Αναζήτηση
Θα μπορούσε να το κάνει λίγο πιο κομψά. Να τους καλέσει όλους για φαγητό και πάνω στο τσιμπούσι να το πετάξει με τρόπο:
– Αλήθεια, αλήθεια σας λέγω, κάποιοι από εσάς που σήμερα τρώτε τη συναγρίδα μου και πίνετε τη μαλαγουζιά μου, με έχετε προδώσει.
– Μήπως εγώ, κύριε, θα ρωτούσε ο Μαυρίας.
– Τι να προδώσεις εσύ, ρε βυζανιάρικο; Ενενήντα χιλιάρικα τον χρόνο παίρνεις – δηλαδή θα τα πάρεις κάποτε.
– Μην είμαι εγώ ο προδότης, θα συνέχιζε ο Καρνέζης.
– Αραξε, Ορέστη. Δεν με πούλησες εσύ – εγώ θα σε πουλήσω όταν έρθει η ευλογημένη ώρα.
– Εχει γούστο να εννοείς εμένα, θα του έλεγε έκπληκτος ο Τοτσέ.
– Εσύ, ισπανέ χασογκόλη, προορίζεσαι να με προδώσεις στο επόμενο επεισόδιο. Μαζί με τον Βιτόλο και τον Κουίνσι, για να τελειώνουμε με τα ακριβά συμβόλαια.
Και επειδή οι ποδοσφαιριστές στην Παιανία είναι διπλάσιοι – και βάλε – από τους μαθητές στην Ιερουσαλήμ, και θα το πηγαίναμε για μυστικό… πρωινό, ο πρόεδρος θα έβαζε τέλος στην κολοκυθιά με μία αποστροφή-τομή στο πράσινο ευαγγέλιο. Για να τη διαβάζουν αι γενεαί πάσαι και να τρέμουν την κόλαση της αιώνιας αναδάσωσης του Υμηττού: «Ο ένας από τους Ιούδες δεν έχει σταματήσει να φτιάχνει το μαλλί του από την ώρα που κάτσαμε να ρημαδοφάμε. Ο άλλος σε κάθε δείπνο τη λαδιά του θα την κάνει, όπως και την γκέλα του σε κάθε ματς. Ο τρίτος μάς τα κάνει τσουρέκια κάθε φορά που του καθυστερούμε τα αργύρια. Ο τέταρτος θα βάλει γκολ τη Δευτέρα Παρουσία. Ο πέμπτος είναι αυτός που ένας αλλόθρησκος στη Βέροια τον έκανε Μαρία Μαγδαληνή – Θεέ μου σχώρα με». Τότε ο Χριστοδουλόπουλος, ο Βύντρα, ο Μπουμσόνγκ, ο Φορναρόλι και ο Σπυρόπουλος θα καταλάβαιναν ότι πρέπει να αρχίσουν να ψάχνουν δέντρο για να κρεμαστούν ή, το λιγότερο, ομάδα για να συνεχίσουν την καριέρα τους. Αλλά επειδή ο κόσμος έχει προχωρήσει 2.000 χρόνια μπροστά και οι μυστικοί δείπνοι είναι ντεμοντέ – πέρα από περιττό έξοδο -, ο Αλαφούζος προτίμησε την οδό της ανακοίνωσης και των δημοσιογραφικών διαρροών. Η οποία έχει ένα μεγάλο πλεονέκτημα: είναι πολύ πιο φλου κάρφωμα. Που σημαίνει ότι αν ο Ιούδας δεν μασήσει και ζητάει τους 12 αποστόλους για να σου αδειάσει τη γωνιά ή αν ο προπονητής πατήσει πόδι, μπορείς να την κάνεις γυριστή: να πεις ότι η παραβολή παρερμηνεύτηκε. Πάνε πια οι αγνές εποχές που οι προδότες είχαν τσίπα. Σήμερα έχουν συμβόλαια και μάνατζερ – και θα σε καρφώσουν στον σταυρό της FIFΑ μέχρι να πεις «αμήν».
Από τους Ισκαριώτες, άλλοι ήταν παρόντες στον τόπο της προδοσίας – στη Βέροια – κι άλλοι όχι. Αλλοι είναι παλιοί και άλλοι νέοι. Αλλους τους έφεραν στον Παναθηναϊκό οι τσάτσοι του Βαρδινογιάννη και άλλους το άγιο πνεύμα του Φερέιρα. Αλλοι δεν προσπαθούν αρκετά και άλλοι δεν μπορούν όσο κι αν προσπαθήσουν. Το μόνο κοινό χαρακτηριστικό τους είναι ότι κοστίζουν έναν σκασμό λεφτά.
Τι πιο ασορτί με τον «ηθικό, έντιμο και απελευθερωμένο από κάθε μορφής σκοπιμότητες» Παναθηναϊκό που ευαγγελίζεται ο Αλαφούζος, να τους φωνάξει και να τους ξηγηθεί ντεκλαρέ: «Κύριοι, δεν υπάρχει σάλιο ούτε για γραμματόσημο. Πηγαίνετε στην ευχή της Παναγίας, μπας και σωθούμε όλοι μας».
Αντ’ αυτού ακολούθησε τη γνώριμη εταιρική κουλτούρα της Παιανίας. Οπου για να διώξουν έναν παίκτη, πρέπει σώνει και καλά να του κολλήσουν κάποια ρετσινιά: του λούζερ, του παλιόπαιδου, του κλικαδόρου ή του στημένου! Ενώ θα μπορούσαν να του πουν το απλούστατο: «Δεν μας κάνεις, γούστο μας καπέλο μας και καουμποϊλίκι μας». Και καλά ο Αλαφούζος, ου γαρ οίδε τι ποιεί. Οι άνθρωποι δίπλα του που ξέρουν μπάλα, δεν του εξήγησαν τι παθαίνει μία ομάδα όταν οι παίκτες της νιώσουν πως δεν τους σέβονται; Μυστήριο. Και ακόμη μεγαλύτερο μυστήριο είναι ότι πήρε μια τόσο σοβαρή απόφαση την ώρα που – υποτίθεται ότι – η ΠΑΕ αλλάζει χέρια. Αν δεν τρελάθηκε, κάτι ξέρει που οι υπόλοιποι αγνοούν.
