Αχ, οι ευτυχισμένες ημέρες. Για το Πανεπιστήμιο Αθηνών το καθεστώς του υπαρκτού μεταμοντερνισμού ανήκει στο παρελθόν. Δεν πρυτανεύει πια η Μούσα του Θεοδόση Πελεγρίνη – εκείνη που παρ’ ολίγον να αναβαθμίσει το πανεπιστήμιο από θέατρο αγωνιστικών επιχειρήσεων σε σκέτο θέατρο. Τώρα διοικεί ένας σχολαστικός καθηγητής με ειδίκευση στο Φορολογικό Δίκαιο, ο Θεόδωρος Φορτσάκης.

Ο Φορτσάκης περνάει αυτές τις ημέρες την πρώτη δοκιμασία της θητείας του. Είχε κλείσει τις πόρτες της Πρυτανείας, αναθέτοντας τη φύλαξή της σε ιδιωτική εταιρεία και στους άνδρες των ΜΑΤ. Χθες ο κλοιός έσπασε. Οσοι – καμιά εικοσαριά φαίνονται στις φωτογραφίες – επεδίωκαν την είσοδό τους στο κτίριο, την πέτυχαν. Αλλά όχι αβοήθητοι. Με τη συμπαράσταση τριών βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ.

Η περίπτωση είναι στερεοτυπική. Οι διαδηλωτές διεκδικούσαν «ελεύθερη πρόσβαση» για να πραγματοποιήσουν «συμβολική κατάληψη». Και βρήκαν πολιτική κάλυψη για να μετατρέψουν τον πανεπιστημιακό χώρο σε σκηνικό του «συμβολισμού» τους.

Για τον νέο πρύτανη η συμμετοχή των βουλευτών στην κατάληψη της Πρυτανείας συνιστά «πολιτειακή ανωμαλία». Ο όρος ηχεί υπερβολικός. Είναι όμως ανάλογος της υπερβολής της άλλης πλευράς, που ισχυρίζεται ότι το πανεπιστήμιο πρέπει να μένει ανοιχτό ακόμη και στους επίδοξους καταληψίες του.

Η αντιπαράθεση, βέβαια, δεν τελειώνει εδώ. Ο Φορτσάκης ανήκει σε μια νέα φουρνιά πρυτάνεων, που προέκυψε από την εξ αναβολής εφαρμογή του νέου τρόπου ανάδειξης των διοικήσεων των ΑΕΙ, όπως τον προέβλεπε ο νόμος Διαμαντοπούλου. Οι περισσότεροι εξ αυτών δηλώνουν αποφασισμένοι να σπάσουν τα «άσυλα» και τα «άβατα» που έχουν εγκαθιδρύσει χρόνια τώρα οι μειοψηφίες.

Η εμπειρία δείχνει ότι, ακόμη και αν ο νέος πρύτανης και οι όμοιοι πετύχουν πρόσκαιρα τον σκοπό τους, η επιτυχία τους δεν θα αλλάξει μόνιμα το πανεπιστημιακό τοπίο.

Η περιπέτεια των ΑΕΙ είναι υποδειγματική για τον ιό της ελληνικής ασυνέχειας: μια μεταρρύθμιση ψηφίζεται από τα δύο τρίτα της Βουλής για να απορρυθμιστεί από τους ίδιους που την ψήφισαν. Ομοίως, η εφαρμογή του νόμου επαφίεται στις διαθέσεις του εκάστοτε πρύτανη.

Είναι το σπιράλ της στασιμότητας, όπου η χώρα στροβιλίζεται χωρίς να αλλάζει, μένοντας διαρκώς – όπως το λένε κάποιοι διεθνείς παρατηρητές της – αμεταρρύθμιστη.

Δεν υπάρχουν σπρεντ που να αντανακλούν τις διακυμάνσεις στην εκπαίδευση, όπως οι δείκτες αγοράς που μετρούν ανηλεώς τις στροφές της οικονομίας. Τις επιδόσεις όμως του δημόσιου εκπαιδευτικού συστήματος τις βλέπει κανείς παντού διάσπαρτες στην καθημερινότητα. Οπως, ας πούμε, σε ένα χθεσινοβραδινό αγωνιστικό tweet, που θα μπορούσε να διαβαστεί και ως ελάχιστο δείγμα των καρπών της ημετέρας Παιδείας: «Η κατάληψη του ΕΚΠΑ υπάρχει θέληση να κρατηθεί και τη νύχτα αν υπάρχει ανθρώπινο δυναμικό».

Δυναμικό λειτουργικού αναλφαβητισμού υπάρχει πάντως ανεξάντλητο.

Τελευταία Νέα