τη συζήτηση για τον ρόλο του κλήρου στην Κατοχή ή στη χούντα, είναι ένα ωραίο θέμα για να περιληφθεί στο μάθημα Ιστορίας κάποιας τάξης του σχολείου. Δεν έχει όμως καμιά σχέση με τη συζήτησή μας.

Θα επιμείνει η κυβέρνηση στη γραμμή της ή θα προσθέσει στα χαρακτηριστικά της και τη δειλία; Ο υπουργός Παιδείας δηλώνει αμετακίνητος, αλλά ζητά και συμφιλιωτική συνάντηση με τον Αρχιεπίσκοπο –ο οποίος, φυσικά, κρατάει μούτρα. Οι καναλάρχες μάλλον ήταν τελικά ο εύκολος αντίπαλος.