Τις προάλλες που ποιούμενη τον ψυχαναγκασμό φιλοτιμία ρημαδοστόλισα το σπίτι, από το βάθος της κούτας με τα χριστουγεννιάτικα ανέσυρα μια σακούλα ξεχασμένη από καιρό. Δεν θυμόμουν ούτε τι είχε μέσα ούτε γιατί το είχα καταχωνιάσει εκεί. Το ανακάλυψα όταν ξετύλιξα την παλιά εφημερίδα που προστάτευε μια γιρλάντα με φωτάκια σε κουτάκια με σχέδιο την ελληνική σημαία. Ναι, την είχα αγοράσει το 2004, εκείνο το καλοκαίρι του Euro και των Ολυμπιακών για να τα βάλω στη βεράντα μου. Μετά όμως μου θύμιζε χουντικό Πάσχα σε στρατόπεδο και τα ξεκρέμασα άρον άρον. Και να τα τώρα μπροστά μου, στραπατσαρισμένα και θλιβερά, με μια αποφορά μούχλας. Με φόντο την τσαλακωμένη ολοσέλιδη διαφήμιση τράπεζας που έχει πλέον εξαγοραστεί, για διακοποδάνειο 3.000 ευρώ. «Εχετε πιει ποτέ καφέ στο Empire State Building;» ρωτούσε τους πελάτες της και τους τον προσέφερε με το δάνειο που είχε «ευνοϊκή περίοδο χάριτος και αποπληρωμή σε πολλές δόσεις».

Κοίτα να δεις που πριν από μια αιωνιότητα και καμιά δεκαριά χρόνια, η παροιμία «τι του λείπει του ψωριάρη φούντα με μαργαριτάρι» τα έσπαγε στην Ελλάδα. Γιατί δηλαδή να μην έπινε ο Σάκης ο υδραυλικός ή ο Μάκης ο φοροτεχνικός ένα φρεντουτσίνο στο Empire; Οπου μπορεί να μην έχουν πιει πολλοί Νεοϋορκέζοι. Και κάτι μου λέει ότι το περασμένο καλοκαίρι ο ίδιος Σάκης και Μάκης θα σκέφτονταν «γιατί δηλαδή δεν μπορώ εγώ να αλλάξω την Ευρώπη και να φτύσω στα μούτρα τη Μέρκελ;». Η μεγαλομανία δεν έχει ιδεολογία.

Τελευταία Νέα