Συνέβη στα χρόνια της χούντας, τότε που ήταν επιβεβλημένες στα σχολεία οι γιορτές, οι αναπαραστάσεις και τα ταμπλό βιβάν που προήγαν την Πολεμική Αρετή των Ελλήνων. Το Γυμνάσιο Αρρένων Σαλαμίνας, λόγω εντοπιότητας, είχε αναλάβει να παρουσιάσει ως δρώμενο την πιο διάσημη ναυμαχία της ελληνικής Ιστορίας. «Υπερπαραγωγή» φαντάζομαι, όπως όλες οι αντίστοιχες εκείνης της εποχής, από φελιζόλ, κόντρα πλακέ και φτηνές φόδρες. Οι καιρικές συνθήκες όμως (συνεπικουρούσης και της ανατρεπτικής διάθεσης των μαθητών όπως υπέθεσα όταν μου είχε διηγηθεί το περιστατικό κάποια φίλη) έφερε πάνω κάτω την Ιστορία. Ο αέρας φύσηξε υπέρ των Περσών που, ήθελαν δεν ήθελαν, έκαναν μαντάρα τον στόλο των Ελλήνων.

Τα ανεκδοτολογικά στοιχεία της χθεσινής απότισης φόρου τιμής από τον Πάνο Καμμένο στη Ναυμαχία της Σαλαμίνας και της σύνδεσής της με τον δυτικό πολιτισμό μού μοιάζουν σαν αποκατάσταση έπειτα από σαράντα και πλέον χρόνια του τρολαρίσματος (αν και δεν υπήρχε τότε ούτε ως λέξη ούτε ως έννοια) που έκανε ο παλιόκαιρος σε εκείνη τη σχολική γιορτή. Εξάλλου είχε αντίστοιχα σκηνογραφικά στοιχεία. Που με έκαναν, ασυνείδητα, να παραφράσω μία ρήση του Γκαίτε. Οτι δεν υπάρχει τίποτα πιο τρομακτικό από την αναπαράσταση της Ιστορίας (από τη φαντασία λέει ο γερμανός φιλόσοφος) χωρίς αισθητική. Και αν διατηρώ κάποιες επιφυλάξεις για το κατά πόσον η αισθητική είναι ηθική, τείνω να πιστέψω ότι αυτή η κακογουστιά με τις παλέτες με τα κόκκινα χαλιά στην άμμο και οι καραγκούνες με τη σημαία των ΗΠΑ και της Κούβας είναι απειλητική. Οχι μόνο αστεία.

Τελευταία Νέα