Οι μεγάλες προσδοκίες του Τζέρεμι Κόρμπιν

^«Για να αποκτήσουν την πλειοψηφία οι Εργατικοί το 2020, πρέπει να κερδίσουμε έδρες που δεν έχουμε κερδίσει εδώ και πολλές δεκαετίες, ίσως μάλιστα και μερικές που δεν έχουμε κερδίσει ποτέ. Είναι ένας φιλόδοξος στόχος. Οι Εργατικοί θα είναι λοιπόν φιλόδοξοι και τολμηροί στις εκλογές του 2020. Θα υποσχεθούμε πολλά και αν εκλεγούμε θα τα κάνουμε πράξη».

Είναι ένα μικρό απόσπασμα από την ομιλία που έδωσε προχθές ο Τζέρεμι Κόρμπιν, ο ηγέτης των Εργατικών, στη London School of Economics, στο πλαίσιο σειράς ομιλιών προς τιμήν του μαρξιστή θεωρητικού –και πατέρα του πρώην ηγέτη των Εργατικών Εντ Μίλιμπαντ –Ραλφ Μίλιμπαντ. Η συγγένεια δεν εμπόδισε τον Κόρμπιν να ασκήσει κριτική στον προκάτοχό του λέγοντας πως «η απουσία τόλμης στο μανιφέστο» του κόμματος στις προηγούμενες εκλογές ενδεχομένως να ενίσχυσε την άποψη πως η πολιτική «δεν μπορεί να αλλάξει τα πράγματα προς το καλύτερο». Ο επικεφαλής των Εργατικών πήγε την κριτική του και πιο πίσω στον χρόνο, επισημαίνοντας πως επί των προηγούμενων ηγετών του κόμματος, του Τόνι Μπλερ και του Γκόρντον Μπράουν μη εξαιρουμένων, «ο κόσμος έχασε την πίστη του στους Εργατικούς διότι παραχωρήσαμε υπερβολικά πολύ έδαφος στους Συντηρητικούς. Φανήκαμε δειλοί».

Εχουν περάσει οκτώ μήνες αφότου ο Τζέρεμι Κόρμπιν, ένας πολιτικός περισσότερο γνωστός μέχρι τότε ως ένας αέναος διαμαρτυρόμενος, ένας παλιομοδίτης αριστερός που αντιτάσσεται στις στρατιωτικές επεμβάσεις ανά τον κόσμο και στην εγγενή σκληρότητα του καπιταλισμού, έκανε την έκπληξη και από αουτσάιντερ κατέληξε να εκλεγεί στην κεφαλή των Εργατικών με ποσοστό 59,5%, μεγαλύτερο από οποιονδήποτε άλλο ηγέτη του κόμματος στην πρόσφατη ιστορία. Εχουν περάσει οκτώ μήνες και το ερώτημα παραμένει: θα καταφέρει αυτός ο διάπυρος αριστερός να αναδιαμορφώσει τη βρετανική πολιτική σκηνή ή θα οδηγήσει τους βρετανούς Εργατικούς στην ασημαντότητα; Ο δημοσιογράφος Σαμ Νάιτ τον ακολούθησε επί δύο μήνες αναζητώντας μια απάντηση. Κατέληξε να γράψει ένα πολυσέλιδο κείμενο στο τελευταίο τεύχος του «New Yorker».

Ως άνθρωπο βρήκε τον Κόρμπιν «εξαιρετικά συμπαθή», από εκείνους που του αρέσει «να μοιράζονται τα σάντουιτς», «σε αγγίζουν καμιά φορά αφηρημένα στο μπράτσο», «αποφεύγουν, όποτε γίνεται, το επίσημο υπηρεσιακό αυτοκίνητο», «μετακινούνται με ποδήλατο ή τρένο», «καλλιεργούν φρούτα και λαχανικά σε ένα μικρό οικόπεδο μερικά χιλιόμετρα από το σπίτι τους», αψηφούν το πρωτόκολλο προκειμένου να μεταφέρουν στον ίδιο τον πρωθυπουργό Ντέιβιντ Κάμερον τις ερωτήσεις και τις αγωνίες απλών ανθρώπων, μιλάνε πάντα με σεμνότητα ακόμα και όταν εκθέτουν το μεγαλεπήβολο όραμά τους για έναν κόσμο χωρίς κοινωνικές ανισότητες, παραμένουν πάντα ή σχεδόν πάντα «το πιο ήρεμο άτομο στον χώρο». Ως κόμμα, βρήκε τους Εργατικούς σε μια κρίσιμη περίοδο για τη Βρετανία και την Ευρώπη ολόκληρη, παραμονές του δημοψηφίσματος για το Brexit, «σε μια κατάσταση δεινού σοκ».

Οι «μετριοπαθέστερες ελίτ» του κόμματος φοβούνται πως ο Κόρμπιν είναι «μια καταστροφή» και πως το βρετανικό κοινό ποτέ δεν θα πάρει στα σοβαρά τις ιδέες του –επανεθνικοποίηση των βρετανικών σιδηροδρόμων, αύξηση της φορολογίας για τους πλούσιους, ενίσχυση των συνδικάτων, αντικατάσταση της Βουλής των Λόρδων με ένα αιρετό σώμα, ευρεία ανάμειξη του κράτους στις ιδιωτικοποιημένες, σε μεγάλο βαθμό στις αγορές ενέργειας και στέγης, κατάργηση των διδάκτρων στα πανεπιστήμια. Πολλοί από τους περισσότερο κεντρώους συναδέλφους του Κόρμπιν φοβούνται πως η μεγαλύτερη προτεραιότητά του, πιο σημαντική και από τη νίκη στις εκλογές του 2020, είναι να αποκαταστήσει τη «χαμένη αγνότητα» του Εργατικού Κόμματος.

Η κατάσταση αυτή πυροδοτεί συνεχώς φήμες στον βρετανικό Τύπο για «συνωμοσίες με σκοπό την ανατροπή του Κόρμπιν». Οι αρχικές προβλέψεις έλεγαν πως δεν θα άντεχε στο πόστο ούτε μήνα. Αν όντως υπήρξαν ωστόσο ποτέ συνωμοσίες, πνίγηκαν μέσα στο 50% της δημοτικότητας που διατηρεί ο Κόρμπιν μεταξύ των μελών του κόμματος –και δη των επιπλέον 350.000 μελών που προστέθηκαν στα 200.000 ήδη υπάρχοντα τους πέντε μήνες που προηγήθηκαν της εκλογής του. «Βρισκόμαστε σήμερα σε μια κατάσταση όπου είναι μη εκλέξιμος στη χώρα αλλά απρόσβλητος στο κόμμα», είπε στον Σαμ Νάιτ ο λόρδος Μάντελσον, ένας από τους στενότερους συμβούλους του Τόνι Μπλερ, αρχιτέκτονας των Νέων Εργατικών. Ο ίδιος ο Κόρμπιν αποφεύγει την αντιπαράθεση και λέει λίγα λόγια, είτε για να καθησυχάσει είτε για να τρομάξει τους βουλευτές του: «Μπορούμε να πάρουμε τον κόσμο μαζί μας; Μπορούμε σε κάποιο βαθμό».