Οσο ήταν πέναλτι αυτό που έδωσε ο Αρετόπουλος στον Ολυμπιακό, άλλο τόσο είναι σκάνδαλο. Πέναλτι δεν ήταν επειδή η μπάλα χτυπάει πρώτα στο σώμα του Ψυχογιού και ύστερα στο χέρι του. Πράγμα που μέχρι να ράψουν κωλότσεπες στα σορτσάκια – και ο κανονισμός να υποχρεώνει τους παίκτες να χώνουν τα χέρια τους εκεί όταν αμύνονται στην περιοχή τους – μπορεί να συμβεί στον καθένα. Αλίμονο αν τιμωρείται κάτι που μπορεί να συμβεί στον καθένα, και μάλιστα με την εσχάτη των ποινών. Και σκάνδαλο δεν είναι, διότι ο Αρετόπουλος όντως είδε χέρι: δεν το έβγαλε από την κοιλιά του.   

Πρόκειται για το κλασικό διαιτητικό λάθος που επί δεκαετίες ξέρουν και εμπιστεύονται οι έλληνες φίλαθλοι. Με το που γίνεται η δύσκολη φάση, η πρώτη σκέψη του έλληνα ρέφερι είναι ότι έμπλεξε. Η αμέσως επόμενη – μηχανική και αυτή – είναι το πώς θα μπλέξει όσο το δυνατόν λιγότερο. Γι’ αυτό εννιά φορές στις δέκα οι αμφιβολίες σφυρίζονται υπέρ του ισχυρού. Παλιοί διαιτητές εξομολογούνται πως όταν ξεκινούσαν για το γήπεδο είχαν ήδη αποφασίσει τι θα κάνουν σε περίπτωση που τους κάτσει η στραβή. Είναι κομμάτι της ψυχολογικής προετοιμασίας του κάθε Αρετόπουλου, να μην ψάχνεται εκείνη την ώρα την κακιά αν είναι προτιμότερο να φωνάξει ο Αρης  – που το πολύ πολύ να βραχνιάσει – ή να τσαντιστεί ο Ολυμπιακός, που μπορεί να τον βάλει σε μεγάλους μπελάδες.

Ολα τα υπόλοιπα που ειπώθηκαν και γράφτηκαν είναι κακοήθης καχυποψία. Η οποία με το πέρασμα του χρόνου αντί να καλυτερεύει… βελτιούται διαρκώς, όπως έλεγε κι ένας παλιός συνάδελφος. Τόσο, ώστε πλέον δεν υποψιαζόμαστε μόνο τα κοράκια αλλά και τα κανάλια!

Το ζήτημα των μεταδόσεων έχει δύο σκέλη. Το ένα έχει να κάνει με τις επίμαχες φάσεις, για τις οποίες το συνδρομητικό από το καλοκαίρι του 2010 έχει υιοθετήσει τη μέθοδο «του φευγάτου η μάνα δεν έκλαψε ποτέ». Ο… περιγράφτης λέει ότι ο Αρετόπουλος έδωσε πέναλτι – και καθαρίζει. Για το αν ήταν ή δεν ήταν, ας τραβιούνται οι αρειανοί με τους ολυμπιακούς – και όλοι μαζί με τον διαιτητή. Στις πονηρές ημέρες που ζούμε δεν τους αδικώ. Αν και το ότι βρέθηκαν κάποιοι να ισχυρίζονται ότι η Nova έδειξε εννέα ριπλέι της επίμαχης φάσης τα οποία δεν την ξεκαθαρίζουν 100% και έκανε γαργάρα το ένα, το διαφωτιστικό, δείχνει ότι όσο υπάρχουν χολερικοί, τη μανούρα δεν τη γλιτώνει με τίποτα. Το ερώτημα είναι αν αυτό το δόγμα «φροντίζουμε να μην εξαγριώνουμε τις ομάδες ή τους πελάτες-συνδρομητές» έχει κάποια κόκκινη γραμμή. Διότι αν δεν έχει, το επόμενο βήμα θα είναι να μη σχολιάζονται ούτε οι επιδόσεις των ομάδων ή οι προσπάθειες των παικτών, για να μην κρανιώνεται ο Αλαφούζος. Οπότε η μετάδοση θα ακούγεται σαν πρωινή αναφορά στρατοπέδου: θα έχει μόνον ονόματα.

Το άλλο σκέλος είναι ο χειρισμός επεισοδίων, όπως το χαστούκι του ευγενούς φιλάθλου στον Μαυρία, το οποίο έπεσε γύρω στις 6 το απόγευμα αλλά το είδαμε κατά τις 11 το βράδυ. Σύμφωνα με τη Nova αυτό συνέβη γιατί «η ζωντανή κάλυψη των αγώνων επικεντρώνεται στην αγωνιστική δράση» και «οι κάμερες παρακολουθούν την εξέλιξη του παιχνιδιού και δεν επιστρέφουν σε μη αγωνιστικές φάσεις». Δηλαδή, αν κατάλαβα καλά, αν ο ποδοσφαιριστής αντί για μπούφλα έτρωγε κοτρόνα στο κεφάλι – κούφια η ώρα -, σε όλο το δεύτερο ημίχρονο θα μέναμε με την απορία τι απέγινε ο Μαυρίας: Α) Εφυγε τσαντισμένος επειδή δεν του έδιναν την μπάλα; Β) Κάτι είχε φάει και τον θέρισε; Γ) Τον δάγκωσε ο Πάπε Σο;

Οσο για τον Κώδικα Δεοντολογίας Μετάδοσης Αγώνων που επικαλούνται από το συνδρομητικό κανάλι, ας τον ξαναδιαβάσουν. Διότι η οδηγία της FIFA και της UEFA σου λέει να μη δείχνεις επίμονα τυχόν επεισόδια στις κερκίδες καθιστώντας τα σπουδαιότερα από το ίδιο το ματς – το οποίο από το να μην τα δείχνεις καθόλου απέχει όσο η αχρείαστη προβολή από την είδηση.

Τελευταία Νέα