Στην πόλη δεν υπάρχει πια νοσοκομείο όρθιο, μόνο αυτοσχέδιες κλινικές σε σπίτια. Μέσα Αυγούστου όμως, ενώ οι τζιχαντιστές ήδη πολιορκούσαν τις γειτονικές κωμοπόλεις, το νοσοκομείο Αλ Χάμα λειτουργούσε ακόμα. «Φτάνει ένας τραυματίας. Είναι μαχητής του Ισλαμικού Κράτους. Εχει ακόμα τις αισθήσεις του, έχει όμως και δυο σφαίρες στο σώμα του: μία στα έντερα, η άλλη στο συκώτι. Χάνει πολύ αίμα. Είναι Β+. Κανείς δεν είναι Β+ στη μονάδα, εκτός από μένα». Πρέπει να βρεθούν γρήγορα και άλλοι δότες, που δεν θα μάθουν όμως την ταυτότητα του λήπτη. «Τον χειρουργώ. Τρεις μέρες αργότερα, είναι σειρά μου να επισκεφθώ τον ασθενή. Φοβόμουν, γιατί μου κόστιζε κατά βάθος που είχα δώσει το αίμα μου. Εκείνος δεν καταλαβαίνει τι κάνει εκεί. Κοιτάζει σαστισμένος γύρω και λέει: «Πίστευα ότι ήσασταν άπιστα σκυλιά»». Ο τζιχαντιστής μένει μια εβδομάδα στο νοσοκομείο, κατόπιν τον ανακρίνουν οι υπηρεσίες ασφαλείας των YPG, των (κουρδικών) Μονάδων Προστασίας του Λαού. «Πριν τον κλείσουν στο κελί, πέταξε ένα «έκανα λάθος για όλα, έκανα λάθος»… Εσωσα αυτόν τον άνθρωπο αλλά ποτέ δεν θα μάθω αν ήταν ειλικρινής ή όχι». Τρίβει νευρικά με τα χέρια το πρόσωπο. «Την ώρα εκείνη, όταν έδωσα το αίμα μου για να σώσω αυτόν τον άνθρωπο, πίστευα πως έκανα τη δουλειά μου». Και μετά; «Είναι παράξενο να δίνεις μια νέα ζωή σε έναν νέο άνθρωπο που πέρασε τα καλύτερα χρόνια του θέλοντας να αφαιρέσει ζωές». Καπνίζει το ένα τσιγάρο μετά το άλλο. «Επρεπε να τον χειρουργήσω. Και τον πατέρα μου να είχε σκοτώσει, θα το είχα κάνει. Αλλά δεν μπορώ να μην το σκέφτομαι, νομίζω ότι μετά θα τον είχα σκοτώσει».

Ο Ναουάφ Σαχίν γεννήθηκε πριν από 37 χρόνια σε ένα αγροτικό χωριό της Βόρειας Συρίας, το Μακταλέχ, 15 χιλιόμετρα από το Κομπάνι. Οι γονείς του είχαν κάποια οικονομική άνεση, τον έστειλαν λοιπόν στην Ουκρανία να σπουδάσει γιατρός. Γαστρεντερολόγος σπούδασε. Εδώ και τέσσερις μήνες όμως κάνει ό,τι κάνουν οι γιατροί στα επείγοντα –τα πάντα. Είναι ένας από τους 12 γιατρούς του Κομπάνι. Εξι από αυτούς βρίσκονται σε κάθε δεδομένη στιγμή στην πόλη, οι υπόλοιποι βρίσκονται στην τουρκική πλευρά των συνόρων, στο Σουρούτς. Οχι (τόσο) για να αναπαύονται, όσο «για να μη σκοτωθούμε και οι 12 αν πέσει κάποιος όλμος».

Στο Σουρούτς συνάντησε ο ειδικός απεσταλμένος της Λιμπερασιόν τον Ναουάφ Σαχίν. Εκεί άκουσε την ιστορία του.

Τελευταία Νέα