Αναζήτηση
Η στιγμή που ο προπονητής πρέπει να αρχίσει να φτιάχνει βαλίτσες είναι όταν ο πρόεδρος νιώσει την ανάγκη να πει ότι τον στηρίζει. Ενας άλλος άγραφος νόμος που αφορά τους προπονητές είναι ότι μόνον οι επιτυχίες μπορούν να κρατήσουν το κεφαλάκι τους στη θέση του. Αν τα αποτελέσματα στραβώσουν, δεν τους γλιτώνει ούτε το όνομα ούτε το βιογραφικό, ούτε όσα πέτυχαν στην ίδια ομάδα πέρυσι. Ούτε καν η τυφλή εμπιστοσύνη του προέδρου. Γι’ αυτό και ο Αλαφούζος τη μία ημέρα επανέλαβε ότι θα κρατήσει τον Φερέιρα ώς το τέλος (της σεζόν, του συμβολαίου του, της ομάδας ή του κόσμου – δεν το διευκρίνισε) και την επόμενη τον ξεπροβόδισε. Διαφορετικά υπήρχε ο κίνδυνος ο κόσμος να αγριέψει, το τέλος να έρθει πολύ νωρίτερα – και να είναι το τέλος της προσπάθειας για τη σωτηρία της ΠΑΕ.
Επρεπε να φύγει ο Φερέιρα; Υπάρχει κι εδώ ένας νόμος: τον προπονητή που βλέπει το πρόβλημα αλλά όχι και τη λύση μπορείς να τον θεωρείς ήδη τελειωμένο. Πολύ περισσότερο αν δεν βλέπει ούτε το πρόβλημα. Αν υπάρχει κάτι για το οποίο θα μνημονεύουμε τον Πορτογάλο μέχρι να ξαναβγούμε στις αγορές είναι ότι όλα τα έβρισκε ωραία – έτσι άσχημα που ήταν. Για τα μακελέματα του Παναθηναϊκού έφταιγαν οι διαιτητές, η ΕΠΟ, το μπάτζετ, οι τραυματισμοί, το άγχος, η κούραση, η φυσική κατάσταση, η ατυχία, οι νέοι παίκτες, οι παλιοί παίκτες, τα ψυχολογικά τους, η εμπειρία του αντιπάλου, οι λεπτομέρειες, ο άνεμος, το πρώτο γκολ που έφαγε και καπάκι το δεύτερο – αν δεν έχω ξεχάσει κάτι – αλλά ποτέ η δουλειά που γίνεται στην ομάδα. Οπότε – σου λέει ο άλλος – αν είναι να συνεχίσεις αυτή την καλή δουλειά, άσ’ το καλύτερα γιατί μας βλέπω να μας κλαίνε οι ρέγκες.
Είτε πούμε ότι ο Φερέιρα είναι καλός προπονητής είτε όχι, κάποιος που έχει ξοδέψει 40 χρόνια από τη ζωή του στα γήπεδα δεν είναι δυνατόν να παρακολουθεί μία ομάδα που χάσει-κερδίσει δεν βλέπεται ούτε με κολλύριο και να πιστεύει στ’ αλήθεια ότι βαδίζει στον σωστό δρόμο, ότι αναπτύσσεται. Τότε, γιατί τα έλεγε όλα αυτά ο Ζεσουάλντο; Αν δεν τα έχει χάσει από τα 66 του, πούλαγε τρέλα. Επειδή κουράστηκε προσπαθώντας να βάλει τάξη στο χάος, για να πάρει την αποζημίωση ή γιατί απλώς πεθύμησε το σπιτάκι του. Γι’ αυτό έπρεπε να φύγει. Διότι χειρότερη ομάδα και από εκείνη που της λείπουν καλοί ποδοσφαιριστές είναι αυτή που οι παίκτες της καταλαβαίνουν ότι ο δάσκαλός τους το έχει ρίξει στην παλαβή.
Πάμε τώρα στην ερώτηση του εκατομμυρίου: Θα καταφέρει ο Ρότσα να διορθώσει τα χάλια του Παναθηναϊκού; Η μόνη απάντηση που μπορεί να δοθεί είναι ότι κάποια πράγματα είναι στο χέρι του και κάποια άλλα όχι. Για παράδειγμα, δεν μπορεί να κάνει σκόρερ τον Φορναρόλι, που το τελευταίο του γκολ το έβαλε την εποχή που ο Αλαφούζος είχε ακόμη πλούσιο μαλλί. Δεν μπορεί να μάθει στον Βύντρα να βγάζει σωστές σέντρες τώρα στα γεράματα. Δεν μπορεί να πείσει τον Μπουμσόνγκ να μην τραυματίζεται όταν του καθυστερούν τα λεφτά ή να ζητήσει από τον Βιτόλο και τον Μαρίνο να φτιάχνουν παιχνίδι, γιατί στην ιδέα και μόνο ότι πρέπει να δώσουν την μπάλα μπροστά θα λιποθυμήσουν.
Τι μπορεί να κάνει; Να καταργήσει το σύστημα… ΔΕΗ που έπαιζε ο Φερέιρα (τρέχουν ο Κουίνσι ή ο Σισοκό με την μπάλα σαν παλαβοί και οι υπόλοιποι στέκονται στύλοι ώσπου να τη χάσει) και να διδάξει έναν ομαδικό τρόπο παιχνιδιού. Να μάθει στους παίκτες να συνεργάζονται. Να απαιτήσει να βγαίνουν πρώτοι στην μπάλα. Να τους πείσει ότι απαγορεύεται να γλεντάνε την ομάδα με το δεύτερο μεγαλύτερο μπάτζετ στη χώρα αντίπαλοι πιο φτωχοί κι από τα βλίτα. Τα αυτονόητα, δηλαδή.
Αν δεν τα καταφέρει, το λάθος δεν θα είναι ότι έφυγε ο Φερέιρα αλλά ότι ήρθε ο Ρότσα.
