Αναζήτηση
Το άλλο με τα συμφέροντα το ξέρετε; Στη γραμμή του γνωστού ανεκδότου κινούνται οι δημόσιες τοποθετήσεις στελεχών της κυβέρνησης το τελευταίο σαρανταοκτάωρο. Στρατιωτάκια αμίλητα και αγέλαστα, οι κυβερνητικοί ανοίγουν το στόμα για να καταγγείλουν τον πόλεμο που υφίστανται. Προφανώς, ακόμη και αν δεν υπήρχε η αδειοδότηση των καναλιών, θα έπρεπε να την εφεύρουν. Ή μάλλον: γι’ αυτό ακριβώς και την εφηύραν.
Για την Ιστορία, ουδείς επιτίθεται στην κυβέρνηση. Αντιθέτως, είναι η κυβέρνηση που επιτίθεται στους πάντες –ενίοτε χωρίς προφανή αιτία –σαν κατοικίδιο που λύσσαξε. Μεταξύ των θυμάτων και ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος που θεωρούσε εαυτόν υποστηρικτή της, καθώς και άλλοι διακριτικά συμπαθούντες.
Ολα αυτά, ενώ το πηγαινέλα του Πρωθυπουργού στις ΗΠΑ για τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ ανέδειξε τις προφανείς αδυναμίες όχι της κυβερνητικής πολιτικής, αφού αυτή δεν υφίσταται, αλλά της διακυβέρνησης της χώρας από τον ΣΥΡΙΖΑ –αφού οι ΑΝΕΛ την τελευταία περίοδο μάλλον αγνοούνται. Το Κυπριακό, νέο χόμπι του Μαξίμου, δεν ελύθη. Τα ελληνοτουρκικά είναι στη φάση των φωτογραφιών και των συζητήσεων για την αξία του λαιμοδέτη. Και το Προσφυγικό εξερράγη εκ νέου στη Λέσβο και τη Χίο, ενώ ο Πρωθυπουργός έκανε διαλέξεις για τις πληθυσμιακές ροές. Δεν έχει επισημανθεί ο ρόλος των συμφερόντων σε όλα αυτά.
Τα χειρότερα όμως είναι στην οικονομία. Η ματιά του Βερολίνου στα ελληνικά πράγματα, που αποτυπώνεται σήμερα στη σχετική ανταπόκριση των «ΝΕΩΝ», πιστοποιεί αυτό που όλοι ξέρουμε. Η κατάσταση είναι μετέωρη. Δεν υπάρχει καμία αναπτυξιακή πολιτική. Μόνο κομματισμός, παραγοντισμός, κυνηγητά και παιχνίδια εξουσίας. Οι στόχοι είναι αίολοι. Το ΔΝΤ μπορεί να σηκωθεί και να φύγει στο τέλος του χρόνου –άρα αντίο λεφτά από τη Γερμανία και την Ολλανδία. Το χρέος δεν είναι για να συζητηθεί τώρα, αλλά το 2018. Η έξοδος στις αγορές είναι το άλλο ανέκδοτο μετά τα περί συμφερόντων.
Στην πραγματικότητα, η Ελλάδα διαλύεται στα χέρια μιας ομάδας που, με τη ματιά των ξένων, εμπλέκεται διαρκώς σε «εικονικές μάχες». Εικονικές με την έννοια ότι δεν υπάρχουν πραγματικοί αντίπαλοι –αλλά μάχες με την έννοια ότι η κυβέρνηση προκαλεί πραγματικά πλήγματα στην οικονομία και επιχειρεί με κάθε τρόπο να τραυματίσει τους θεσμούς.
Πού οδηγούν όλα αυτά; Αλλους σε μια σουίτα στη Νέα Υόρκη για φωτογράφιση και τους πολλούς στο απόλυτο κενό μιας χώρας όπου δεν γίνεται τίποτε και όλα καταστρέφονται.
