Αναζήτηση
… του Χοακίν Αλμούνια στην ηγεσία του ισπανικού σοσιαλιστικού κόμματος
μοιάζει μήνυμα κινδύνου μάλλον παρά ελπίδας. Τέσσερα χρόνια είχε διατελέσει
υπουργός Εργασίας ο Α., και η ανεργία όλο και μεγάλωνε ώσπου, με 22%, έσπασε
κάθε ρεκόρ. Άλλα τέσσερα ήταν υπουργός Εσωτερικών για ν’ αποτύχει και στη μάχη
κατά της γραφειοκρατίας. Φταίνε ασφαλώς και οι «συγκυρίες». Αλλά ο νέος
αρχηγός, γνωστός κυρίως ως καλός διαπραγματευτής, ελάχιστα έχει λάμψει σε έργο
πρωτογενές. «Ο Γκονζάλες έγραψε η «Ελ Μούντο» ήταν ηγέτης σε τρία επίπεδα:
στην ιδεολογία, στη βάση, στο κόμμα. Ο Α. είναι, μετά βίας, μόνο στο
τελευταίο». Εύγλωττο ήταν, όπως ελέχθη, το πένθιμο ύφος των συνέδρων που τον
εξέλεξαν. Καθώς μάλιστα το καταστατικό απαγορεύει το Όχι σε εκλογή Γενικού
Γραμματέα, 231 μέλη (24%) προτίμησαν την αποχή.
… όπως ήταν σε «Φελιπίστας» και «Γκερρίστας» χονδρικά, εκσυγχρονιστές και
δογματικούς το κόμμα απειλείται τώρα από μεγαλύτερο φραξιονισμό. Αλλά η
εκλογή του 49χρονου Βασκου οικονομολόγου, προϊόν πίεσης του Γκονζάλες όπως
και η παραίτηση του υπαρχηγού Αλφόνσο Γκέρρα, του οποίου καταργήθηκε και η
θέση θεωρήθηκε από πολλούς λύση εμβαλωματική: καλή ίσως μόνο για να δοθεί
λίγος χρόνος προετοιμασίας στον σοσιαλιστή αρχηγό του ΝΑΤΟ, Χαβιέρ Σολάνα, να
αναλάβει αυτός τα ηνία προ των εκλογών του 2000. «Με το ένα μάτι ο Σολάνα
παρακολουθεί τη Ρωσία, με το άλλο τη Μαδρίτη», γράφει η έγκυρη «Βανγκουάρντια»
της Βαρκελώνης. Στο μεταξύ, ο κεντροδεξιός Ασνάρ κερδίζει αργά πόντους.
Γκάλλοπ της 22/6 του δίνει 40%. Στους σοσιαλιστές 38%.
|
|
… έληξε λοιπόν οριστικά; Υπάρχει πράγματι μια τέτοια αίσθηση. Ο Γκονζάλες
δεν ενθαρρύνει τις προφητείες για επάνοδό του.
Με 14 χρόνια πρωθυπουργίας και 24 επικεφαλής του κόμματος αισθάνεται ήδη, στα
55 του, αρχαίος.
«Στην ηλικία μου είπε στη «Μοντ» (23/6) ο Μιττερράν μόλις άρχιζε να
διεκδικεί την προεδρία.
Φαίνεται πως υπήρξα μια γενιά πρόωρος». Τίποτα δεν του κάνει κέφι. «Να γίνω
πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς; Δεν με συγκινεί.
Να διαδεχτώ τον Σαντέρ στην ΕΕ; Ούτε αυτό. Προτιμώ να μετέχω απλώς στη μεγάλη
ανταλλαγή ιδεών που γίνεται αυτόν τον καιρό για την αριστερά, σε ευρωπαϊκό και
σε ευρωαμερικανικό επίπεδο».
Ο ίδιος έχει μήπως καμμιά καλή ιδέα; Έχει: την «traversalidad». Εγκαρσιότητα.
… που επικρατούν στην Ευρώπη, λέει ο Γκ., «παραμένουν σοσιαλδημοκρατικά,
φιλελεύθερα ή χριστιανοδημοκρατικά. Αλλά η Ευρώπη δεν είναι ούτε δεξιά ούτε
αριστερή». Είναι απ’ όλα. Και σε κάθε ρεύμα υπάρχουν περιοχές που ταιριάζουν
με περιοχές άλλων ρευμάτων. Συγγένειες, λοιπόν, σε «εγκάρσια» διατομή.
«Υπάρχει τώρα ο Μπλαιρ. Υπάρχει ο Ζοσπέν, άνθρωπος σοβαρός, ιδεολόγος, πολύ
έντιμος. Αλλά συνεννοείσαι τέλεια και με τον Κολ, τον οποίο εκτιμώ πολύ. Η
Γαλλία πάντως είναι από μόνη της ένα εργαστήρι εγκαρσιότητας. Υπάρχει η
κλασική διάκριση αριστερά-δεξιά, αλλά παράλληλα υπάρχει και άλλη, λανθάνουσα:
μεταξύ, ας πούμε, βοναπαρτισμού και μιας νέας οπτικής, του 21ου αιώνα. Εξ ου
και οι περίεργες αυτές προσεγγίσεις, κεντροδεξιάς και κεντροαριστεράς, ή
κομμουνιστών και λεπενικών». Μια άλλη καλή ιδέα για την αριστερά: Να ασχοληθεί
σε ευρωπαϊκό επίπεδο με τα θέματα «απασχόληση, παιδεία, υγεία». Όχι μόνο με το εύρω…
