Ο Μανόλης είναι από τους «παλιούς» θαμώνες του καφενείου, η Ειρήνη από τους νεώτερους. Έχουν την ίδια ηλικία, πάτησαν και οι δύο στα 41.


Παρόμοια είναι και η πορεία της ζωής τους έως τώρα, όπως και των άλλων ανθρώπων (συνολικά εξήντα) με ψυχικά προβλήματα που συχνάζουν στην κοινωνική λέσχη «Ευ Ζην», στην οδό Δωδεκανήσου 14 στο Αιγάλεω.

Σε αυτό το ξεχωριστό καφενείο γνωρίστηκαν η Ειρήνη και ο Μανόλης πριν από δύο χρόνια. Ο Μανόλης ήταν κλειστός, σιωπηλός, απόμακρος. Η Ειρήνη πιο ανοιχτή, γελαστή και διαχυτική. Σε ελάχιστο χρόνο κέρδισε την εμπιστοσύνη του Μανόλη, έγιναν καλοί φίλοι και σύντομα όλοι στη λέσχη έμαθαν αυτό που ο Μανόλης ρωτάει τον καθένα: «Το ξέρετε ότι αγαπάω την Ειρήνη;». Είμαστε ερωτευμένοι με τον Μανόλη, λέει και η Ειρήνη. «Το ξέρουν και οι δικοί μας και λέμε τα Χριστούγεννα να φορέσουμε βέρες»!

Σχεδιάζουν το μέλλον

Βρίσκονται κάθε απόγευμα, λίγο μετά τις 6, στο «καφενείο». Πίνουν τον καφέ τους και για ώρες σχεδιάζουν το μέλλον. Η Ειρήνη είναι ο μόνος άνθρωπος με τον οποίο γελάει τόσο ανοιχτόκαρδα ο Μανόλης και εκείνη παρακολουθεί κάθε του λέξη και τον κοιτάζει συνεχώς στα μάτια. Δεν τους νοιάζουν οι γύρω τους. Ξέρουν ότι βρίσκονται «σπίτι» και ότι σε αυτό τον χώρο κανείς δεν κριτικάρει κανένα και ο καθένας έχει την αποδοχή των υπολοίπων! «Δεν την προκαλούμε εμείς την αρρώστια. Η αρρώστια διαλέγει», λέει η 35χρονη Μαρία Σούκα. Όταν ήταν έφηβη, «άρχισα να μιλάω μόνη μου, άκουγα φωνές και έβλεπα οράματα. Η μητέρα μου έκρυβε από όλους το πρόβλημα, αλλά η θεία μου που το κατάλαβε με πήγε στον γιατρό». Τα χρόνια που ακολούθησαν έχασε τους γονείς της και «με ανέλαβαν οι θείοι μου που με αγαπάνε, με φροντίζουν, μου αγοράζουν ρούχα, με πηγαίνουν στο Αιγινήτειο στον γιατρό μου, μου δίνουν τα φάρμακά μου».

Ωστόσο το καλύτερο φάρμακο για τη Μαρία είναι το «καφενείο». Η Μαρία δεν μπορεί να διανοηθεί τη ζωή της χωρίς τον απογευματινό καφέ με τους φίλους της, χωρίς τη συμμετοχή της στη χορωδία της λέσχης ή στη θεατρική ομάδα που γίνεται κάθε Πέμπτη με τη βοήθεια του Δήμου Αιγάλεω και του σκηνοθέτη Γιώργου Σαλτόγλου.

«Μαθαίνω πολλά»

Ορισμένοι ζωγραφίζουν και εκθέτουν στη λέσχη τους πίνακές τους. «Όταν αρρώστησα δάγκωνα τα χέρια μου, δάγκωνα τα έπιπλα, τις πόρτες. Οι κρίσεις ήταν φοβερές. Τώρα η κατάστασή μου είναι ελεγχόμενη. Έρχομαι στη λέσχη από την Αργυρούπολη, αλλά εδώ νιώθω πράγματι ξαλαφρωμένος. Μου αρέσει να ζωγραφίζω, όχι να μιλάω πολύ. Μαθαίνω πολλά από τη ζωγράφο Αγγελική Αλβενιώτου», λέει ο 44χρονος Γιώργος Καλογερόπουλος.

