Αναζήτηση
Εντάξει, δεν είναι είδηση. Ο Αδωνις Γεωργιάδης τσακώθηκε προχθές στη Βουλή. Σε μια σχεδόν άδεια Βουλή, ο νέος κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της ΝΔ «αρπάχτηκε» με τον Δραγασάκη που προήδρευε της συνεδρίασης για το Ρυθμιστικό της Αττικής. Οχι, ο καβγάς δεν αφορούσε το νομοσχέδιο. Εγινε για τη διαδικασία. Αλλά, είπαμε. Το θέμα δεν έχει σημασία. Ακόμη κι αν ήταν μόνος του στην Ολομέλεια, ο Αδωνις θα μπορούσε να μαλώσει με τον αντίλαλο της φωνής του.
Είδηση ίσως είναι ότι ο Αδωνις εξάγει πλέον την ηλεκτρισμένη του αύρα. Την περασμένη Παρασκευή ένα ατύχημα επί σκηνής διέκοψε την παράσταση της όπερας «Τανχόιζερ» του Βάγκνερ, στην πρεμιέρα του Φεστιβάλ του Μπαϊρόιτ. Εσπασαν τα ξύλινα στηρίγματα ενός αναδυόμενου κλουβιού που ήταν μέρος του σκηνικού, ακούστηκε ένας φοβερός γδούπος και, απότομα, έπεσε η αυλαία. Ηταν η πρώτη φορά στα 138 χρόνια του Φεστιβάλ που χρειάστηκε να διακοπεί μια παράσταση. Ολως τυχαίως, ο Γεωργιάδης βρισκόταν με τη σύζυγό του στο ακροατήριο.
Η ατυχία αυτή δεν χώρεσε στις ειδυλλιακές αφηγήσεις και στα χαριτόβρυτα selfies του ζεύγους από το Μπαϊρόιτ που έκαναν τις τελευταίες ημέρες τον γύρο του ελληνόφωνου Διαδικτύου. Μάλλον δεν πρόκειται για συνειδητή αποσιώπηση, καθώς ο πρώην υπουργός Υγείας ποτέ δεν φοβήθηκε τα φώτα της δημοσιότητας.
Ο ίδιος άλλωστε είχε διαγνώσει ως έναν από τους λόγους της αποπομπής του από την κυβέρνηση την «υπερέκθεσή» του. Είχε σπεύσει τότε –στις 22 Ιουνίου –να δεσμευθεί ότι «για ένα δίμηνο δεν θα δώσω καμία συνέντευξη». Και όντως κράτησε τον όρκο της σιωπής του –εκτός από τις δέκα, ή μάλλον είκοσι, μπορεί και τριάντα φορές που αναγκάστηκε να τον λύσει.
Η αλήθεια είναι ότι αυτή η ασυγκράτητη εξωστρέφεια δεν είναι άμοιρη πολιτικής σημασίας. Ακόμη και πριν από την υπουργοποίησή του ο Γεωργιάδης ήταν πάντα έτοιμος να υποστηρίξει από παραθύρου εις παράθυρον την κυβερνητική πολιτική. Ηταν επικοινωνιακό «κανόνι» για μια συγκυβέρνηση που δεν είχε πολλά στελέχη πρόθυμα να σηκώσουν το βάρος της πολιτικής της.
Αν κάποιος είχε το κουράγιο να παρακολουθήσει τη συζήτηση στο Β’ Θερινό Τμήμα της Βουλής χωρίς να γνωρίζει το αντικείμενό της, θα απορούσε: Τι συζητούν αυτοί οι άνθρωποι; Τον «κίνδυνο» να χτιστεί τζαμί στην Αθήνα; Το μυστικό σχέδιο της τρόικας να πάρει τα σπίτια των Ελλήνων; Ή μήπως τον ακλόνητο φιλελληνισμό του Βλαντίμιρ Πούτιν; Μέσα σε αυτή την παραζάλη ο Αδωνις ακουγόταν –παρά τους λαρυγγισμούς –σχεδόν ως όαση ορθολογισμού.
Μια εποχή όπου η πολιτική ανταγωνίζεται το τηλεοπτικό trash μοιάζει φτιαγμένη για ένα πολιτικό που τη μία ημέρα ακούει όπερα στη Βαυαρία και την επομένη τσαμπουκαλεύεται στις πρωινές εκπομπές και στο twitter.
Στο διαρκές φεστιβάλ πολιτικού μεταμοντερνισμού, στο οποίο έχει μετατραπεί η ελληνική πολιτική ζωή, ο Αδωνις είναι προορισμένος να πρωταγωνιστήσει.
