Ακόμη και όσοι δεν ενδίδουμε στη σημειολογία των ημερών, το photo-finish του 2015 επιβάλλει μια ματιά προς τα πίσω πριν να κλείσουμε οριστικά την πόρτα στη χρονιά που φεύγει. Γιατί ήταν μια χρονιά με στοιχεία αρχαίου δράματος και παραλειπόμενα από επιθεώρηση μπουλουκιού, όλα μαζί σε ένα σουρεαλιστικό μπλέντερ που πολτοποίησε τις συνθήκες της κοινής λογικής. Κανείς δεν μπορεί να μην παραδεχθεί ότι η «πρώτη φορά Αριστερά» (με πολλά εισαγωγικά) πλημμύρισε τις ζωές όλων μας, άλλων με τσουνάμι και άλλων έστω με απόνερα. Πέρα όμως από τις προσωπικές ιστορίες του καθένα, βασική συνισταμένη είναι νομίζω η κρίση στις σχέσεις που συμβολαιοποιήθηκε με αφορμή το δημοψήφισμα.

Εξακολουθώ να πιστεύω ότι η ψήφος του Ιουλίου δεν ήταν ταξική, ούτε καν πολιτική, αλλά υπαρξιακή. Το πολιτικό διακύβευμα ήταν ο κασμάς για να σκάψουμε μέσα μας, να φθάσουμε στο θεμέλια αρχών, αξιών και ερμηνείας βασικών εννοιών. Να δούμε έστω και σε διαθλαστικό καθρέφτη τις αναγκαιότητες της ζωής μας. Γι’ αυτό και θεωρώ έξι μήνες μετά ότι καλώς απομακρυνθήκαμε τότε από κάποιους φίλους και συνεργάτες. Και δεν υπάρχει κανένας λόγος, λόγω των ημερών, να ξανατακιμιάσουμε. Το ξεσκαρτάρισμα είναι πάντα αναγκαίο, σαν το μήνυμα που σου βγάζει ο υπολογιστής ότι πρέπει να κλείσεις περιττές εφαρμογές για να έχεις καλύτερες ταχύτητες. Εξάλλου οι παρέες γράφουν ιστορία μόνο όταν συνδέονται με εκλεκτικές και πολυπαραγοντικές συγγένειες. Γι’ αυτό λοιπόν τώρα που οι τόνοι έπεσαν, από μακριά κι αγαπημένοι. Για να πάμε όχι μόνο μπροστά ή ψηλά αλλά κυρίως βαθιά.

Τελευταία Νέα