Οι εκλογές της Κυριακής είναι πλέον ιστορία. Ομως είναι απολύτως χρήσιμο να αναφερθεί ότι το αποτέλεσμα της κάλπης αποτελεί από μόνο του μια παραφωνία. Οχι γιατί προέκυψε το αναμενόμενο, η εντυπωσιακή νίκη της Αριστεράς. Αλλά γιατί η νίκη αυτή επιτεύχθηκε με την εξάχνωση των πολιτικών δυνάμεων του Κέντρου και ειδικά του κύριου εκφραστή του, του ΠΑΣΟΚ. Αν και το άθροισμα των ποσοστών τού εναπομείναντος ΠΑΣΟΚ με εκείνα του όμορου πολιτικού κόμματος Το Ποτάμι και του Κινήματος του Γ. Παπανδρέου φτάνουν κοντά στο 15%, η πολιτική πραγματικότητα είναι πως η δημοκρατική παράταξη ξαναγυρίζει στα «πέτρινα» χρόνια της δεκαετίας του ’50, τότε δηλαδή που τη χαρακτήριζε η πολυδιάσπαση του χώρου, με 6-7 κόμματα τα οποία μάχονταν εαυτούς και αλλήλους.

Είναι σήμερα μάλλον περιττό να ασχοληθεί κανείς με τους (σοβαρούς) λόγους που δημιούργησαν αυτή την κατάσταση και ενώ το εκλογικό αποτέλεσμα είναι τόσο νωπό. Αλλά είναι απαραίτητο αυτή η ανάλυση να γίνει σε μερικούς μήνες με την αναγκαία απόσταση που θα κάνει την ανάλυση πιο καίρια, πιο πραγματική. Σήμερα αυτό που επιβάλλουν οι περιστάσεις είναι να ξεκινήσει μια προσπάθεια να αμβλυνθούν οι εντυπώσεις από τις προεκλογικές αντιπαραθέσεις στους κόλπους της Κεντροαριστεράς και να αποκατασταθεί ένας διάλογος ο οποίος δυνητικά θα μπορούσε να οδηγήσει στην ανασυγκρότηση της δημοκρατικής παράταξης.

Θεωρώ ότι αυτό, σήμερα τονίζω, δεν είναι και το ευκολότερο πράγμα στον κόσμο. Αλλά πρέπει να γίνει. Και προς αυτή την κατεύθυνση δεν βοηθούν οι αποκλεισμοί, όπως αυτός που εξήγγειλε ο αποχωρών πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Ευ. Βενιζέλος κατά του Γ. Παπανδρέου και όσων τον ακολούθησαν. Αν ο Ευ. Βενιζέλος ενδιαφερόταν σοβαρά για το μέλλον της παράταξης, η οποία εξαϋλώθηκε στα χέρια του και αφού, όπως δηλώνει, είναι πρόεδρος υπό προθεσμία, θα έπρεπε να υπερβεί τις προσωπικές του πικρίες και να κάνει την κίνηση η οποία θα τον αναδείκνυε σε πραγματικό ηγέτη του χώρου. Αυτού του χώρου ο οποίος τον τίμησε με την προεδρία του ΠΑΣΟΚ και του επέτρεψε να γίνει αντιπρόεδρος της κυβέρνησης σε μια κρίσιμη περίοδο.

Το ότι δεν το έκανε τον χαρακτηρίζει απολύτως. Και δείχνει ότι δεν κατάφερε να κερδίσει με τη στάση του μια θέση δίπλα στους αληθινούς ηγέτες του ΠΑΣΟΚ, τον Ανδρέα Παπανδρέου και τον Κώστα Σημίτη. Και είναι κρίμα.

Τελευταία Νέα