H ήττα της Εθνικής μας από το Βέλγιο πόνεσε, όχι μόνο γιατί σχεδόν εκμηδενίζει, κατά την προσωπική μας άποψη (που έλεγε και ένας εκ των κορυφαίων ελλήνων σπορτκάστερ), τις ελπίδες μας για πρόκριση, αλλά κυρίως επειδή οι Βέλγοι ήταν καλύτεροι. Οταν χάνεις από έναν υποδεέστερο ή ισάξιο αντίπαλο, δεν πονάς, αλλά εξοργίζεσαι και πεισμώνεις. Οταν δέχεσαι την ήττα από τον ανώτερο, πονάς. Πονάς γιατί ξέρεις ότι αυτός που τον «κοίταξες στα μάτια» στις Βρυξέλλες πήρε το ματς που έπρεπε. Οταν έπρεπε. Μέσα στο σπίτι σου. Και το συγκεκριμένο παιχνίδι θα το έπαιρνε όσες φορές και αν χρειαζόταν να το κάνει, όσοι Μήτρογλου και αν έπαιζαν. Αυτό φάνηκε στο γήπεδο. Και σε αυτές τις στιγμές δεν χρειάζονται πολλά λόγια. Ο πόνος περνάει με τη σιωπή και την προσπάθεια.

Τελευταία Νέα