«Εχει και αισιόδοξο μήνυμα ο Γουάλας»

Πρωτανέβηκε την περασμένη άνοιξη και πήρε παράταση για την τρέχουσα σεζόν: καθόλου άσχημα για μια παράσταση βασισμένη στο βιβλίο ενός ιδιοσυγκρασιακού και ευαίσθητου, ανεπιτήδευτου και σχολαστικού, αλλά ουδέποτε διασκευασμένου στο ελληνικό θέατρο, αμερικανού συγγραφέα. Στις «Σύντομες συνεντεύξεις με απαίσιους άνδρες» του Ντέιβιντ Φόστερ Γουάλας, η Ζωή Μυλωνά σκηνοθετεί και παίζει μαζί με τη Σταυρούλα Κοντοπούλου, ενώ την ερμηνευτική τριάδα συμπληρώνει η Τάνια Παλαιολόγου.

«Γνώρισα το έργο του Γουάλας στο λύκειο», λέει η Ζωή Μυλωνά, «όταν διάβασα την «Αμερικάνικη λήθη». Μου έκανε τρομερή εντύπωση. Προσπάθησα να συνεχίσω με το «Infinite jest», αλλά ήταν τόσο δύσκολο. Κατάφερα τον «Χλωμό βασιλιά». Τις «Σύντομες συνεντεύξεις…» τις τελείωσα σε ένα αεροπλάνο. Μου έχει ξανασυμβεί: διαβάζω κάτι ενώ ταξιδεύω και οραματίζομαι μια παράσταση. Οι ήρωες έχουν μεγάλη αγωνία για το πώς φαίνονται. Είναι πολύ ανασφαλείς κι ενώ κάποιοι δεν έχουν ιδέα πώς ακούγονται, θέλουν να αρέσουν. Σε κάθε μονόλογο της παράστασης ακούγεται η ερώτηση «σου αρέσω;». Γιατί αν και όλοι έχουν ανάγκη να γίνουν αποδεκτοί, στα κίνητρά τους υπάρχει και η ματαιοδοξία.

Είναι και κάπως τραχείς, γι’ αυτό επιλέξαμε να τους υποδύονται γυναίκες. Θίγονται πάντως ερωτήματα για τη θέση και των δύο φύλων σε μια φτιαχτή κοινωνία. Σε έναν μονόλογο παρακολουθούμε κάποιον που ίσως έχει βιαστεί. Βασανίζεται, γιατί συνήθως οι γυναίκες είναι τα θύματα. Ο ίδιος δεν ξέρει πώς να το διαχειριστεί, φέρνει διαρκώς στο προσκήνιο τις γυναίκες, του ξεφεύγει όμως και κάτι σαν «τι κι αν συνέβη σε μένα». Ετσι, ένα ζήτημα «γυναικείο», απασχολεί στο βιβλίο έναν άντρα, που στην παράσταση τον υποδύεται μια γυναίκα. Ενας άνθρωπος που έφυγε από τη ζωή με αυτόν τον τρόπο, δεν χαρακτηρίζεται εύκολα αισιόδοξος. Εχει μια σκοτεινή ματιά ο Γουάλας. Κι όμως, το αισιόδοξο (και ταυτόχρονα απαισιόδοξο) μήνυμά του είναι κάτι που γράφει και στο βιβλίο: ασχέτως φύλων, το να κάνεις μια σχέση ουσιαστική, όπου δεν θα χρησιμοποιείς τον άλλον, είναι πολύ δύσκολο.

Οχι, δεν πιστεύω στις αυστηρά οριοθετημένες ειδικότητες του θεάτρου. Είναι ωραίο να εμβαθύνεις τη γνώση σου στα θεατρικά μέσα, στα διάφορα ταλέντα σου. Στην παράσταση κάνουμε με τα κορίτσια μερικές μουσικές διασκευές. Οταν ανεβάζεις ένα έργο, ειδικά όταν βασίζεται σε βιβλίο, είναι καλό να έχεις όλα τα μέσα στον έλεγχό σου.

Σπούδασα θέατρο και κινηματογράφο στην Αμερική, σε σχολές όπου το θεωρητικό κομμάτι ήταν υποχρεωτικό. Είναι καλό να γνωρίζεις την ιστορία και τη θεωρία των τεχνών: αποκτάς μια βάση για τις προτιμήσεις σου. Γεννιούνται μεγάλες ιδέες σε αυτό το στάδιο. Επειτα, με τις σπουδές έχεις την ευκαιρία να δοκιμαστείς σε ρόλους μεγάλους, που μετά, ίσως κάνεις χρόνια να ξαναπαίξεις. Πρέπει όμως να ζήσεις και το τι σημαίνει θέατρο, τι σημαίνει πρόβα, να ανταλλάσσεις ιδέες με συναδέλφους για το τι θέλετε και τι μπορείτε να κάνετε».