Ηταν ένας διάλογος ανάμεσα στον Πολ Τόμσεν και την Ντέλια Βελκουλέσκου. Θα μπορούσε, όμως, να είχε γίνει ανάμεσα στον Αλέξη Τσίπρα και τον Γιάνη Βαρουφάκη πριν από έναν χρόνο. Γιατί η στρατηγική της Αθήνας δεν διέφερε από αυτό που περιέγραψε ο δανός αξιωματούχους του ΔΝΤ στη ρουμάνα συνάδελφό του. Η ελληνική κυβέρνηση πίστευε ότι απειλώντας με πιστωτικό γεγονός πιστωτές και εταίροι –και ειδικά το Βερολίνο –θα πανικοβάλλονταν και θα προχωρούσαν σε ελάφρυνση του ελληνικού χρέους για να μην καταρρεύσει η ευρωζώνη. Είναι η λογική του Τόμσεν. Ακόμη και η διατύπωση θα μπορούσε να είναι η ίδια –αρκεί να αντικαταστήσει κανείς την προσφώνηση «κυρία» που χρησιμοποιεί εκείνος απευθυνόμενος υποθετικά στην Ανγκελα Μέρκελ με το «μάνταμ» του Αλέξη Τσίπρα.

Η κυβέρνηση είχε μια ευκαιρία να συμμαχήσει με τον Διάβολο για τον κοινό σκοπό που δεν είναι άλλος από την ελάφρυνση του χρέους. Και να συμμαχήσει με τον τρόπο που αποδίδουν αυτού του τύπου οι συμμαχίες: υπόγεια, χαμηλόφωνα και παρασκηνιακά. Προτίμησε να κηρύξει πόλεμο με τον αυτοματισμό και την ευκολία που επιβάλλει η βεβαιότητα ότι η καταγγελία της υποτιθέμενης συνωμοσίας θα αποδώσει επικοινωνιακά. Και το έκανε με τον βερμπαλισμό και τη συνήθη υπερβολή που εγγυάται άλλη μια ήττα. Μα πιστεύει κανείς ότι το ΔΝΤ θέλει να προκαλέσει «γενική αποσταθεροποίηση της Ευρώπης», όπως αναφέρεται στο non paper που διένειμε το Μαξίμου; Και σε τι διαφέρει η αποσταθεροποίηση που υποτίθεται ότι θέλει να προκαλέσει το ΔΝΤ από την αποσταθεροποίηση που ήθελε να προκαλέσει η ίδια η κυβέρνηση το περασμένο καλοκαίρι;

Ισως να ήταν διαφορετικά για την κυβέρνηση και τους επικοινωνιακούς της στόχους εάν ανακάλυπτε έναν νέο εχθρό. Στην πραγματικότητα, όμως, ξεσκόνισε έναν παλιό. Με την ελπίδα ότι θα κερδίσει λίγο χρόνο από τη βολική θέση του θύματος.

Τελευταία Νέα