[Θεωρείο] Το μαύρο δεν είναι αρκετό

Οι τελευταίες σφαίρες που έπεσαν σαν το χαλάζι στην Ελλάδα ήταν το 1984. Και ήταν στην κρατική τηλεόραση από το δεύτερο κανάλι της οποίας προβλήθηκε η ταινία του Νίκου Αλευρά «Πέφτουν οι σφαίρες σαν το χαλάζι και ο καλλιτέχνης αναστενάζει». Οι σφαίρες, πάντως, δεν έπεσαν από τον σουρεαλιστικό τρόπο αφήγησης της ταινίας, αλλά από όσα σουρεαλιστικά συνέβησαν στην πραγματικότητα. Γιατί η σκηνή στην οποία εμφανίζεται ο σκηνοθέτης και πρωταγωνιστής να θηλάζει σαν μωρό μια γυναίκα σοκάρισε το συντηρητικό Ραδιομέγαρο, με αποτέλεσμα οι πανικόβλητοι υπεύθυνοι της ροής του προγράμματος να παίξουν την ταινία για λίγο στο fast forward κι έπειτα να την κόψουν στον αέρα με εντολή τής τότε κυβέρνησης, ρίχνοντας μαύρο επί είκοσι ολόκληρα λεπτά.

Οι πλαστικές σφαίρες που έπεσαν σαν το χαλάζι στην Ειδομένη δεν ήταν κινηματογραφικές, αλλά πραγματικές. Και είναι οι πρώτες που έπεσαν στο ελληνικό έδαφος όχι από το 1984, αλλά από την εποχή του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου. Ηταν οι πρώτες, επίσης, που έπεσαν σε ευρωπαϊκό έδαφος έχοντας ως στόχο πρόσφυγες. Η σοκαριστική σκηνή μεταδόθηκε αυτή τη φορά από την τηλεόραση χωρίς να πέσει μαύρο –όπως ενδεχομένως θα ήθελε η σημερινή κυβέρνηση. Και δεν μεταδόθηκε στο fast forward, αλλά ξανά και ξανά για να εμπεδώσει και ο τελευταίος τηλεθεατής εδώ ή αλλού ότι η Ελλάδα έχει αποκτήσει πλέον τον χαρακτήρα μιας μη ασφαλούς χώρας για τους ανθρώπους που υποτίθεται ότι φιλοξενεί.

Οι σφαίρες έπεσαν σαν το χαλάζι και οι υπουργοί απλώς αναστενάζουν σε μια περιοχή του ελληνικού κράτους όπου κυκλοφορούν οι πάντες –πρόσφυγες και ντόπιοι καλλιεργητές, αλληλέγγυοι και ξένοι αστυνομικοί –εκτός από το ίδιο το ελληνικό κράτος. Αυτή είναι η πραγματική τραγωδία. Και το μαύρο δεν θα είναι ποτέ αρκετό για να την κρύψει.