Η σκοτεινή πλευρά των λαϊκών παραμυθιών

Κρατάει χρόνια η σχέση τους με τα παραμύθια και μάλιστα με τη σκοτεινή πλευρά τους, την οποία αναδεικνύει η ομάδα Απειρον. Δηλαδή, οι Θάλεια Γρίβα, Γιώτα Τσιότσκα και Ηρώ Κισσανδράκη που πρωτοεμφανίστηκαν με την παράσταση «Σταχτοπούτα η ιδανική» το 2014 στο Off – Off Athens του θεάτρου Επί Κολωνώ. Ακολούθησε το 2015 «Το όνειρο της κοιμωμένης» στο Χώρο τέχνης 14η Μέρα και «Τα πιο τρομακτικά Χριστούγεννα» στο Christmas Factory. Με τα «Βρώμικα παραμύθια» που σκηνοθετούν αυτή την περίοδο πήραν τη δεύτερη θέση στον διαγωνισμό του Scratch Night του Bob Theater Festival 2016 στο Bios. «Οταν αποφασίσαμε να πάρουμε μέρος στο Scratch Night, αναζητήσαμε ένα παραμύθι που να μην είναι τόσο γνωστό, ούτε τόσο παιδικό με κάποιο τρόπο»λέει η σκηνοθέτρια Θάλεια Γρίβα. «Να μην το ξέρουμε δηλαδή από την παιδική μας ηλικία. Γι’ αυτό ψάξαμε περισσότερο στα λαϊκά παραδοσιακά παραμύθια, τα οποία είναι απίστευτα ιδιαίτερης αισθητικής. Αν και μας λείπει η γνώση της λαογραφίας μας, βρήκαμε παραμύθια που έχουν μια διαφορετικότητα. Είναι καθαρά παραδοσιακά και όλα με κάποιον τρόπο μιλάνε για περίεργα ταιριάσματα».

Ανανεωμένη κι εμπλουτισμένη, η παράσταση ανοίγει τη σεζόν στο Θέατρο 104. Πώς μια γριά 107 ετών καταφέρνει να παντρευτεί με το βασιλόπουλο των ονείρων της και μάλιστα να ζήσουν και ευτυχισμένοι; Παραστρατημένες κόρες, πονηρές γριές, άβουλα πριγκιπόπουλα και κατατρεγμένες ηρωίδες συναντιούνται μέσα από τη διασκευή τεσσάρων παραμυθιών. «Τα παραδοσιακά παραμύθια είναι γεμάτα από βία, πράγμα που έχει εξομαλυνθεί με κάποιο τρόπο στις σύγχρονες μορφές, οπότε κρατήσαμε έναν πιο σκωπτικό χαρακτήρα, με αρκετούς θανάτους και αρκετούς περίεργους γάμους. Ξεκινήσαμε τη δραματουργία δουλεύοντας με αυτοσχεδιασμούς και βγήκαν κάποια πολύ συγκεκριμένα πράγματα για το τι είναι αυτό που τελικά μας κινητοποιεί στην ιστορία του κάθε παραμυθιού. Πάνω σε αυτό χτίσαμε τις ιστορίες ενωμένες σε έναν σκελετό. Οι άνθρωποι έχουν ανάγκη από την τέχνη με κάποιον τρόπο. Είναι ένας κινητήριος μοχλός για να ζήσουν αντί να επιβιώνουν. Η επιβίωση σίγουρα αυτές τις μέρες έχει γίνει δύσκολη, οπότε όταν η τέχνη είναι σε αυτή τη μορφή που έχει έναν σχετικά ανάλαφρο τόνο –γιατί όσο σκληρό κι αν είναι ένα παραμύθι ποτέ δεν σε αφήνει να ταυτιστείς 100% με τον ήρωα παρά μόνο με αυτόν που κερδίζει –νομίζω ότι βρίσκει κανείς την παιδικότητά του ούτως ή άλλως. Εμείς σίγουρα την βρήκαμε κατά τη διάρκεια της πρόβας. Σίγουρα υπάρχουν και παραμύθια που μας φαίνονται περίεργα, ωστόσο είναι πολύ σημαντικά ακριβώς γι’ αυτή την αίσθηση της παιδικότητας. Για ένα παιδί είναι πιο εύκολο να δεχτεί ότι μια γριούλα μπορεί να παντρευτεί το παλικάρι των ονείρων της, ενώ ένας μεγάλος δεν μπορεί να το δεχτεί γιατί έχει την κοινωνική σύμβαση στο μυαλό του».