Αναζήτηση
Κι εγώ έγραφα προχθές στο διαδικτυακό instaΝΕΑ για τον Παντελή Παντελίδη. Θεωρούσα την ηλεκτρονική «κατακραυγή» για τον στίχο του περί κατεχομένων υπερβολική και εκτιμούσα όλη την ιστορία ως επικοινωνιακό τρικ. Η ζωή όμως είναι αυτό που συμβαίνει όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια –και συνεχίζεται (ή διακόπτεται) ερήμην των γραπτών μας. Χθες το πρωί ο 32χρονος τραγουδοποιός έκανε τη δική του μεγάλη έξοδο. Και η πίστα με τα γαρίφαλα ενδύθηκε την τραγικότητα ενός θανάτου που έρχεται λες μόνο και μόνο για να ακυρώσει τη διεκδίκηση της επιτυχίας και του πλούτου –για πολλούς απόλυτων αξιών.
Αυτός ο «άδικος» (λες και υπάρχει δίκαιος) θάνατος του πρώτου έλληνα σταρ που ξεπήδησε μέσα από το ΥouTube, θρονιάστηκε, όπως ήταν φυσικό, στην κορυφή της ιντερνετικής ειδησεογραφίας, αναδεικνύοντας συγχρόνως τις παθογένειες που ανεμίζουν στα μπουγαδόσχοινα των social media. Αντιπαρέρχομαι ως προσβολή νεκρού τα ειρωνικά σχόλια, αλλά η περιρρέουσα φιλολογία που συμπυκνώνεται στο ότι το θανατηφόρο ατύχημα ήταν αποτέλεσμα της κακής ενέργειας που γύρισε μπούμερανγκ από τον… ουρανό, λόγω των σχολιασμών που έγιναν τον τελευταίο καιρό εις βάρος του Παντελίδη, με μελαγχολούν το ίδιο με τον χαμό του παλικαριού. Και επιβεβαιώνουν ότι ο διαχωρισμός Εκκλησίας – Κράτους δεν διαφαίνεται σε αυτήν τη χώρα ούτε καν ως κουκκίδα φωτός στο βάθος του τούνελ. Οσο για τους άλλους, που ξεκινούν τις νεκρολογίες με το «εγώ βέβαια δεν άκουγα τα τραγούδια του», έχω να πω ότι επί της ζωής μπορούμε να μιλάμε για ποιότητα. Ο θάνατος κάνει πέρα και την ποιότητα και τις λογής αναγνώσεις της.
