Αναζήτηση
Μελέτησα προσεκτικά το θέμα της ηχηρής παραίτησης του πρεσβευτή της Ελλάδας Παναγιώτη Ζωγράφου. Μίλησα με κόσμο και κοσμάκη για το θέμα. Και εδώ και στο Βερολίνο. Ο άνθρωπος είναι σοβαρός. Επαγγελματίας. Και αξιοπρεπής. Είναι προφανές ότι οδηγήθηκε στην παραίτηση όχι τόσο λόγω του αποκλεισμού του από το γεύμα του προέδρου Αντώνη με τη φράου Ανγκελα (έπαιξε και αυτό ρόλο), όσο γιατί πραγματοποιήθηκε η επίσκεψη στο Βερολίνο, παρά τις περί του αντιθέτου εισηγήσεις του. Ο Ζωγράφος πίστευε –και εξακολουθεί να πιστεύει –ότι η συνάντηση θα πήγαινε «άπατη». Οτι η φράου Ανγκελα, λόγω του κλίματος που επικρατεί τώρα στο Βερολίνο για τους… άχρηστους του Νότου (τους την έχει καρφώσει άγρια, πρώτον, η Γαλλία και η αδυναμία του Ολάντ να εφαρμόσει μεταρρυθμίσεις, και δεύτερον, ο Ρέντσι στην Ιταλία που δεν «ακούει») δεν θα ήταν διατεθειμένη να δώσει τίποτε.
Δεν εισακούστηκε. Η επίσκεψη έγινε, αλλά όπως αποδείχθηκε η καγκελάριος ήταν πολύ λάδι, αλλά από τηγανίτα τίποτα. Ο Ζωγράφος δικαιώθηκε εκ των πραγμάτων. Εξού και παραιτήθηκε.
Νούμερα και κλητήρες
Πρέπει να αναφέρω ότι ο πρόεδρος Βαγγέλης, από τη μακρινή Νέα Υόρκη όπου βρίσκεται, ενδιαφέρθηκε αμέσως. Προσφέρθηκε –στον πρόεδρο Αντώνη –να μεσολαβήσει για να αποτραπεί η παραίτηση του εξαδέλφου Παναγιώτη (Ζωγράφου). Του τηλεφώνησε ο ίδιος. Και του ζήτησε να μην το κάνει –«θα γίνει ζημιά για όλους, και για τον Πρωθυπουργό» φέρεται να του είπε. «Σε παρακαλώ μείνε, μέχρι να επιστρέψω στην Αθήνα και να τα πούμε από κοντά. Δεν σ’ το ζητώ ως προϊστάμενός σου υπουργός αλλά ως φίλος».
Ο άνθρωπος που μου μετέφερε το περιστατικό, μου είπε ότι ο Ζωγράφος ήταν ανένδοτος. «Εχω πάρει τις αποφάσεις μου, κύριε πρόεδρε. Εγώ έχω ένα ήθος, δεν είμαι κλητήρας κανενός. Είμαι διπλωμάτης και έχω ταχθεί να υπηρετώ την πατρίδα μου».
Αυτό το «εγώ δεν είμαι κλητήρας κανενός» μόνο τυχαία δεν το είπε ο πρεσβευτής. Είχε προηγηθεί στο λόμπι του Hilton Βερολίνου καβγάς του με τον κύριο «απαραίτητο» Χρύσανθο Λαζαρίδη. Πάνω στον καβγά ελέχθη και αυτό. Ο κύριος «απαραίτητος» με τον παρορμητισμό που τον διακρίνει επιτέθηκε στον Ζωγράφο «που τολμάει και έχει παράπονα».
Γιατί φυσικά ο κύριος «απαραίτητος» ήταν παρών και στο Βερολίνο. Οπως παντού, άλλωστε.
–Γιατί απορείς; μου είπε κοιτάζοντας πίσω από την πλάτη μου, μην ακούει κανείς, ο άνθρωπός μου από το Μαξίμου, που συνάντησα χθες. Ο Χρύσανθος είναι πλέον άτυπα το νούμερο 2 της κυβέρνησης.
–Μα εγώ νόμιζα ότι το νούμερο 2 είναι ο Βενιζέλος, του είπα για να τον προβοκάρω περισσότερο…
–Ο Χρύσανθος είναι, και κάνει ό,τι μπορεί για να το προωθήσει αυτό…
Χρύσανθε εσύ σουπερστάρ
Τον άφησα στον πόνο του, και έφυγα. Αλλά μετά που έφερνα στο μυαλό μου το θέμα «Χρύσανθος», πραγματικά τον δικαίωσα. Γιατί ο «απαραίτητος» κύριος Χρύσανθος δεν είναι πια άνθρωπος, είναι ιδέα. Για να ακριβολογώ, μια κινητή μονάδα παραγωγής ιδεών –έτσι τουλάχιστον προωθεί τον εαυτό του.
Πανέξυπνος όπως είναι, αποτελεί πραγματικά ένα ιδιοφυές παράδειγμα ανέλιξης από το πουθενά. Από το «νεφελώδες» εθνικοπατριωτικό Δίκτυο 21, στις παρυφές της δεκαετίας του ’90, να βρίσκεσαι να διοικείς ουσιαστικά τη χώρα μικρό πράγμα δεν το λες, όχιιιι.
Αλλά άμα παράγεις ιδέες, έστω και «τζούφιες», με κάποιον τρόπο πρέπει αυτό να το επικοινωνήσεις –και σε αυτό ο «απαραίτητος» κύριος Χρύσανθος είναι άσος. Δεν παίζεται!
