Τι μίσος και (διαδικτυακός) αλληλοσπαραγμός ετούτο το τελευταίο Σαββατοκύριακο του Οκτωβρίου. Που δεν είχαμε, δηλαδή, αρκετούς λόγους να τσακωθούμε, βρήκαμε κι άλλον ένα. Να το γιορτάσουμε το Χάλογουιν ή να μην το γιορτάσουμε; Την κολοκύθα να τη βάλουμε στο κεφάλι ή στον φούρνο; Ή μήπως να βάλουμε το κεφάλι στον φούρνο όπως εκείνη η ηρωίδα του Παύλου Μάτεσι στο απολαυστικό «Πάντα καλά». «Μεγάλο ποτάμι φουσκωμένο η οργή» που χώρισε χαλογουινιστές και αντιχαλογουινιστές με πρώτο συμπέρασμα ότι το Χάλογουιν είναι δεξιό ενώ οι πολέμιοί του, στην πλειονότητά τους, τιμούν με την ψήφο τους τον ΣΥΡΙΖΑ. Η ουσιαστική παρατήρηση όμως είναι, κατά τη γνώμη μου, η ευκολία που έχουμε να προσδίδουμε ιδεολογικό πρόσημο ακόμη και στις κολοκύθες. Μέχρι που άκουσα και διάβασα ότι η αμερικανική Αποκριά (που έχει ιρλανδικές ρίζες) απειλεί την εθνική μας ακεραιότητα. Και βέβαια ότι πρόκειται για τον φασισμό της παγκοσμιοποίησης, ξεπούλημα των παραδόσεών μας, όποιοι ενδίδουν είναι ανάλαφροι, μοιραίοι και «Ευρωπαίοι», ενώ δεν έλειψαν και οι επισημάνσεις του τύπου: «Εδώ πνίγονται μωρά στο Αιγαίο και εσείς γιορτάζετε τις αμερικανιές».

Αν κάτι με εντυπωσιάζει σε όλο αυτό είναι ότι, μετά τα όσα έχουμε τραβήξει τα τελευταία χρόνια, όχι μόνο δεν έχουμε πάρει τις στοιχειώδεις αποστάσεις από τη γραφικότητα αλλά, τουναντίον, την έχουμε αγκαλιάσει ακόμη πιο σφιχτά. Και σκέφτομαι πως αν ιδεολογικοποιούμε με τόση ευκολία τις Απόκριες, μήπως οι ιδεολογίες πολλών από εμάς είναι για τα Καρναβάλια.

Τελευταία Νέα