Ποτέ καμιά εικόνα του Ντεριντά δεν θα είναι τελική εικόνα του. Εργάστηκε με

προσοχή για αυτό, σαν να εργαζόταν προετοιμάζοντας τον θάνατό του. Στη σκιά

του αναζητώ τη θεολογική σημασία της αδυναμίας οποιουδήποτε τελικού

συμπεράσματος. H ευθύνη των σχημάτων του λόγου παραμένει, για μένα, κυρίαρχο

ηθικό ζήτημα που τίθεται με τα γραπτά του. Πάντοτε σχολίαζε υφιστάμενα

κείμενα. Φαντάζομαι τα κείμενα στα οποία στάθηκε ο Ντεριντά σαν μια σειρά

δωματίων. Κατά τη δική του ξενάγηση των επισκεπτών, ανοίγονται στους τοίχους

νέες πόρτες και από νέες διόδους παρουσιάζονται μυστικοί χώροι, έξω από τα

δωμάτια. Τα μέρη που συναντάει κανείς έξω από τις καινούργιες πόρτες δεν

φτιάχνουν κανένα αρμονικό ολοκληρωμένο τοπίο. Ωστόσο επικοινωνούν. Τίποτε δεν

μένει σταθερό εκεί, δεν υπάρχει τόπος για εγκατάσταση: φανερώνονται όμως

συγκεκριμένοι δρόμοι, κατάλληλοι για βάδισμα. Τα μέρη έξω από τα δωμάτια (μια

συγκόλληση αποσπασμάτων) φτιάχνουν έναν ανοικτό τόπο γεμάτο αδιέξοδα. Σε αυτόν

τον τόπο, μπροστά στα αδιέξοδα, καλούμαστε να αναλάβουμε τις ευθύνες μας.

Ο Αριστείδης Αντονάς είναι καθηγητής Αρχιτεκτονικής στο ΕΜΠ, διδάκτορας

Φιλοσοφίας και συγγραφέας.

Τελευταία Νέα