Σε κάποιους άλλους όπως ο Νίκος Τσουλέλης αρέσει να γράφουν ποιήματα. Στη θεατρική ομάδα παίρνουν μέρος η Μαρία, ο Γιάννης, η Αθηνά, η Ειρήνη και ο Μανόλης.

Την πρώτη φορά που πηγαίνουν στη λέσχη, οι περισσότεροι είναι κλειστοί, επιφυλακτικοί, καχύποπτοι λόγω της ψυχικής ασθένειας. «Κλεισμένοι για μέρες, μήνες ή και χρόνια στο σπίτι, χωρίς επικοινωνία και επαφή με άλλους ανθρώπους, εγκαταλείπουν τον εαυτό τους, βρίσκονται σε ένταση με την οικογένεια και είναι εχθρικοί σε κάθε προσέγγιση», εξηγεί στα «ΝΕΑ» η Βάσω Παναγιωτοπούλου, υπεύθυνη της λέσχης. «Εδώ τους φέρνει η ίδια η οικογένεια ύστερα από σύσταση των ψυχιάτρων. Σε ελάχιστο χρόνο η εικόνα τους αλλάζει. Όλοι κάνουν φίλους, το πιο σημαντικό! Συζητούν μεταξύ τους τα προβλήματά τους, υποστηρίζει και στηρίζει ο ένας τον άλλο, βλέπονται και έξω από τη λέσχη, δημιουργούν στενές φιλικές σχέσεις ή ερωτεύονται, όπως ο Μανόλης με την Ειρήνη και ο Γιάννης με τη Σμαράγδα!» συμπληρώνει.

Με τη βοήθεια της τέχνης

Η κοινωνική λέσχη «Ευ Ζην» αποτελεί πιλοτική προσπάθεια για ποιότητα ζωής του Ελληνικού Κέντρου Ψυχικής Υγιεινής και Ερευνών. «Είναι το άλλο μάτι στην κοινωνική ψυχιατρική! Εδώ χρησιμοποιούμε την τέχνη θεραπευτικά και έχουμε εντυπωσιακά αποτελέσματα», λέει η Πόλα Νικολάου, πρόεδρος του Κοινωνικού Συνεταιρισμού Περιορισμένης Ευθύνης όπου εργάζονται και αμείβονται πολλά από τα μέλη της κοινωνικής λέσχης.

ΣΤΟ «ΚΑΦΕΝΕΙΟ»

Απολαμβάνουν τον καφέ, ζωγραφίζουν, γράφουν ποιήματα και παίζουν θέατρο

«Δεν υπάρχουν πια σκοτεινές σκέψεις»


ΓιάννηςΚαραμπότης, 47 χρονών:

«Πριν μάθω για το καφενείο ήμουν κλεισμένος στον εαυτό μου σε τόσο τραγικό σημείο που δεν λογάριαζα τίποτα.

“Έφτυνα” τη ζωή μου και έκανα αρκετές απόπειρες αυτοκτονίας. Ερχόμενος εδώ, βρήκα ανθρώπους με ίδια προβλήματα, έκανα φίλους και κατάλαβα ότι η ζωή αξίζει. Δεν υπάρχουν πια μέσα μου σκοτεινές σκέψεις…» Ρένα Μανώλικα, 27 χρονών:

«Δεν γίνεται να μην έρθω κάποιο απόγευμα! Εδώ έχω φίλους, μια παρέα που με περιμένει να πιούμε μαζί καφέ, να μιλήσουμε, να αστειευτούμε… Περνά η ώρα ευχάριστα και χωρίς μαύρες σκέψεις…» Αθηνά Παπαδημητρί-ου, 44 χρονών:

«Δυο χρόνια πριν ήμουν πολύ κλειστή, απέφευγα τους ανθρώπους και δεν μιλούσα καθόλου. Εδώ είναι σαν να άνοιξε το μυαλό και η καρδιά μου, μιλάω, γελάω, δεν νιώθω μοναξιά, φόβο ή ντροπή…» Πάνος, 31 ετών:

«Πριν γίνω μέλος της λέσχης είχα καλή ψυχολογική κατάσταση αλλά δεν είχα έναν άνθρωπο της ηλικίας μου να κουβεντιάσω κάτι, να κάνω παρέα μαζί του.

Τώρα η ζωή μου έχει φίλους, κοινωνική επαφή και νόημα… Δεν είμαι μόνος!»

Τελευταία Νέα