Αναζήτηση
Συμβαίνει και στους πιο γυμνασμένους θιάσους. Ενα σαρδάμ, ένα στραβοπάτημα, ένας λαρυγγισμός μπορεί να χαλάσει την κορύφωση του έργου. Να μετατρέψει το δράμα σε κωμωδία.
Κάπως έτσι θα διαβάζαμε σήμερα το «Χρύσανθος-γκέιτ». Και μόνο ο τίτλος θα ακουγόταν κωμικός –αντάξιος μιας παραπολιτικής φάρσας. Ομως, η κατάσταση δεν επιτρέπει χαμόγελα.
Η αλυσίδα των παρεξηγήσεων που ξεκίνησε από τον Γκίκα Χαρδούβελη για το ποιος θα κάτσει και ως τι θα κάτσει στο τραπέζι με την τρόικα δεν ήταν απλώς ατύχημα. Ηταν ένα ατύχημα που αργά ή γρήγορα επέπρωτο να συμβεί.
Ο υπουργός Οικονομικών δεν μοιάζει με τον προκάτοχό του. Και οι δύο πήραν το «ηλεκτροφόρο» χαρτοφυλάκιο ως τεχνοκράτες. Ομως ο Στουρνάρας γρήγορα έδεσε με τον Πρωθυπουργό και έδειξε ότι είχε την ευελιξία να χειριστεί εύφλεκτες σχέσεις όχι μόνο με τους δανειστές, αλλά κυρίως στο εσωτερικό. Με τους υπουργούς που τον έβλεπαν σαν ξένο και τους βουλευτές που τον έβλεπαν σαν αλεξικέραυνο του πολιτικού κόστους. Δεν θα είχε επιβιώσει από αυτά τα διασταυρούμενα πυρά, αν δεν ήταν οπλισμένος με την εμπιστοσύνη –διάβαζε και πολιτική κάλυψη –του Πρωθυπουργού.Ή αν δεν το είχε φιλοσοφήσει εξαρχής, γνωρίζοντας ότι από καιρού εις καιρόν θα τους βρίσκει όλους απέναντί του.
Η σχέση του Χαρδούβελη με το Μαξίμου δεν αποπνέει την ίδια σιγουριά. Ή ο Χαρδούβελης δεν αντιλαμβάνεται την πολιτική ανάγνωση κάποιων χειρισμών. Ο Χρύσανθος είναι παρών σε όλες τις συναντήσεις με τους ξένους από το 2012 και μετά. Η μη συμμετοχή του δεν θα περάσει απαρατήρητη.
Τι άλλο μαρτυρεί η προχθεσινή τρικυμία εν ποτηρίω παρά την πολιτική ανασφάλεια, αλλά και την πολιτική αφέλειατου νέουυπουργούΟικονομικών; Τι τον οδήγησε να προκαλέσει σχεδόνκρίση μεένα ζήτημα πρωτοκόλλου; Σε αυτή την υπεραντίδραση βλέπει κανείς την έκφραση μιας βαθύτερης δυσπιστίας. Της δυσπιστίας που απηχούν οι διαρροές ότι τάχα υπάρχουν περισσότερες από μία διαπραγματευτικές ατζέντες, άλλη του υπουργού και άλλη του Μαξίμου.Αλλά και μια διαφορετική αντίληψη για τον ρόλο του.
Δεν ήταν η πρώτη φορά που ο Χαρδούβελης δίνει την εντύπωση ότι δεν αισθάνεται ως μέλος του κυβερνητικού σώματος. Είχε προηγηθεί εκείνο το «ο ΕΝΦΙΑ δεν είναι δικό μου δημιούργημα» που είχε παγώσει τους κυβερνητικούς. Και τους είχε κάνει να πιστέψουν ότι ο υπουργός αντιλαμβάνεται τον εαυτό του ως σολίστα, που παίζει από δική του παρτιτούρα –χωρίς συνέχεια.
Θα είχαν νόημα αυτές οι αναζητήσεις για τη χημεία των προσώπων και τις ενδόμυχες σκέψεις τους. Θα είχαν νόημα αν δεν μιλούσαμε για μία κυβέρνηση που βρίσκεται στην ανάγκη να επαναβεβαιώσει τα κοινοβουλευτικά της ερείσματα για να τελειώνει με τη γάγγραινα της εκλογολογίας. Θα είχαννόημα αν τα τελευταία μέτρα του Μνημονίου δεν έμοιαζαν ήδη με χιλιόμετρα Μαραθωνίου σε ανώμαλο δρόμο.
Σε τέτοιο δρόμο δεν τερματίζεις αν φυλάς τα πόδια σου.