Δική του η θεωρία των δύο άκρων (αποθεώστε με), δικός του και ο καταπληκτικός ΕΝΦΙΑ (ξανααποθεώστε με). Δική του η έμπνευση περί «Νέας Ελλάδας» (αποθεώστε με, λέμε), δική του και η επαναπροσέγγιση με τη «λαϊκή Δεξιά» μέσω ανασχηματισμού (παραληρείτε, ρε, εγώ είμαι). Δικά του όλα! Αναρωτιέμαι μόνο τι κάνει εκείνος ο Σαμαράς. Απλώς πρωθυπουργεύει;
Η «απαραιτητοσύνη» ως αρετή
Δεν θέλω να το πιστέψω. Αλλά αυτή η ταύτιση, έλεος πια. Για χάρη του, ο συνήθως προσεκτικός πρόεδρος Αντώνης έχει αποδεχθεί και το σκανδαλώδες και έξω από κάθε δεοντολογία πολιτική και άλλη, να διαθέτει γραφείο στο Μέγαρο Μαξίμου όντας βουλευτής (Επικρατείας, ελέω φυσικά Σαμαρά).
Τούτων δοθέντων, αντιλαμβάνομαι πλήρως γιατί ο ένας μετά τον άλλον οι σύμβουλοι του προέδρου Αντώνη «όπου φύγει φύγει» από το Μέγαρο Μαξίμου (τελευταίος «φυγάς» ο καθηγητής Γιάννης Μουρμούρας που διορίστηκε υποδιοικητής στην Τράπεζα της Ελλάδος). Και αναπέμπω ύμνους στη μεγαλειότητα του κυρίου «απαραίτητου». Μπράβο, ρε Χρύσανθε, είσαι μεγάλος…
Αποκοπή – επικόλληση
Στο μεταξύ, το καλό νέο από τη Νέα Υόρκη το είδαμε σε φωτογραφία: ο πρόεδρος Βαγγέλης με τη σύζυγο, έβγαλαν φωτογραφία με το ζεύγος Μισέλ και Μπαράκ Ομπάμα, την οποία με προθυμία μετέδωσαν όλα τα μέσα ενημέρωσης. Αλλά μετέδωσαν και φωτογραφίες άλλων ηγετών με το ζεύγος. Και άκου τώρα διάφοροι κακεντρεχείς, τι παρατήρησαν: ότι το ζεύγος Ομπάμα έχει σε όλες τις φωτογραφίες την ίδια στάση. Μα την ίδια: χαμόγελο-οδοντόκρεμα, σώμα μισή στροφή, χέρι ελαφρώς αφημένο στο προτεταμένο πόδι, φυσικά ίδια ρούχα. Και σε τι συμπέρασμα κατέληξαν; Οτι η φωτογραφία είναι από αυτές που βγάζουν στα πανηγύρια, όπου είναι στημένες χάρτινες φιγούρες διασήμων, και ο άλλος πάει και στέκεται δίπλα και βγαίνει φωτογραφία!
Αίσχος, βρε, αίσχος. Μια φωτογραφία έβγαλε ο άνθρωπος και αμέσως να του την ακυρώσετε…
Σαν μυθιστόρημα Εδώ ο άλλος, ο πρόεδρος Αλέξης, έστησε ολόκληρη… ιστορική και βαρυσήμαντη συνάντηση με τον Πάπα για μια φωτογραφία, και αποδεικνύεται τώρα ότι η συνάντηση δεν ήταν ούτε ιστορική ούτε βαρυσήμαντη. Δεν υπήρξε καν στο επίσημο πρόγραμμα του Πάπα της περασμένης Πέμπτης. Ηταν μια συνάντηση ρουτίνας, στην οποία ο Αλέξης μετείχε με άλλους δύο κομμουνιστές, και αφορούσε… κοινωνικά θέματα! Και όχι πολιτικά, όπως διευκρίνισε ο εκπρόσωπος του Πάπα. Το οποίο σημαίνει ότι αυτές οι παπαριές που μετέδωσαν οι «συριζοπαπαγάλοι», του είδους «τα λόγια σας ηχούν ως μελωδία στα αφτιά μου» που τάχα μου είπε ο Πάπας Φραγκίσκος στον πρόεδρο Αλέξη, ήταν αποτέλεσμα της γόνιμης φαντασίας του αγοριού με το βελούδινο βλέμμα Σκουρλέτη! Και να μου αναγνωριστεί παρακαλώ ότι είμαι (εξαιρετικά) επιεικής…
Μιλάνε τα ντοκουμέντα!
Οπως είμαι και μετριόφρων. Διότι και εγώ έχω δει τον Πάπα (Φραγκίσκο). Μια Κυριακή πρωί που βρέθηκα στο Βατικανό, βγήκε ο άνθρωπος (στο μπαλκονάκι του δεξιά από τον Αγιο Πέτρο) και με χαιρέτησε. Οπως και μερικές χιλιάδες μητέρες Τερέζες, φραγκισκανούς μοναχούς, καθολικοόυς ιεραποστόλους και τουρίστες από όλες τις γωνιές του κόσμου. Τον χαιρέτησα και εγώ, φυσικά. Αλλά δεν το έκανα θέμα. Δεν το είπα πουθενά. Τώρα το αποκαλύπτω. Αααα, έχω και φωτογραφίες! Την ώρα που με χαιρετάει!..
