Τι σόι απώλεια είναι αυτή; Oσο ζούσες είχα την έγνοια σου δεν λέω, αλλά να, λίγο θα μιλούσαμε στο τηλέφωνο, ίσως και να βρισκόμαστε κάνα δυο ώρες, θα μαλώναμε, μετά θα γελούσαμε πάλι καθώς χωριζόμαστε μέχρι την επόμενη φορά, κι όλο κάπως έτσι πήγαινε…

Πήγες και πέθανες όμως κι έτσι όπως σε χάσαμε για πάντα που λέμε, εγώ άλλο βλέπω: τώρα συνεχώς κάπως από τα δεξιά μου σε αισθάνομαι με τη σιωπή σου να απλώνεται εμφατική, λες και περιμένεις τη λύση, σαν δασκάλα που μόλις ολοκλήρωσε την εκφώνηση του προβλήματος.

Κι εγώ, ενώ διακρίνω πως δεν υπάρχει λύση, σε εμπιστεύομαι και λέω «δεν μπορεί, φτάνουν τα δεδομένα, για να στέκεται επίμονα στο πλάι μου σημαίνει ότι όλα μου τα είπε. Με τα λόγια, με τα αισθήματα, το έθεσε το ζήτημα σωστά».

Αυτό που με συγκινεί είναι η πίστη σου σ’ εμένα, ότι μπορώ να λύσω, ποιος εγώ;

Ο σκράπας. Για την πίστη σου θα προσπαθήσω, για τη δική σου πίστη, όχι για τη δική μου. Κι αν ποτέ βγάλω κανένα νόημα θα ‘ναι δική σου επιτυχία!

Η στήλη «Μπιλιέτο» θα επανέρχεται σε τακτά χρονικά διαστήματα με διαφορετική λέξη κάθε φορά και με διαφορετικά πρόσωπα να τη σχολιάζουν.

Επιμέλεια Θανάσης Θ. Νιάρχος

Τελευταία Νέα