Η αφετηρία της νέας σεζόν βρίσκει την Ελλάδα, έπειτα από πολλά χρόνια, στη 14η θέση της γενικής κατάταξης της UEFA. Οι πρώτες επιπτώσεις θα φανούν από το επόμενο καλοκαίρι όταν ο πρωταθλητής δεν θα συμμετάσχει απευθείας στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ αλλά θα ριχτεί στην αρένα του τρίτου προκριματικού γύρου μαζί με τον δεύτερο της βαθμολογίας. Η υποβάθμιση του ελληνικού ποδοσφαίρου πάντως δεν ήλθε αναίτια αλλά αποτέλεσε τη φυσική εξέλιξη της καθοδικής πορείας που είχε η πλειονότητα των συλλόγων μας στα ευρωπαϊκά Κύπελλα τα τελευταία χρόνια, συνέπεια βεβαίως και της (δίκαιης ή μη) μονοκρατορίας του Ολυμπιακού στη Σούπερ Λίγκα.

Εξαιρουμένων των Ερυθρολεύκων που παραμένουν στην αξιοπρεπέστατη 22η θέση, πάνω από παραδοσιακές δυνάμεις ή ομάδες που την τελευταία 15ετία έχουν συμμετάσχει ακόμη και σε ευρωτελικό όπως είναι η Τότεναμ (23η), η Λυών (25η), η Ιντερ (26η), η Αθλέτικ Μπιλμπάο (27η), ο Αγιαξ (28η), η Γαλατάσαραϊ (29η), η Ντνίπρο (30ή), η Ντιναμό Κιέβου (31η), η Λάτσιο (32η), όλοι οι υπόλοιποι δεν μπορούν να αισθάνονται υπερήφανοι για τα ευρωπαϊκά πεπραγμένα τους: ούτε ο ΠΑΟΚ που βρίσκεται στην 57η θέση, ούτε ο Παναθηναϊκός που έχει βυθιστεί για πρώτη φορά στην ιστορία του στην 111η θέση, ούτε βεβαίως η ΑΕΚ που έχει καταποντιστεί στην 191η θέση. Ιδίως η καθίζηση του Παναθηναϊκού, που το 2006 βρισκόταν στη 19η θέση και μόλις προ πέντε ετών στην 29η, καταδεικνύει ότι η στόφα του άλλοτε αποκαλούμενου πρέσβη έχει ξεφτίσει. Γι’ αυτό και η επιστροφή στις καλές ευρωπαϊκές πορείες αποτελεί ιστορική υποχρέωση.